Texel halve marathon 2011

Als ik niet meer aan loopjes zou mogen meedoen, dan ging ik op mijn knieën voor de Texel halve marathon.
Daarmee geef ik aardig aan hoe ik over deze prachtige loop denk.
Vanmorgen, nog niet eens zo heel vroeg, reden Joost, Edwin en ik naar Den Helder. Lekker op tijd. Geen gehaast. Voor Edwin zou het een debuut worden op deze afstand. Joost is weer goed hersteld van een hardnekkige blessure en ging ook handenwrijvend op dit evenement af.
Na de druk bezochte Damloop met wel heel erg veel hardlopers viel het Edwin op hoe rustig het er hier aan toegaat. In Den Helder al voelt dit aan als een verademing. Heel relaxed is iedereen zich aan het voorbereiden op de loop. Op gemak de kleding en tassen in orde maken, rustig nog een bakje koffie drinken en dan ontspannen lopen naar de boot.

De tocht met de boot geeft mij meer een vakantiegevoel dan een aanloop tot een halve marathon. Maar zo begint deze loop toch echt. Voor deze halve marathon is een deelnemers limiet van 1700 personen. Daarmee beschouwt men de boot als vol. Bij de opening van de inschrijving was ik ook midden in de nacht mijn bed uit gegaan. Het is me elke keer nog gelukt en daarmee was dit voor mij de 5e editie.

In Den Helder liep ik, traditiegetrouw, nog mijn hardlopende neef Peter tegen het lijf. Hij had niet echt getraind maar liet zich dit niet ontzeggen. Hij zou wel zien hoe het zou gaan.

In de boot is er nog gelegenheid voor de laatste plas (voor Edwin zelfs twee) En eenmaal op Texel gaat de klep open, laat de stuurman een flinke toeter horen en dat is dan de start. Eigenlijk een spectaculaire start die menigeen kippenvel doet krijgen.
Waarom vind ik deze loop zo mooi? Het is gewoon Nederland op zijn mooist. Langs weilanden, door een dorpje, met fanfare, de duinen in, het strand op. Na het strand weer de duinen in met opvallend veel klim en daal werk. Verharde wegen, onverharde paden. En een finish in Den Burg waar het erg gezellig is.
Voor mij persoonlijk komt er nog bij dat ik wat familie op Texel heb wonen. In Den Hoorn reken ik eigenlijk al op ze. En ja hoor! Ik was zoekende maar hoorde ineens Margrethe joelen "Doe je de groeten aan tante Geertje?" (mijn Schoonmoeder) Haar kwam ik later nog eens tegen. Ook Jillert en Jolanda en heel veel andere enthousiaste Texelaars. Een leuk publiek!

Menigeen had me op het hart gedrukt om niet te snel te gaan. Om geen pr na te jagen. Immers, de marathon van Amsterdam staat op de agenda. Daar moet ik niet bekaf aan de start staan maar goed voorbereid.
Die aanwijzing van Joost, Frans, Rien, Ron en nog vele anderen spookten goed door mijn hoofd.
Voortdurend hield ik me bezig met het tempo. Kon ik de snelheid die ik had ook pakken op een 30km?
En, voelde het comfortabel aan? Ja de snelheid die ik pakte voelde heel goed. De hele loop kon ik dat vasthouden en ik kwam absoluut niet buiten adem aan in Den Burg. Er had inderdaad nog makkelijk 10km achteraan gekund.  Het gaf me alle gelegenheid om volop te genieten van het mooie Texel!

In Den Burg, na de finish zag ik meteen neef Peter zitten. Alsof hij met de auto was gebracht. Niets te zien aan hem. Hij had het voor elkaar gekregen, ongetraind, om het in 1:44 te doen.
Voor mij is het 1:49:22 geworden. Geen pr, wel mijn snelste Texel tijd.
Joost, na zijn hielspoor van de afgelopen maanden, kwam binnen in 1:52:36.
Edwin, de debutant, in 1:55:16

Voor ons alledrie een geweldige hardloopdag!