Afscheid van ons zomerparcours

Mijn voornemen was om even niet te schrijven. Maar, ik kan het toch niet laten. Vanavond regende het pijpenstelen, kwam het met bakken uit de lucht. Verzin maar andere benamingen voor hevige regenval; wij hadden het. En wind. Veel wind. Ik was benieuwd hoeveel lopers zich zouden afmelden. Drie meldden zich af, veel kwamen niet opdagen. Maar bikkeltje Bart stond voor de deur. En op weg naar het tweede ontmoetingspunt kwamen we Femke en Edwin al tegen. Het werd een groepje van vier. Op het programma stond een uurtje in rustig tempo, met aan het eind drie korte versnellingen. Een herstel loopje.
De eerste 5 kilometer hadden we de wind tegen. De vakantie-verhalen van Femke (Denemarken) en Edwin (Noorwegen) gingen als een kaarsje uit. We hadden alle vier even de adem nodig om hier tegenop te werken.
Na een kleine vijf kilometer hadden we de wind in de rug. We bleken dat eerste stuk iets boven de 11km per uur te hebben gerend. Die versnellingen zouden we dan ook niet meer doen. Het zware werk hadden we al gehad. De rest gewoon lekker uitlopen. Maar, de wind kwamen we nog wel een paar keer tegen. Alsof die zich gewoon tegen ons draaide.
Volgens mij vond niemand van ons het echt erg. Lekker vechten tegen de elementen.
Nog net voor het donker werd waren we de polder uit. Volgende week kunnen we daar niet meer lopen. Jammer. Dit was dus ons afscheid van het zomer-parcours. We gaan over naar ons circuit wat we in de winter altijd pakken. Keurig verlicht en ook redelijk verkeersluw.
Afscheid van de zomer ook?