Een kilometertje meer

'In onze haast iets aan onze conditie te doen, parkeren we zo dicht mogelijk bij de deur van de sporthal'

Bovenstaande spreuk las ik ergens. Het is maar al te waar. En mensen die niet aan sport doen zouden het zichzelf eens moeten afvragen. Moet die auto nu echt zo dicht bij de deur staan? Of, die paar luttele kilometers..moet dat met de auto?

Een belangrijk onderdeel van het marathon schema is de lange duurloop. Meteen al bij het begin van het schema krijg je dat, op zondag, voor de kiezen. Het begint met anderhalf uur lopen, daarna is dat veelal twee uur. Verderop in de tijd komt er drie keer drie uur voor. Vandaag was het twee en een half uur. Het lijkt wel of er een knop in mijn hoofd omgaat, meteen bij de aanvang van het schema. Een duurloop is dan iets waar ik naar uitkijk. Een cadeau!
Frans zou aanvankelijk misschien ook meelopen maar die kwam toch niet opdagen. Hanneke stond om negen uur voor de deur, Ineke pikten we onderweg naar het duin ergens op. Thuis had ik een route bedacht van pakweg 24km. Dat moest voldoende zijn voor de tijd die ons opgedragen was. Het tempo was een 'praat tempo'. Met twee dames naast me mocht dat ook geen probleem gaan worden.
Al pratend en al rennend waren we ook redelijk snel al in Castricum terecht gekomen. Binnen de helft van de tijd. Liepen we dan te snel? Nee, we konden met gemak praten. Dus de route voorlopig maar vasthouden.
Bij de kruisberg keek ik weer op mijn horloge en bedacht dat wanneer we nu linea recta naar huis zouden lopen, de route te kort zou zijn. Twee en een half uur. Niet korter. Dat vonden we alle drie. Op een driesprong leegden we ons laatste flesjes water (ik had er vier bij me). We besloten om via Wijk aan Zee terug te gaan. Via het omhoog lopende oude fietspad, wat elke keer weer een bijzonder stukje vind in dit gebied renden we naar Wijk aan Zee.
Tijdens het lopen schoot me het aanbod van twitteraar John me te binnen. Wanneer we vers water nodig zouden hebben waren we welkom. En, de flesjes waren leeg.
Het huis van John wist ik ongeveer te staan. We klopten aan en zijn charmante vrouw verbaasd open.
John keek ook wel wat verrast. Dat we daadwerkelijk zouden aankloppen had hij niet verwacht. Maar, hij nodigde ons zeer gastvrij uit om naar de keuken te komen om er onze flesjes te vullen. Ondertussen zette Saskia drie glazen koel helder water neer. Een traktatie!
Overigens rook het er onbarmhartig lekker naar vers gebakken croissants en andere broodjes. We bleven er maar niet te lang staan.
Na Wijk aan Zee waren we niet ingezakt maar liepen redelijk vlot weer door naar huis.
28,5km op de teller. Het was klam en warm geworden en het werd tijd wat te gaan eten. Moe was ik nog niet. Er had nog wel wat bij gekund.