Duurloopje

Er zijn lopers die er niet over willen horen in een groep te lopen. Daar hoor ik niet bij. Het lopen in een groep of met een maatje ervaar ik meestal als een stimulans of een aanvulling. Doordat ik bij de duinloopgroep zit en in de loop van de tijd een leuke groep lopers ben gaan kennen, komt het weinig voor dat ik alleen aan de bak moet.
De langere duurloopjes doe ik het liefst met een groepje of met een maatje. Sommigen kan ik als perfecte  loopmaatjes beschouwen. Met Bart of Bert-Jan kan het gebeuren dat we misschien wel een half uur zwijgend naast elkaar lopen, zonder dat iemand zich daar ongemakkelijk bij gaat voelen. Ieder bezig met het lopen of de eigen gedachten. Geen enkel probleem! Of de een voor de ander gooit er al lopend even uit wat hij kwijt wil. Ook geen probleem. Met de dames is het veelal lopen en praten tegelijk. Al pratend, lachend of luisterend tikken ze zo de kilometers weg.
Vandaag kon Ineke niet. Mijn trouwe duurloopmaatje. Doordat ik gisteren een verjaardag had en dus laat in bed lag en vanmorgen veel moest opruimen, besloot ik mijn duurloop naar de avond te verplaatsen.
Alleen dus. Ik besloot richting Castricum te lopen en ergens halverwege het duin in te gaan.
Het was er inmiddels stil geworden. Wat een genot. Mij schoot te binnen dat ik de vorige dag ergens een veldje bloemen had gezien. Op een plek waar ik vlakbij was. Even omlopen dus. En een foto maken. De kleur paars drong al snel aan me op.
Daar waar ik een foto had willen maken lag een stelletje wat geen oog voor de bloemen had. Zij waren duidelijk met wat anders bezig. Doorlopen dan maar. Ik riep maar nog even "sorry"! Een paar passen verder maakte ik toch de foto..
Verder was en bleef ik alleen. Ruim anderhalf uur.
Een mooi end van het weekend!