Gedrevenheid

Dinsdag stond er geen interval op het programma. Wel een uur lopen in zone 2. Dat betekent zo hard lopen dat praten nog maar net kan. Voor ons werd dat 11km per uur. We waren zowaar met vier lopers. Iets wat ik niet had verwacht. Er zijn er veel op vakantie en een paar geblesseerd. Deze loopopdracht viel goed bij ons allen. Lekker tempo, geen andere versnellingen. Edwin riep het nog maar even "kunnen we dit niet vaker doen?"
Woensdag hadden we een verjaardag. Marjon, de vriendin van Lia, was jarig. De zus van Marjon loopt ook hard. Heel hard. Marjon ken ik nu al zo'n 20 jaar maar haar jongere zusje had ik nog nooit ontmoet. Die was meestal of al geweest. of verhinderd, of zou later komen. Deze avond zat ze er, toen ik binnenstapte zag ik haar zitten. Ik zocht uiteraard een plaats uit vlakbij haar. Er waren wat gesprekken gaande; we volgenden dat maar keken zo nu en dan in elkaars richting. Tot Astrid een gaatje zag en de gelegenheid meteen aanpakte. Ze keek me vragend aan:
"Ben jij degene die vorig jaar Amsterdam heeft gelopen?"
Dat het om de marathon ging hoefde ze er niet bij te zeggen. We begrepen elkaar meteen. Het werd een gesprek zoals lopers onderling dat kunnen hebben. Een zeer gemakkelijk gesprek. Ze heeft enkele malen de marathon van Amsterdam gelopen en kent de route uit haar hoofd. Een feest der herkenning. De Berenloop, die ik ga doen, kende ze ook heel goed. Wat een gedreven vrouw. Trainen? Ze deed het tussen haar dagelijkse beslommeringen door. Voor haar werk, na haar werk; moe of niet. Ze rende eens van Amsterdam Noord naar een vriendin in Castricum om er een bakje koffie te drinken. Rugtasje mee. En weer terug met de trein.
Tijdens het gesprek kreeg ik spijt. Spijt dat ik me niet heb ingeschreven voor Amsterdam.. Haar gedrevenheid maakte me enthousiast.
Misschien door dit enthousiasme had ik vanavond ook behoorlijk de slag te pakken.
Het regende behoorlijk tot ongeveer kwart voor acht. Maar, ik had mijn hardloop kleding al aan. Lopen zou ik! Bert-Jan en Ineke hadden 's middags al gelopen. Good old Bart zit ergens in zijn zwembroekje in een warm land. Dan maar alleen, door de plensbuien.
Even voor acht uur kwam er een sms binnen. Martijn ging mee. Dus, niet alleen. En, niet door de regen want inmiddels was het droog geworden. Wel een heerlijke frisse lucht. Als een jonge hond die eindelijk naar buiten mag schoot ik de weg op. Rennen!
Martijn is wat langer dan ik, en een kleine 20 kilo lichter dan ik. Een makkelijke loper die vaak in het begin al een hoog tempo oppakt. Dat was niet de bedoeling vanavond.
Eerst 30 minuten zone 1 (praat tempo), dan 20 minuten zone 2 (net niet meer willen of kunnen praten) en op het laatst 10 minuten aanzetten en de monden houden. Ik probeerde Martijn het eerste halve uur zo veel mogelijk te laten praten. Het tempo zakt dan vanzelf wel. Het kwam goed uit want hij had even het een en ander te vertellen. Het tempo viel dus goed uit. Tijdens het tweede blok merkte ik het rondje wat ik had bedacht te klein zou worden. Martijn stelde een lus voor die bij zijn huis zou eindigen. Het zou dus een wat langere loop gaan worden.
Die laatste 10 minuten liepen we pal tegen de wind in. Uiteraard zwijgend.
Vechten tegen de wind, en ook nog eens proberen het tempo erop te houden. Kicken!

Thuisgekomen had ik 17km in de benen.