Terschelling

De Berenloop.
Bij de inschrijving was ik midden in de nacht mijn bed uit geslopen om er toch bij te kunnen zijn. Net als de loop op Texel is ook deze snel vol geboekt. Maar ik zat er bij en kon ook meteen Martijn inschrijven.
Later haalde ik Olaf nog over, en door het blessure-leed van Richard en later Edwin werd Bart de vierde man van onze groep die deze loop ging doen.
Bart is niet zo gek van een halve marathon. Niet voor niets is hij mijn 10km maatje. Maar 1 x per jaar ongeveer gaat hij dan toch door de knieën.
Vanmorgen vroeg ging de wekker al. Dat ben ik gewend, maar op zondag niet echt. Bart mopperde. "We lijken wel gek. Een uur rijden, twee uur varen en nog geen twee uur lopen"
Tja, als je het zo bekijkt.. De halve van Texel schoot door mijn gedachten. Terschelling zou toch van goede huize moeten komen om die sfeer te verbeteren.
De rit per auto ging vrij vlot. We waren ruim op tijd in Harlingen. Lekker op tijd om op gemak een bakkie koffie te drinken.
Die bootreis, inderdaad twee uur, had saai kunnen zijn. Maar zoekend naar Gerard kwam ik John tegen. Hem had ik al een paar jaar niet gezien en gesproken. Leuk om even bij te praten. Even later liep ik al twitterend rond op die boot om toch Gerard even te vinden. Uiteindelijk vond ik hem. Aan de zelfde tafel als onze Mo!
Zij zouden later de hele marathon lopen en ik heb hen ook niet meer gezien. Altijd leuk Gerard tegen te komen en te spreken. Maar het is hoog tijd dat we nu eens samen aan een loop gaan beginnen.
Eenmaal op Terschelling was het al snel tijd om het startvak op te zoeken. We stonden er als haringen in een ton. Een populaire loop dus. (of een populaire sport?) Ook was het niet gemakkelijk een tempo te vinden in de drukte. Dat kreeg ik pas voor elkaar toen we West-Terschelling verlieten en op een gegeven moment de weg wat breder werd.
Ik was van start gegaan met het voornemen om vooral lekker te gaan lopen. Niet jagen op een pr. Dat was in mijn ogen niet nodig. Bijna al mijn pr's waren dit jaar al gesneuveld. Genieten was mijn insteek. Lekker om me heen kijken. Terschelling zien. Een mooi streven.
Maar ja, ik liep weer erg lekker. Haalde steeds maar weer in en leek maar niet vermoeid te raken. Het werd lopen en genieten tegelijk. Op Texel hield ik me enigszins in vanwege de marathon van Amsterdam. Hier liet ik me gaan. Overigens is Terschelling een erg mooi en liefelijk eiland. Leuke dorpjes of buurtschappen. Schijnbaar veel ruimte. De Texelaars laten zich zien als een enthousiast publiek. De mensen van Terschelling doen daar zeker niet voor onder. Een leuk publiek.
Een tempo van om en nabij de 12km per uur kon ik leuk vast houden. Tot we op het strand aan kwamen.
Zoals bekend, niet mijn parcours. Ook nu niet. Mijn tempo zakte als een baksteen. Pech, maar niet erg.
Na het strand, zo was me verteld, zou een lange licht klimmende weg volgen: longway.
Voor mij was dit een cadeau. Nog lang niet moe, kon ik genieten van een prachtige weg die ik weer in een lekker tempo kon afleggen. Het tempo schroefde ik zelfs nog wat op. Misschien was dit wel het allermooiste gedeelte van het hele parcours.
Op mijn klokje stond uiteindelijk 1:45:51
Een pr? Ik wist het niet eens. Even de tijd door twitteren naar mijn loopmaatjes. En, Lia bellen.
Ze keek even op mijn lijstje. En ja, slechts enkele seconden. Maar toch...
Ook Bart en Olaf hadden goed gelopen (beiden 1:50). O ja, en Martijn, ik voorspelde het al: 1:35....Daar ben ik nog niet aan toe.
Maakt me ook niet uit. Ik gun iedereen goud, zilver en brons tegelijk. Zeker wanneer ik zo lekker kan lopen en kan genieten van een prachtige omgeving zoals vandaag!