Maandag had ik al 31,5km gelopen. Gedurende de week, tot gisteren aan toe was ik blijven trainen.
Eerlijk gezegd zat ik met een dubbel gevoel op de bank vanmorgen. Naar Egmond lopen is een mooie opgave maar..wel een end.
Ik was ook maar wat blij dat Gé had aangegeven mee te willen lopen. Hij zou bij de parkeerplaats staan aan de Oudendijk in Heemskerk. Voor mij is het dan ça 4 kilometer lopen naar dat punt. Die eerste kilometers moesten er echt uit worden geperst. Die gingen niet vanzelf. Dat beloofde wat! Maar, eenmaal met Gé op weg ging het wel erg lekker en pakten we een tempo op waartegen mijn nieuwe Coach wellicht wel wat bezwaren zal hebben. Gé en ik waren niet de enigen. Ans, Mieke, Ruud allen lekker aan het hardlopen. Geen druppel regen trouwens.
We waren niet te houden. Gé zal mij ongetwijfeld de schuld geven. Toch moest ik hem zo nu en dan terugfluiten, hoe meer Heemskerk in de buurt kwam, hoe vaker hij over de 12km per uur heen dook.
Weer terug in Heemskerk, aan de Oudendijk, had ik er 27km op zitten. Nog 4 te gaan naar huis toe. De bedoeling was eigenlijk 33km te lopen maar mijn batterij was duidelijk op. De vermoeidheid komt nu om de hoek kijken. Op 30km zette ik mijn klokje stil en ging wandelen. Ik was er klaar mee. Inmiddels was ik wel al weer in Beverwijk. De huizen boden me beschutting tegen de wind.
Die wind zal overigens een grote oorzaak zijn van mijn vermoeidheid. Maar het kilometer totaal (95)van deze week werkt er ook zeker aan mee.
Hoog tijd, en dat voel ik echt, om de komende twee weken rust te nemen en niet te overdrijven met hardlopen.
Ik wil fit naar Spijkenisse. De zin is er nog steeds. Leuk om daar een aantal mensen (eindelijk) eens te ontmoeten en met hen te gaan lopen.
zondag 4 december 2011
donderdag 1 december 2011
Doorzetten
De benen wilden niet. Zware benen, alsof er gewichten aan hingen. Alsof ze niet van mij waren!
Ik was vol goede moed en zin aan mijn loopje door de polder begonnen. Toch maar weer doorzetten. Het voelde niet zo heel belabberd aan als twee weken geleden. Wel was ik het al snel met mezelf eens dat 10km ruim voldoende zou zijn.
In de verte zag ik een hardloper mij tegemoet lopen. Ik sloeg af de Nieuwendijk op, het kortste stukkie wat ik ken. Achter me voelde ik dat de hardloper mij naderde. Ongemerkt kwam ik eindelijk over de 10km per uur heen. Kwam dat door hem?
De man voor blijven was ijdele hoop. In no time liep hij naast me en keek me met een olijk gezicht aan.
"Hé Martin, jij hebt ook nooit rust!"
Het was René. Ik mopperde dat mijn benen niet wilden. Wat hij verder nog zei weet ik niet meer. Het woord "tempo" kon ik nog net opvangen. Hij zette vaart en om de hoek bij de Zeedijk zwaaide de lolbroek nog even.
Intussen was bij mij een knop om. Wat nou zware benen? Rennen met die hap! Tempo! Het lukt ook nog. De afstand tussen mij en René werd uiteraard niet kleiner. Maar mijn klokje stond nu op 12,5 km per uur. Vasthouden! Ik moest en zou tot de volgende afslag dit tempo vasthouden. Als het kon nog een afslag verder ook. Het lukte. En in plaats van direct huiswaarts pakte ik een kleine lus extra. Weer terug op de Aagtendijk besloot in nog een omweg te maken. Nu wel in een iets lager tempo, maar nog steeds boven de 11km per uur.
Het werd uiteindelijk een totaal van 13,8km. Het gaf me een zeer voldaan gevoel.
Niet opgeven. Doorzetten!
Ik was vol goede moed en zin aan mijn loopje door de polder begonnen. Toch maar weer doorzetten. Het voelde niet zo heel belabberd aan als twee weken geleden. Wel was ik het al snel met mezelf eens dat 10km ruim voldoende zou zijn.
In de verte zag ik een hardloper mij tegemoet lopen. Ik sloeg af de Nieuwendijk op, het kortste stukkie wat ik ken. Achter me voelde ik dat de hardloper mij naderde. Ongemerkt kwam ik eindelijk over de 10km per uur heen. Kwam dat door hem?
De man voor blijven was ijdele hoop. In no time liep hij naast me en keek me met een olijk gezicht aan.
"Hé Martin, jij hebt ook nooit rust!"
Het was René. Ik mopperde dat mijn benen niet wilden. Wat hij verder nog zei weet ik niet meer. Het woord "tempo" kon ik nog net opvangen. Hij zette vaart en om de hoek bij de Zeedijk zwaaide de lolbroek nog even.
Intussen was bij mij een knop om. Wat nou zware benen? Rennen met die hap! Tempo! Het lukt ook nog. De afstand tussen mij en René werd uiteraard niet kleiner. Maar mijn klokje stond nu op 12,5 km per uur. Vasthouden! Ik moest en zou tot de volgende afslag dit tempo vasthouden. Als het kon nog een afslag verder ook. Het lukte. En in plaats van direct huiswaarts pakte ik een kleine lus extra. Weer terug op de Aagtendijk besloot in nog een omweg te maken. Nu wel in een iets lager tempo, maar nog steeds boven de 11km per uur.
Het werd uiteindelijk een totaal van 13,8km. Het gaf me een zeer voldaan gevoel.
Niet opgeven. Doorzetten!
maandag 28 november 2011
Weer naar Egmond
Dit weekend moest er een lange duurloop uit. 30km minimaal. Maar, Lia en ik hadden een hotel in Limburg geboekt en zouden samen vanuit daar naar Aken gaan. Een weekend met zijn tweeën. Dat is iets waar we al heel lang niet aan toe waren gekomen. Met een dergelijk weekend leek het me niet verstandig de hardloopschoenen mee te nemen.
Geen probleem. Ik had nog snipperdagen genoeg. Die plande ik dus op vrijdag. Dan kon ik mooi die duurloop doen en daarna een weekend weg.
Oei, Antoinette meldde zich maandag ziek. De dagen erna verscheen ze niet op het werk. Geen van mijn collega's (inclusief zij) blijft zomaar, zonder reden thuis. Die vrije vrijdag zag ik aan mijn neus voorbij gaan.
Daar werd ik toch wel wat onrustig van. Voor Spijkenisse wilde ik gewoon zeker die lange duurlopen hebben gedaan. Lia vroeg me of ik dan niet gewoon op maandag die vrije dag kon nemen. Dat was geen slecht idee.
Op vrijdagmiddag kon ik dan evengoed 's middags nog een stukje lopen.
Op zich twijfel ik nooit. Ik neem me een rondje voor en die loop ik dan. Punt uit.
Maar vrijdag twijfelde ik ineens. Het ging meteen al lekker. Moest ik het tempo opvoeren en een 'snelle' 10km pakken? Of dit vasthouden en pakweg 15km rennen?
De beslissing schoof ik nog even voor me uit.
Het bleef lekker gaan. Voortdurend flipperde ik van het ene scenario naar het andere. Op het allerlaatste moment, het was rechtdoor voor meer kilometers, of rechtsaf voor 10 á 11, koos ik voor rechtdoor.
Na het weekend dan stond er 30+ op het programma. Eindelijk. Al vroeg was ik mijn bed uit.
Zondag had het nog flink gewaaid, de lopers die de stetcross hadden gedaan, of Yvonne die op het strand had gelopen, kwamen gezandstraald thuis. Ik stapte naar buiten en er was geen wolkje aan de lucht.
Al snel had ik een tempo te pakken wat aanvoelde of ik het uren kon volhouden. "Langzaam aan" hadden René, Marek en Richard me meegegeven. Nou goed dan. Tot aan het duin liep ik net iets onder de 10km per uur. Op zich vind ik dat niet prettig lopen. Het is goed om een lange duurloop heel langzaam te pakken. Ik weet het. Maar eenmaal in duin schakelde ik over op een iets hoger tempo. Net boven de 10km per uur. Dat voelde veel prettiger aan.
Om op maandag vrij te nemen en deze afstand gaan lopen is iets waar ik geen spijt van zou krijgen.
Nog steeds geen wolkje aan de lucht. Bijna geen wind en een voorzichtig zonnetje. Slechts een enkele keer kwam ik een wandelaar of fietser tegen. Verder was het erg stil.
Vanaf de Zeeweg in Bakkum kon ik het echt even niet laten en begon te versnellen. Zo, even een stukje 11,5km per uur lopen. Heerlijk! Dit tempo had ik ook met de drie mannen een week geleden gelopen.
Ik hield het zo aan tot ik weer in Castricum was. Ondertussen was ik ook begonnen te gaan rekenen. Als ik dit doorzette, als ik dit, als ik dat. Wat voor tijd zou ik in Schoorl kunnen neerzetten?
Na 26km werd het iets minder soepel. Op een dergelijk moment mis ik echt gezelschap. Solo rennen, prima. Dat gaat op zich wel. Maar in een groep of met een maatje ben ik veel meer in mijn element.
Het is 31,5km geworden in net geen drie uur.
Geen probleem. Ik had nog snipperdagen genoeg. Die plande ik dus op vrijdag. Dan kon ik mooi die duurloop doen en daarna een weekend weg.
Oei, Antoinette meldde zich maandag ziek. De dagen erna verscheen ze niet op het werk. Geen van mijn collega's (inclusief zij) blijft zomaar, zonder reden thuis. Die vrije vrijdag zag ik aan mijn neus voorbij gaan.
Daar werd ik toch wel wat onrustig van. Voor Spijkenisse wilde ik gewoon zeker die lange duurlopen hebben gedaan. Lia vroeg me of ik dan niet gewoon op maandag die vrije dag kon nemen. Dat was geen slecht idee.
Op vrijdagmiddag kon ik dan evengoed 's middags nog een stukje lopen.
Op zich twijfel ik nooit. Ik neem me een rondje voor en die loop ik dan. Punt uit.
Maar vrijdag twijfelde ik ineens. Het ging meteen al lekker. Moest ik het tempo opvoeren en een 'snelle' 10km pakken? Of dit vasthouden en pakweg 15km rennen?
De beslissing schoof ik nog even voor me uit.
Het bleef lekker gaan. Voortdurend flipperde ik van het ene scenario naar het andere. Op het allerlaatste moment, het was rechtdoor voor meer kilometers, of rechtsaf voor 10 á 11, koos ik voor rechtdoor.
Na het weekend dan stond er 30+ op het programma. Eindelijk. Al vroeg was ik mijn bed uit.
Zondag had het nog flink gewaaid, de lopers die de stetcross hadden gedaan, of Yvonne die op het strand had gelopen, kwamen gezandstraald thuis. Ik stapte naar buiten en er was geen wolkje aan de lucht.
Al snel had ik een tempo te pakken wat aanvoelde of ik het uren kon volhouden. "Langzaam aan" hadden René, Marek en Richard me meegegeven. Nou goed dan. Tot aan het duin liep ik net iets onder de 10km per uur. Op zich vind ik dat niet prettig lopen. Het is goed om een lange duurloop heel langzaam te pakken. Ik weet het. Maar eenmaal in duin schakelde ik over op een iets hoger tempo. Net boven de 10km per uur. Dat voelde veel prettiger aan.
Om op maandag vrij te nemen en deze afstand gaan lopen is iets waar ik geen spijt van zou krijgen.
Nog steeds geen wolkje aan de lucht. Bijna geen wind en een voorzichtig zonnetje. Slechts een enkele keer kwam ik een wandelaar of fietser tegen. Verder was het erg stil.
Vanaf de Zeeweg in Bakkum kon ik het echt even niet laten en begon te versnellen. Zo, even een stukje 11,5km per uur lopen. Heerlijk! Dit tempo had ik ook met de drie mannen een week geleden gelopen.
Ik hield het zo aan tot ik weer in Castricum was. Ondertussen was ik ook begonnen te gaan rekenen. Als ik dit doorzette, als ik dit, als ik dat. Wat voor tijd zou ik in Schoorl kunnen neerzetten?
Na 26km werd het iets minder soepel. Op een dergelijk moment mis ik echt gezelschap. Solo rennen, prima. Dat gaat op zich wel. Maar in een groep of met een maatje ben ik veel meer in mijn element.
Het is 31,5km geworden in net geen drie uur.
zondag 20 november 2011
Heemskerk-Egmond-Heemskerk
Donderdag liep ik belabberd en was ik wel heel erg blij dat ik weer thuis was.
Voor vandaag, zondag, had ik een afspraak staan met René. Mijn halve tl loopt vandaan in Nijmegen. Op zich zal dat wel een heel erg leuk evenement zijn. Maar ik moet kilometers maken. Het is een kwestie van prioriteiten stellen. Spijkenisse staat voor de deur!
De loop van donderdag, deed mij beslist niet de moed in de schoenen zakken. Zeker niet.
Integendeel, ik keek er naar uit om met René een flink eind te gaan rennen. Als het mogelijk was ook nog eens in een lekker tempo.
In de loop van de week had Gerard ook al laten doorschemeren de kriebels te hebben. Ook hij ging niet naar Nijmegen. Heemskerk was voor hem dan weer redelijk dichtbij. Kortom, weinig reistijd, veel looptijd!
Uiteindelijk zegde hij ook gewoon toe. Mooi, kon ik eindelijk ook echt eens met deze bikkel gaan lopen.
Zaterdag, vlak voor de duintraining, vroeg ik aan Gé of hij mee zou lopen in Spijkenisse. Hij dacht van wel maar wist het nog niet zeker. Als dat zijn antwoord is, dan weet ik al hoe de balans zal gaan uitslaan.
In elk geval hoorde hij van de duurloop van vandaag en besloot meteen om ook aan te pikken.
We gingen dus vanmorgen met 4 man op pad. Op tijd, om negen uur starten.
Ik schrijf het wel vaker, en dat doe ik nu weer. Het is gewoon lekker rustig en mooi lopen door de duinen. Het enige 'verkeer' wat we tegen kwamen waren de wielrenners of mountainbikers. Verder een enkele wandelaar of mede hardloper.
Vanaf het begin hadden we een leuk tempo te pakken, wat we gedurende de 25km die we zouden maken, redelijk konden vasthouden. Geen idee wie het tempo nou echt bepaalde. René is de snelste van ons, hij moest zich dus inhouden.
Er werd onderweg ook niet gestopt. We renden aan een stuk door, en kletsten ook aan een stuk door. Uiteraard ook met de nodige steken onder water, en de, zo nu en dan prikkelende opmerkingen van Gerard.
Op twitter las ik iets over mist. Wij hadden er weinig of geen last van. Langs de kust zag ik wel enige nevel maar op zich was dat juist een mooi gezicht.
Het werden 25 mooie en gezellige kilometers.
Wat een verschil met die donderdag. Dit is weer een loopje om te onthouden! En zeker voor herhaling vatbaar.
Voor vandaag, zondag, had ik een afspraak staan met René. Mijn halve tl loopt vandaan in Nijmegen. Op zich zal dat wel een heel erg leuk evenement zijn. Maar ik moet kilometers maken. Het is een kwestie van prioriteiten stellen. Spijkenisse staat voor de deur!
De loop van donderdag, deed mij beslist niet de moed in de schoenen zakken. Zeker niet.
Integendeel, ik keek er naar uit om met René een flink eind te gaan rennen. Als het mogelijk was ook nog eens in een lekker tempo.
In de loop van de week had Gerard ook al laten doorschemeren de kriebels te hebben. Ook hij ging niet naar Nijmegen. Heemskerk was voor hem dan weer redelijk dichtbij. Kortom, weinig reistijd, veel looptijd!
Uiteindelijk zegde hij ook gewoon toe. Mooi, kon ik eindelijk ook echt eens met deze bikkel gaan lopen.
Zaterdag, vlak voor de duintraining, vroeg ik aan Gé of hij mee zou lopen in Spijkenisse. Hij dacht van wel maar wist het nog niet zeker. Als dat zijn antwoord is, dan weet ik al hoe de balans zal gaan uitslaan.
In elk geval hoorde hij van de duurloop van vandaag en besloot meteen om ook aan te pikken.
We gingen dus vanmorgen met 4 man op pad. Op tijd, om negen uur starten.
Ik schrijf het wel vaker, en dat doe ik nu weer. Het is gewoon lekker rustig en mooi lopen door de duinen. Het enige 'verkeer' wat we tegen kwamen waren de wielrenners of mountainbikers. Verder een enkele wandelaar of mede hardloper.
Er werd onderweg ook niet gestopt. We renden aan een stuk door, en kletsten ook aan een stuk door. Uiteraard ook met de nodige steken onder water, en de, zo nu en dan prikkelende opmerkingen van Gerard.
Op twitter las ik iets over mist. Wij hadden er weinig of geen last van. Langs de kust zag ik wel enige nevel maar op zich was dat juist een mooi gezicht.
Het werden 25 mooie en gezellige kilometers.
Wat een verschil met die donderdag. Dit is weer een loopje om te onthouden! En zeker voor herhaling vatbaar.
 |
| René |
 |
| Gé |
Overigens, en we hebben goed geteld, we zijn vandaag over 7 heuveltjes heen gelopen!
Abonneren op:
Posts (Atom)