Het mooie van hardlopen is dat je het altijd kan doen, ieder moment van de dag en overal. Zo is het me ooit voorgespiegeld. In feite werkt het ook zo. Het liefst train ik ook van huis uit. Schoenen aan, hardloopkleding aan en..gaan! Op vakantie gaan de schoenen mee. In Frankrijk liep ik rennend de camping af de wijde wereld in. Maar in de Ardennen liet ik de schoenen stilzwijgend in de koffer. Niets was er recht, het lopen alleen al richting een dorpje was een crime. Nu ben ik een gezelschapsmens en dat uit zich ook in mijn hardloopgewoontes. In een groep, of met een maatje loop ik het lekkerst. Ik loop dus mee in een loopgroep. Een afsplitsing ervan, de gevorderden, verzamelt zich op dinsdagavond bij mij voor de deur en gezamenlijk werken we een door mij uitgeschreven intervaltraining af. Weer of geen weer. Koud of warm. Het gaat altijd door. We zijn geen watjes, we laten ons niet binnen houden door een spatje regen of een graadje vorst. Doordat bij mijn voordeur een gedeelte van de groep zich verzamelt kom ik er bij voorbaat al nooit meer onderuit. Om acht uur moet ik gewoon klaarstaan. Klokslag acht uur gaan we dan inlopen. Afspraak is afspraak. Een lekker zonnetje, of een fikse bui. Tijd is tijd. Afgelopen dinsdag zag ik op twitter diverse berichtjes binnen stromen van lopers in het land die er van afzagen een rondje te gaan doen of naar de training te gaan. Het regende immers. Dan maar niet lopen, was de conclusie. Hier in Beverwijk was het op dat moment nog droog. Desondanks liepen we met een kleinere groep dan normaal naar een tweede ophaalpunt. Om daarna onze route te vervolgen. Nog steeds droog. Ik had voor deze avond 7 x 3 minuten geprogrammeerd. Drie minuutjes lekker pittig aanzetten, gevolgd door twee minuutjes herstel. De eerste twee sets bleef het droog. Daarna wat spatjes, en uiteindelijk flinke hoosbuien. Maar, niemand was chagrijnig. We lachten, renden en voelden ons top. Een rondje wat we normaal, inclusief het in- en uitlopen, en wat rekken en strekken, in een uur en een kwartier lopen, liepen we nu in een uur. Hoe kwam dat? Gedreven door de regen? Opgejaagd door de wind? Of wilden we ons bewijzen tegenover die ene enthousiaste vrouw die voor het eerst meeliep? We hadden in elk geval geen droge draad meer aan het lijf. We zaten vol energie en positiviteit. Van diverse kanten klonk: “bedankt, tot de volgende keer!”
Zo is het. Lopen kan altijd, en overal. En wat is die warme douche heerlijk na afloop!!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten