Een fris loopje

"..goed aankleden want het is verraderlijk fris buiten!!!"
Dat had Richard nu net niet moeten zeggen. Ik zat op de bank een beetje moed te verzamelen om een duurloop te gaan doen. Ja, moed verzamelen. Zoveel zin als ik de hele dag al had. Eenmaal thuis op de bank was die zin verdwenen. Toch kleedde ik me maar om. Er moeten kilometers worden gemaakt; Spijkenisse dringt zich langzaam maar zeker op.
Op Terschelling liep ik nog in korte tight en korte mouwen. Nu een lange tight en lange mouwen.
Brrrr het was echt fris. Niet koud, dat kan ik niet zeggen maar gewoon net niet behaaglijk.
De eerste drie kilometer moest ik de neiging onderdrukken om te keren. En dat staat echt niet in mijn woordenboek. Bovendien had ik Richard aangegeven over zijn afstand van vandaag heen te zullen gaan.
Een man een man, een woord een woord. Zijn totaal was 17km, dus aan de bak.
Mafketel die ik ben. Na drie kilometer was de zin al weer volledig terug. De route die ik in het hoofd had ging ik dus lekker in een comfortabel tempo lopen.
Mijn lange mouw bedekte mijn horloge. Dat liet ik maar zo. Niet teveel op die snelheid letten maar vooral op mijn pas. Ondertussen wat om me heen kijkend. De route kan ik wel dromen. En toch ziet het er elke keer weer anders uit. Het is inmiddels toch echt wel november. Het is kaal geworden. Het land is leeg. Aan het begin van de vuurlinie, richting Assendelft, kon ik nog wel over de weilanden heen kijken. Maar nog voor ik Assendelft bereikt had werd de wereld door de mist steeds kleiner.
Het geluid werd er door gedempt. Toen ik eenmaal het stukje over de dorpsstraat had gelopen en de bewoonde wereld weer achter me liet, hoorde ik ook geen verkeer meer. Alleen mijn eigen voetstappen.
Ondertussen was ik wel weer op mijn klokje gaan kijken. Ik liep gemiddeld 10km per uur. Prima. Sneller hoefde niet. Wel doorzetten.
Rond vijf uur wilde ik weer thuis zijn. Er moest nog eten worden gemaakt, ik moest nog dit, ik moest nog dat.
Ik dacht aan mijn woord aan Richard en zette verbeten door. 20km moest het worden. Niet minder.
Na de tien kilometer ging ik iets sneller. Zonder daar echt op aan te sturen. Op de Zeedijk viel me op dat de mist nu wel een stuk dichter was geworden. En het werd om me heen steeds stiller, en donkerder.
November, najaar. Het is even wennen. Ook dit heeft zo zijn charme.
Achteraf ben ik blij dat ik de 21km van vandaag heb gelopen.
De macaroni smaakte erg lekker!