Tempoloopje

Nog een week te gaan voor ik naar Amsterdam mag om er die 42,195km te lopen. Doordat ik op een laat moment de knoop doorhakte moest ik wat rommelen met het al lopende schema wat we met de groep volgden. Het heeft als voordeeltje dat die marathon wat eerder voor de deur staat dan bij de anderen. Zij moeten nog even door trainen. Deze week keek ik even naar wat Rob Veer ons de week voor de marathon laat doen. Een 10km wedstrijd! En, niet te zuinig lopen. Gewoon even ervoor gaan.

Er was een loop rondom de Zaanse Schans en de najaarsloop in Heerhugowaard. Ik gaf er de voorkeur aan om even op eigen gelegenheid een 10km te pakken. Maar niet solo. Na een tweet meldde zich al snel Bart. Later ook Marcel en Onno. Marcel zag er toch maar vanaf vanwege een verjaardag de avond ervoor. Onno wilde zich toch sparen en voelde wat pijntjes. Deze laatste reden komt me bekend voor. Pijntjes. Zenuwen? Spanning?

Bart bleef over. En daar is nou toevallig niets mis mee. Bart beschouw ik als mijn 10km maatje. Een strakke loper. Als je een grafiek van Bart's wedstrijd zou maken kun je gewoon een rechte lijn trekken. Dat kan hij op gevoel.

Deze keer had hij weinig training achter de rug. Wel vorige week nog een 10km wedstrijd gelopen op die snikhete dag.

Maar vandaag deed hij mee. Een maatje op zo'n 10k heb ik even nodig. Als ik alleen aan een dergelijk loopje begin dan weet ik van mezelf dat ik lui kan worden. Met een loper erbij, en zeker met hem, blijf ik wakker en scherp. Dit loopje wilde ik proberen te eindigen met een gemiddelde van 12km per uur. Harder kan ik wel maar wilde ik niet. 

We liepen eerst een kleine kilometer in een tempo van 9km p/u naar de Kruisberg. Daar deden we even wat rek- en strekwerk. Van dat punt af begon het echte werk. Al snel hadden we een goed tempo te pakken. Overigens blijft het heerlijk lopen in die duinen. Wat een geluk dat we daar vlakbij wonen. De route die ik koos was op verharde wegen. Dit deed ik omdat de marathon ook op verharde wegen zal zijn. Dezelfde ondergrond. 

De duinen zijn mooi. Altijd. Zomer en winter. Deze keer zag ik dat ook wel maar ik lette nu toch iets meer op mijn snelheid, mijn houding en de klok die voort tikte. We liepen in stilte. Praten doen we in dit soort gevallen alleen tijdens het inlopen. Niet als we een snelheid willen vasthouden. Bart had vandaag ook alle concentratie nodig om strak te blijven lopen. Ergens tussen de 4 en 6 km raakte hij in een dip en hoorde ik wat woorden achter me die niet op mijn blog thuishoren. Maar, we zakten niet zo veel in!

Bij de 7km was Bart er weer helemaal bij. En eigenlijk had ik ook genoeg over om nog even wat meer gas te geven. Tussen die 4 en 6km hadden we namelijk tegen de wind in gelopen en iets snelheid verloren.

Thuis gekomen zag ik dat de gemiddelde snelheid precies 12km per uur was. Zoals ik het ook in het hoofd had. 

We hadden beiden een voldaan gevoel.

Er volgde al snel een sms:

"lekker gelopen"