Texel halve marathon 2011

Als ik niet meer aan loopjes zou mogen meedoen, dan ging ik op mijn knieën voor de Texel halve marathon.
Daarmee geef ik aardig aan hoe ik over deze prachtige loop denk.
Vanmorgen, nog niet eens zo heel vroeg, reden Joost, Edwin en ik naar Den Helder. Lekker op tijd. Geen gehaast. Voor Edwin zou het een debuut worden op deze afstand. Joost is weer goed hersteld van een hardnekkige blessure en ging ook handenwrijvend op dit evenement af.
Na de druk bezochte Damloop met wel heel erg veel hardlopers viel het Edwin op hoe rustig het er hier aan toegaat. In Den Helder al voelt dit aan als een verademing. Heel relaxed is iedereen zich aan het voorbereiden op de loop. Op gemak de kleding en tassen in orde maken, rustig nog een bakje koffie drinken en dan ontspannen lopen naar de boot.

De tocht met de boot geeft mij meer een vakantiegevoel dan een aanloop tot een halve marathon. Maar zo begint deze loop toch echt. Voor deze halve marathon is een deelnemers limiet van 1700 personen. Daarmee beschouwt men de boot als vol. Bij de opening van de inschrijving was ik ook midden in de nacht mijn bed uit gegaan. Het is me elke keer nog gelukt en daarmee was dit voor mij de 5e editie.

In Den Helder liep ik, traditiegetrouw, nog mijn hardlopende neef Peter tegen het lijf. Hij had niet echt getraind maar liet zich dit niet ontzeggen. Hij zou wel zien hoe het zou gaan.

In de boot is er nog gelegenheid voor de laatste plas (voor Edwin zelfs twee) En eenmaal op Texel gaat de klep open, laat de stuurman een flinke toeter horen en dat is dan de start. Eigenlijk een spectaculaire start die menigeen kippenvel doet krijgen.
Waarom vind ik deze loop zo mooi? Het is gewoon Nederland op zijn mooist. Langs weilanden, door een dorpje, met fanfare, de duinen in, het strand op. Na het strand weer de duinen in met opvallend veel klim en daal werk. Verharde wegen, onverharde paden. En een finish in Den Burg waar het erg gezellig is.
Voor mij persoonlijk komt er nog bij dat ik wat familie op Texel heb wonen. In Den Hoorn reken ik eigenlijk al op ze. En ja hoor! Ik was zoekende maar hoorde ineens Margrethe joelen "Doe je de groeten aan tante Geertje?" (mijn Schoonmoeder) Haar kwam ik later nog eens tegen. Ook Jillert en Jolanda en heel veel andere enthousiaste Texelaars. Een leuk publiek!

Menigeen had me op het hart gedrukt om niet te snel te gaan. Om geen pr na te jagen. Immers, de marathon van Amsterdam staat op de agenda. Daar moet ik niet bekaf aan de start staan maar goed voorbereid.
Die aanwijzing van Joost, Frans, Rien, Ron en nog vele anderen spookten goed door mijn hoofd.
Voortdurend hield ik me bezig met het tempo. Kon ik de snelheid die ik had ook pakken op een 30km?
En, voelde het comfortabel aan? Ja de snelheid die ik pakte voelde heel goed. De hele loop kon ik dat vasthouden en ik kwam absoluut niet buiten adem aan in Den Burg. Er had inderdaad nog makkelijk 10km achteraan gekund.  Het gaf me alle gelegenheid om volop te genieten van het mooie Texel!

In Den Burg, na de finish zag ik meteen neef Peter zitten. Alsof hij met de auto was gebracht. Niets te zien aan hem. Hij had het voor elkaar gekregen, ongetraind, om het in 1:44 te doen.
Voor mij is het 1:49:22 geworden. Geen pr, wel mijn snelste Texel tijd.
Joost, na zijn hielspoor van de afgelopen maanden, kwam binnen in 1:52:36.
Edwin, de debutant, in 1:55:16

Voor ons alledrie een geweldige hardloopdag!

De van Dam tot Damloop 2011

Ieder zichzelf respecterend hardloper doet gewoon een keer mee aan die van Dam tot Damloop. En na 1 deelname ga je nog eens. Het is een hardloopfeest en een gezellig evenement. Zelfs wanneer het regent.

Na jaren met het Zaans Medisch Centrum te hebben mogen meelopen moest ik dit jaar op zoek naar een andere ingang. Die had ik snel gevonden ik kon zowel met het werk van Bart mee als met het werk van Martijn. Uiteindelijk ben ik met Martijn meegegaan en mijn startnummer van Bart ging naar een ander uit onze loopgroep.

Vanmorgen haalde ik eerst Aad op en daarna Martijn. We reden naar Zaandam, parkeerde achter het station en  konden meteen in de pendelbus stappen. In Amsterdam had Kempen en Co een cafe afgehuurd. We konden er een kop koffie drinken, ons eventueel omkleden en twee dames reikten een tasje uit met een banaan, sportdrank en een energyreep. Een leuk, sympathiek gebaar. Goed geregeld door Kempen & Co!

We gingen redelijk op tijd, door de regen, naar de startvakken. Op tijd, maar toch.. ter plekke moest ik op zoek naar een tas en door de regen wilde mijn sticker niet plakken. Dat is nou weer iets waar mijn hartslag van omhoog schiet. Het werkte behoorlijk op mijn zenuwen. Ik rende terug naar een kraam waar zo goed en kwaad als het kon mijn nummer op de tas werd geniet. Als een speer weer terug naar de juiste vrachtwagen om mijn tas in te leveren. Op dat moment had ik nog maar 8 minuten over voor de start. Die regen, nou ja, maar dat gehannes is niet goed voor mijn zenuwen....
Toch  nog even snel een plas gedaan, die natuurlijk langer duurde dan normaal. Ik sjeesde weer verder naar mijn startvak en... kon meteen door.

Mijn snelste tijd op dit parcours was 1:21 en een beetje. Ik had mezelf de opdracht gegeven daar 1:15 van te maken. Dat is een behoorlijke sprong maar met mijn trainingen van de afgelopen tijd zeker niet een onmogelijke sprong.
In de tunnel liet mijn belt los. Ik kon hem nog net opvangen en nam niet de moeite die weer om te doen. Ik nam hem in mijn hand en rende door. Om 1:15 te halen moest ik meteen aan de bak. Geen tijd de verliezen. Rennen!
Na de tunnel werden we getrakteerd op een enorme hoosbui. In de verte hoorde ik het donderen. Normaal voor mij één van de weinige redenen om niet te gaan lopen. Nu was ik al onderweg en niet meer te stoppen.
Er zaten wat tussentijden in mijn hoofd geprent en die kon ik bijna overal halen. Het gaf me elke keer weer een boost als ik binnen die tijden op bijvoorbeeld de 4km, 10km of waar dan ook was. Nergens zakte ik in. Ik kon lekker het tempo er in houden en bleef me sterk en goed voelen. En dat is me liever dan een enorme toptijd. Vlak lopen en niet 'naar de kloten'  over de finish. Heerlijk!
Het is uiteindelijk 1:15:34 geworden.(Een pr!!) En daar ben ik heel erg blij mee!

Er was ondanks de regen toch redelijk wat publiek op de been. Heel geinig wanneer iemand die je nog niet zo goed kent (Marcel en Saskia!!), je wel herkent tussen de lopers en van de kant af naar je roept. Ook dat geeft je het nodige zetje!

Kempen & Co had ook nog eens op het vip terrein een tent neergezet en daar waren heerlijke belegde broodjes, koffie, thee, allerlei andere lekkernijen en bier.

10 Engelse mijlen

Cijfers heb ik er niet van maar als mijn gevoel me niet bedriegt zien veel hardlopers de Dam tot Damloop als hét doel of hét hardloopevenement. Hier is men voor aan het trainen. Hier gaat men de deur 's avonds voor uit om toch nog even een rondje te maken.
Het is een erg leuk evenement. Ik zie mezelf niet echt als een kuddedier. Maar ondanks dat iedereen het een geweldige loop vind, zeg ik dat ook. Het is een groot hardloopfeest. Nou moet ik er wel bij zeggen dat in de jaren dat ik hem heb mogen meelopen, met het personeel van het ZMC, het zonnige weer daar aardig aan meewerkte. Prachtig open en zonnig weer. En daardoor, veel publiek en levende muziek langs het parcours.
Zondag loop ik voor het eerst met een ander bedrijf mee. De werkgever van Martijn. Het weer? Maakt me niet uit. Zoals altijd, gewoon gaan lopen!

Maandag en dinsdag al hoorde of las ik van hardlopers dat zij tot de start in Amsterdam hun laatste rondje hadden gelopen en rust zouden nemen. Rust? Daar kom ik dus niet aan toe. Hoe leuk ik die damloop ook vind; ik kijk er overheen. Dus, ook donderdag nog liep ik 15 kilometer. En er volgt een week later nog een halve marathon op dat mooie Texel. De marathon van Amsterdam zit daar weer redelijk snel achteraan. Rust nemen moet ik dus doen op andere momenten. Gericht op die marathon. Veel deelnemers van de damloop houden het na zondag even voor gezien en. Bij mij staat er dan weer een wat zwaardere week op de agenda.

Zo ver kijk ik nog niet. Eerst die o-zo-leuke damloop!
Donderdagavond, ik moest in Castricum zijn, bracht ik de forerunner terug naar Frans. In zijn straatje reden we elkaar net tegemoet en via de open autoramen gaf ik zijn horloge terug.
'Heel veel succes zondag in Amsterdam Martin'
'Ja dank je, ik heb er zin in'
'Wat ga je doen?'
'Ik ga mijn best doen om met 1:15 binnen te komen'
Frans trok een bedenkelijk gezicht en zijn vrouw schoot al in de lach.
'Dat moet jij toch sneller kunnen man...'
Hij blijft coachen. Die lat moet ergens liggen.

Onverwacht, maar welkom gezelschap!

Gisteravond, na een feestje, leek het me verstandig om de wekker maar te gaan zetten. Om acht uur vanmorgen stond er weer een lange duurloop op de agenda. Drie uur was de insteek. Ik gooide mijn plan nog even op twitter en kreeg van Rob Viveen al de reactie: "Dat gaat wellicht weer leesvoer opleveren ;-)"

Leuk zo'n opmerking dacht ik onderweg. Nu moet ik wel weer aan de bak als ik thuis ben. En dat gaat niet meevallen want veel is hetzelfde. Wat ik vorige keer niet had geschreven doe ik dan bij deze nog even. Mijn route gaat twee keer over een stukje van de Assendelftse dorpsstraat. Een mooi stukje met een paar mooi in het Zaans  groen geschilderde houten huisjes. Maar verder; dezelfde route, weer vroeg van start, weer lekker koel in het begin en weer coach Frans aan mijn zij. En, niet te geloven, na tien kilometer gaf hij weer de pijp aan Maarten. Hij durfde nog 20km niet aan. Zijn marathon in Keulen gaat niet door. Dat liet hij wel doorschemeren. Hij gaf me weer zij forerunner. En ik kon weer alleen verder. Ik moet zeggen dat het me iets meer moeite kostte om het tempo er in te houden dan vorige week. Drie weken op een rij met op zaterdag of zondag een dergelijke loop ga ik dan toch in de benen voelen. Frans hamert er voortdurend op dat ik iedere 5km even de tijd moet nemen om wat te drinken. Dat gehaast drinken is flauwekul. De helft valt ernaast en dat water heb je echt wel nodig. Eigenwijs als ik ben (de kat was nu toch van huis) liep ik bij de 15km door. Dat drinken deed ik rennend. Pas bij de 21km zou ik mijn gel nemen en inderdaad even stoppen. Bij de 25km zou ik dan eens kijken of het echt niets uitmaakt. Nee het maakte niets uit. Ik kan net zo goed even stoppen en water drinken. 

Bij de 25km liep ik me te bedenken dat ik toch echt een loper ben die graag gezelschap heeft. Al loopt er maar één persoon naast me. En net op dat moment zag ik André op me afkomen. Die kwam dus als geroepen. Hij kwam uit Krommenie vandaan gelopen en zou richting Beverwijk gaan. Ik draaide me resoluut om. Vanaf dat punt maakte het toch geen moer meer uit welke richting ik zou pakken. En als ik met André zou oplopen had ik in elk geval 6km lang hem als gezelschap. Aangenaam gezelschap!

Het is vandaag, uiteindelijk 33km geworden in 3uur en 1 minuutje. 

Die laatste 3km waren niet zo heel erg makkelijk. Daarmee ben ik dus meteen maar weer gewaarschuwd. Het zal straks ik Amsterdam op dat punt ook echt niet vanzelf gaan!

Afscheid van ons zomerparcours

Mijn voornemen was om even niet te schrijven. Maar, ik kan het toch niet laten. Vanavond regende het pijpenstelen, kwam het met bakken uit de lucht. Verzin maar andere benamingen voor hevige regenval; wij hadden het. En wind. Veel wind. Ik was benieuwd hoeveel lopers zich zouden afmelden. Drie meldden zich af, veel kwamen niet opdagen. Maar bikkeltje Bart stond voor de deur. En op weg naar het tweede ontmoetingspunt kwamen we Femke en Edwin al tegen. Het werd een groepje van vier. Op het programma stond een uurtje in rustig tempo, met aan het eind drie korte versnellingen. Een herstel loopje.
De eerste 5 kilometer hadden we de wind tegen. De vakantie-verhalen van Femke (Denemarken) en Edwin (Noorwegen) gingen als een kaarsje uit. We hadden alle vier even de adem nodig om hier tegenop te werken.
Na een kleine vijf kilometer hadden we de wind in de rug. We bleken dat eerste stuk iets boven de 11km per uur te hebben gerend. Die versnellingen zouden we dan ook niet meer doen. Het zware werk hadden we al gehad. De rest gewoon lekker uitlopen. Maar, de wind kwamen we nog wel een paar keer tegen. Alsof die zich gewoon tegen ons draaide.
Volgens mij vond niemand van ons het echt erg. Lekker vechten tegen de elementen.
Nog net voor het donker werd waren we de polder uit. Volgende week kunnen we daar niet meer lopen. Jammer. Dit was dus ons afscheid van het zomer-parcours. We gaan over naar ons circuit wat we in de winter altijd pakken. Keurig verlicht en ook redelijk verkeersluw.
Afscheid van de zomer ook?

Lange duurloop

Dit weekend, en wellicht ook het volgende weekend, moet er een 30km uit. Drie uur lopen kan ook. Maar ik had een route van 30km uitgestippeld. Normaal gesproken ga ik op zaterdag naar de duinloopgroep. Maar zaterdagmiddag hebben we een familie reünie, zaterdagavond de verjaardagen van twee loopmaatjes die 50 zijn geworden. Op zondag dan een lange duurloop doen leek me niet zo'n aantrekkelijk vooruitzicht.
Frans moest ook een dergelijke afstand doen vanwege zijn marathon in Keulen. Om acht uur stond hij voor de deur. Meteen al op de Aagtendijk liep hij me af te remmen. Die 30km zouden we in drie uur moeten doen. Een langzame duurloop. Aan het begin van de polder deden we nog even wat rek en strek oefeningen en daarna zouden wel lekker verder gaan. Een tempo van 10km per uur is voor mij niet te doen, zo bleek al snel. Ik schiet constant door naar minstens 11km. Op zich loop ik dan ook gewoon erg lekker.
Die route beschouw ik als een onbetaalbaar kado. Lopen in de ochtendnevel. Een heerlijke temperatuur.
Door de weilanden.
Frans was niet echt in zijn element. Eenmaal in Assendelft aangekomen spoorde hij me aan om maar even alleen door te gaan. Hij moest wandelen en bijkomen. Ik liep een stukje alleen verder, keerde weer om en hij kon weer aanpikken. Bijna op de tien kilometer gaf hij de pijp aan Maarten. Hij zag het niet meer zitten.
Hij gaf mij zijn forerunner en wenste me veel succes. Hij sloeg linksaf richting Beverwijk en ik Rechtsaf richting de watertoren. Voor mij toen nog 20km te gaan.

20km, in mijn eentje. Nou ja, ik suste me met de gedachten dat de route mooi was en mooi zou blijven. Eenmaal in Nauerna zou ik op de helft zijn en beloofde ik mezelf mijn sis-gel. Op die forerunner kon ik mooi mijn snelheid bij houden. Die wist ik vrij makkelijk op 11km per uur te houden. Een tempo waar ik me erg prettig bij voel. Te snel voor een langzame duurloop. Ik weet het. Maar me lekker voelen bij dergelijke afstanden lijkt me niet onbelangrijk.
Voor mijn gevoel was ik in mum van tijd in Nauerna. Ik wilde stoppen om een foto te maken van de enige echte plee die ik hier in de omtrek weet te vinden. Maar ik stond het me niet toe. Pas op de 15km zou ik stoppen. Geen smoesjes; doorlopen. Nauerna met zijn haventje is maar een heel klein gehuchtje. Voor je het doorhebt sta je er al weer buiten.
De nevel was er inmiddels niet meer. De zon was er voor in de plaats gekomen. Het werd dus ook warmer.
Net even buiten Nauerna was ik op het 15km punt aangekomen. Tijd voor mijn gel en een paar slokken water.

Dus, nog 15km te gaan. Na dit punt zou ik al weer snel in Assendelft zijn. Of het komt doordat de route me vanaf dat moment zeer bekend is weet ik niet, maar ik bleef de snelheid met gemak erin houden. Ook na de 20km en de 25km, er kwam geen dip. Als ik zo zou doorgaan zou ik in een, voor mij, recordtijd die 30km lopen. Zou ik de route langer maken?  Nou nee, maar niet overmoedig worden. Ik hield vast aan mijn route. Volgende week dan maar een paar km erbij!
Ik kwam thuis, na 30km in 2 uur en 36 minuten.
Mijn pr, in Spaarnwoude gelopen, is 2uur 47.
Het liep heerlijk! Dit geeft zelfvertrouwen!