'Harken'

Alle aanmoedigingen ten spijt, en al ben ik nog zo enthousiast, het wil nog niet zeggen dat het altijd maar voor de wind gaat.
Dinsdagavond ging de interval erg lekker, woensdag deed ik een rondje voor mezelf, en kon ik een leuk tempo 9km lang goed vast houden. Dat was een steun in de rug en vol goede moed begon ik aan een duurloop op de donderdagmiddag. Normaal gesproken is dat de dag dat ik het vroegst thuis kan zijn en daardoor kan ik een duurloop goed in de middag plannen.
Het was windstil maar fris toen ik om drie uur in sportkleding de deur uit ging.
De eerste drie kilometer zijn bij mij geen graadmeters; ik moet dan nog warm worden en mijn ritme zien te vinden.
Maar meteen op de Aagtendijk voelde ik van alles wat ik niet zou moeten voelen. Mijn voeten voelden ongemakkelijk, mijn knieën wilden niet, de bovenbenen stijf, en in zijn geheel waren de benen zwaar. Bah.
Ik had voor mezelf de route in het hoofd over de Dorpsstraat in Assendelft. De week ervoor had ik die ook gelopen. 21 mooie kilometers.
De gang kwam er niet in. 8,8km gaf mijn garmin als snelheid aan. Eerst maar eens tot het viaduct zien te komen en de polder in. Mischien zou het bij de Vuurlinie beter worden. Dat werd het niet. Ja, de snelheid was daar 9,6. Het moest dan maar een langzame duurloop worden. En dat zou het ook blijven. Langs het kanaal besloot ik om niet over de Dorpsstraat te gaan. Voor Assendelft zou ik via de Zeedijk terug gaan. Dan maar 16km. In gedachte zag ik Gerard al schrijven: "die staan toch maar weer op je teller." Ja ja, alles goed en wel. Het bleef een vervelende klus. De mist werd dichter en het werd ook onaangenaam kil. Aan het eind van de Zeedijk besloot ik om toch niet de Vonderweg naar huis in te slaan, eigenwijs als ik ben. Een lusje verder. Al snel had ik er spijt van. Wegwerkzaamheden. Ik moest de weg verlaten en rende de dijk op om parallel aan de Zeedijk richting de Nieuwendijk te lopen. Dan zou het toch echt afgelopen zijn. De groeten! Op die dijk was alles ongelijk, nat en glibberig. Time out. Even een gel, misschien zou dat helpen.
Het is de hele weg er niet gemakkelijker op geworden. Vechten en martelen noem ik het.
Marcel sprak deze week nog over 'harken' tijdens de training. Ik wist die middag ter plekke wat hij daarmee bedoelde.
Wat was ik blij dat ik thuis was! Douchen en aan de pasta.
Richard, Niels, Onno en Gerard haastten zich om me de moed in te spreken. Tja, zo zijn ze dan ook wel weer.

Laat ik de moed zakken? O, nee. Zaterdag ga ik het duin in om de training van de basisgroep te verzorgen.
Zondag loop ik met René(en waarschijnlijk Gerard), van Heemskerk naar Egmond en weer terug. René bood nog even aan om de bolderkar mee te nemen. De lolbroek.