Twitterrun II

De vorige keer, door de zaanstreek, was het al een succes. De bescheiden opgezette twitterrun. Dat er een herhaling zou volgen was vanzelfsprekend. Die tweede run stond aanvankelijk op de laatste zondag van januari in de agenda. Eerder leek niet mogelijk. Op mijn vraag of er iemand zin had om deze zondag met me mee het duin in te gaan werd meteen positief gereageerd door Marcel. Hij had met Ruben voor die dag afgesproken. Geen probleem, Ruben wilde ook de duinen wel in. Uiteindelijk hadden we een aardig groepje lopers. Met slechts één vrouw. Dat moest anders. Ik mailde een aantal dames van de loopgroep en warempel, Anja kwam vanmorgen ook opdraven. Voor haar was het een uitdaging om eens twee uur achter elkaar te rennen.

We hadden er allemaal heel veel zin in. Tegenvallen kon het gewoon niet meer. Het was prachtig stil weer. Lopen door de regen kan ook, maar zoals het vanmorgen was gaf het ook alle gelegenheid om eens te kijken naar de natuur om ons heen.
Het duingebied ken ik heel goed. Ik kan er bijna niet verdwalen. Mijn opa woonde tegenover een duiningang. Als kind kwam ik er dus al veel. En sinds 2004 loop ik mee met de DEM Duinloopgroep. Zonde om mensen overal vandaan te laten komen en dan alleen maar over verharde wegen te laten lopen. Lekker de bospaden kiezen, en de mooie gedeelten van het duin laten zien. Dat was mijn insteek.
Helaas kwam de ondergrond bij Yvonne niet goed aan. Ze kreeg last van haar enkels. Daarbij was het tempo iets te hoog voor haar. Hier moest ik dus even wat op verzinnen. Ook nu kwam de kennis van dit gebied me goed van pas. Ik besloot om Yvonne over de verharde wegen door te laten lopen. En bij bepaalde punten te laten stoppen totdat de groep zich bij haar zou voegen. Dit lukte. Na een uurtje namen we een korte pauze voor de gels en wat drinkwerk.

Daarna volgenden we hetzelfde principe. Yvonne, nu vergezeld door Onno die even een wat lager tempo wilde pakken, bleven op de verharde weg. De groep ging weer het bos in.Overigens merkte ik dat het tempo na deze beslissing een tikkeltje werd opgevoerd. De comfortzone is voor de lopers onderling zeker verschillend. Overigens, Anja, nieuwsgierig naar haar eigen kunnen..petje af!!!
Tijdens het lopen, en ook in de loop van de afgelopen week al, drong tot me door dat de heren eigenlijk ook best wel graag het strand op wilden. Niet mijn ding. Absoluut niet. Maar ook wel goed voor mij, met het oog op de berenloop volgende week. Dus, de groep ging het strand op, Yonne en Onno liepen parallel met ons op de verharde weg richting Castricum.

Ach laat ik maar even eerlijk zijn, het was ook best lekker om over dat strand te lopen. Frisse lucht, ruimte en vrijheid. Heerlijk. De strand afgang is lastig voor een hardloper. Dat deed ik maar even wandelend. Ik keek voor me en zag Ruben en Marten als twee jonge gazellen de zanderige heuvel op draven. Waar halen ze die behendigheid vandaan??
Na het strand liep het even mis. Kennelijk waren Yvonne en Onno wat sneller dan de groep. Die waren ondertussen in Castricum beland. Wij renden inmiddels weer naar Heemskerk maar kwamen het duo niet tegen. Dus we keerden om en gingen weer naar het noorden. Gelukkig, bij een t splitsing zaten ze te wachten. Inmiddels hadden we er bijna twee uur op zitten. Hoog tijd om de auto's op te zoeken.
Na een kwartiertje dacht ik een stukje af te snijden. Moest ook lukken. Ware het niet dat ik ineens de weg niet herkende. Oeps. Mijn gevoel gaf aan rechts af te moeten slaan. Maar ik herkende daar niets. Toch maar even mijn gevoel gevolgd en ja, gelukkig, even later herkende ik de weg weer.

We hebben twee en een half uur gelopen. Er is geen stilte gevallen. Er is onder het lopen heel wat afgekletst en door gesproken. Het klikte tussen iedereen. Het is zeker weer voor herhaling vatbaar. Dat komt goed uit want Twitterrun III staat al in de agenda. Op de laatste zondag van januari doen we het nog een keer. De kans is groot dat er dan een paar lopers bij komen. Zij waren nu verhinderd en vonden het jammer niet mee te kunnen.

Na afloop dronken we bij mij thuis samen nog een bak koffie. Dat hoort erbij. Nog even wat napraten. Door mijn dochter die bij een banketbakker (met ster) werkt hadden we er ook nog een heerlijke warme appelkanjer bij. Na een dergelijke loop smaakt dat verukkelijk!

Anja, Yvonne, Marten, Onno, Marcel en Ruben: bedankt!

Rustweek, nou ja, rust..

"Rust is ook trainen" lees ik wel eens. Heel leuk. Toch, voor mij geldt meer dat ik me niet prettig voel tijdens de rustdagen. Het maakt me onrustig en onzeker.
Zaterdag ging de duintraining lekker. Het voelde aan alsof ik geen marathon had meegelopen.
Zondag doe ik normaal gesproken een lange duurloop. Heerlijk om te doen en het was afgelopen zondag ook nog eens stralend weer. Er stond echter wat anders in de agenda. Een ontmoeting met Jan Verwoert uit Midwolda. Hij en ik doen op dit moment het grootste gedeelte in de organisatie van de afsluitdijkrun. We hadden elkaar al een paar keer gebeld maar nog niet ontmoet. We begonnen met een kort bezoekje aan de startplaats in Den Oever, daarna reden we over de afsluitdijk naar Zurich. De loop zal daar (op 26 februari) uitkomen op 30kilometer. In Zurich namen we een uitsmijtertje en namen we nog wat punten door die geregeld moeten gaan worden. Het prikkelde wel moet ik zeggen. Het zag er Zondag aanlokkelijk uit. Je zou toch die hele dijk mogen af rennen! Zo ver is het nog niet. In februari kan het ijzig koud zijn, hard waaien, miezeren of zelfs sneeuwen. Geen parcours voor suikerklontjes. Toch melden zich uit diverse hoeken van het land lopers aan die er aan mee willen doen. En dan te bedenken dat Karel uit Heemstede en ik er ooit eens over begonnen dat een dergelijke loop ons een uitdaging zou lijken.
Het was een leuke ontmoeting met Jan en zijn vrouw.  Maar al met al had ik nog geen meter gelopen. Maandag had ik al een paar keer uit het raam naar buiten gekeken. De vlag hing stil, de lucht was blauw. Het werk was vroeg klaar. Zal je net zien: maandag is mijn vaste rustdag. Er waren dan ook maar een paar steekwoorden van Gerard voor nodig of ik had mijn schema een zwieper gegeven. Lópen! Het werd 15km genieten. Wel stond er inmiddels een windje die ik de eerste 4 kilometer tegen had. Het mocht de pret niet drukken.
Dinsdag veel gekletter op de ramen. Bart stuurde me een sms om aan te geven dat hij van huis uit meteen naar ons parcours zou gaan. Half acht regende het nog steeds. Ik begon te vermoeden dat Bart en ik wel eens de enige lopers zouden kunnen zijn. Maar nee. Een sms van Martijn. Hij ging ook weer meedoen. Toen ik om acht uur naar buiten ging stonden daar ook nog drie anderen. Uiteindelijk liepen we met een groepje van acht onze intervallen te doen. De tijd vloog om. Regende het eigenlijk?
Volgende week doe ik voor het eerst de Berenloop. Vlak na Amsterdam zag ik even niet hoe ik dat voor elkaar zou moeten gaan krijgen in die paar weken. Nu heb ik er al alle vertrouwen in. En, reuze zin!
Eerst zondag twitterrun II
Er zou een vervolg op de eerste komen. Dat kon niet anders. Nr II was inmiddels gepland in Januari. Maar heel spontaan ontstond deze vervroegde versie. Bijna iedereen die wilde meedoen kon, en had er ook erg veel zin in. Komende zondag gaan we een kleine twee uur in de duinen lopen. De route zal ik plannen.

Nieuwe titel, nieuwe plannen

Mijn blog noemde ik aanvankelijk 'op weg naar mijn tweede marathon' daarna heel even 'mijn tweede marathon'.  Inmiddels is mijn tweede marathon verleden tijd. Nog steeds kijk ik er met voldoening op terug.  Er zat dan ook een behoorlijk verschil tussen de editie van 2011 en deze. Vooral in de beleving ervan. Het weer was nagenoeg hetzelfde. De trainingen maar ook de bijbehorende voeding had ik deze keer beter in de hand. De naderende ellende, nog onduidelijk in 2011 had ik niet aan de start van deze marathon.
Het had een positief effect. Mijn gevoel tijdens het afleggen van deze afstand benaderde die van mijn duurlopen waar ik met plezier over heb geschreven. Het plaatje klopte.

Als nieuwe titel staat er nu 'Onderweg' boven mijn blogs. Ik ben namelijk altijd onderweg. Niet te ver kijkend naar mijn doel, wel bewust bezig met de reis ernaar toe. En doelen heb ik altijd. Of dit nu een mooie strakke 10EM in Krommenie is, een  halve marathon op Texel of gewoon een tempoloopje in onze duinen. Het zijn altijd mooie omgevingen om in rond te lopen.

Mijn schoonvader noemt geiten ondankbare beesten: "een bek vol vreten, en toch mekkeren"
Die vergelijking maak ik wel eens wanneer mensen al veel hebben en toch meer wensen. Er staat al een auto voor de deur, maar er moet een tweede komen. Men heeft de nieuwste telefoon maar die andere is toch beter. Vul maar in..
Zo zit ik nu niet in elkaar. Deze marathon was voor mij om in te lijsten. Nog steeds heb ik er plezier in. En wat leuk de support tijdens, en de reacties na het lopen. Een volgende marathon had ik al geboekt (Stockholm) en wat mij betreft zou dat de derde worden. Alle tijd om me voor te bereiden naar deze loop toe. Toch is er inmiddels een datum tussen gekomen.

Gelijktijdig met Ruben uit Purmerend zou ook diens vader in Amsterdam een marathon lopen. Helaas, hij raakte geblesseerd en moest afhaken. Heel vervelend want zijn batterij was goed opgeladen. Hij had hier voor getraind. Ruben zou voor hem en zichzelf op korte termijn een nieuwe marathon opzoeken. Niet te snel na Amsterdam. Het was voor Ruben deze keer een debuut. Ook hij moet zichzelf in acht nemen. Hij zocht met zorg een geschikt moment. Gerard, ook uit Purmerend opperde Spijkenisse. Daar is deze afstand te lopen op 18 december. Op twitter ontstond wat gestang en gepor, allemaal sportief en met een knipoog. Gevolg: de verwachting dat ik daar mee ga lopen.
Weer een marathon.

Oef. Dat is wel erg snel. Mijn hoofd zegt: doen! Mijn conditie laat het toe. Maar is het verstandig?
Het leek me een goede zaak om wat ruggespraak te houden. Eerst was collega Bert de klos. Bert is geen hardloper. Wel een sporter. Schaatsen. Fanatiek. Hij heeft twee keer aan de Elfstedentocht meegedaan.
Zijn mening komt er op neer dat ik dit moet gaan doen. De trainingen zitten in mijn benen. Een kwestie van zorgvuldig door trainen.
De tweede was Frans. "Mijn" coach is op vakantie maar leest wel mail. Dus, even de zaak voorgelegd, en verslag gedaan van Amsterdam. Mijn verslag over Amsterdam leerde hem twee dingen:
1. Had sneller gekund
2. Duurvermogen is goed te noemen
In zijn ogen kan ik best een marathon op 18-12 lopen. Maar ik moet wel duidelijk zijn in mijn doel.
Wanneer ik het in dezelfde tijd ga doen of iets langzamer is er wat hem betreft geen enkel probleem.
Als ik sneller wil moet ik daar goed over nadenken en zeer beslist de komende trainingen daar in laten meewegen. Alleen dat mag de doorslag geven.

Eerst de Berenloop! Nog niet te ver kijken. En uiteindelijk...eerst morgen even 5km om te beginnen. Het eerste loopje na Amsterdam.

De marathon van Amsterdam.

Waar moet ik beginnen? Allereerst bij Anita en Olaf. Olaf had zich eerder voor deze marathon opgegeven dan ik. Mijn spontane actie, later, is bekend. Gisteren kreeg ik een sms van hem waarin hij aangaf dat hij wel blij was dat ik ook zou lopen. Ik was blij met hen. Anita pikte me vanmorgen op en zette ons in de buurt van het stadion af. Met Olaf heb ik al diverse malen naar beider tevredenheid een 10em  gelopen. De afstand van vandaag is toch wel even wat anders.
In en rond het stadion had ik met diverse bekenden afgesproken Eigenlijk was ik er van uit gegaan dat ik die nooit in die mensenmassa terug zou vinden. Maar eenmaal in de hardloopwinkel stond ik al meteen oog in oog met Ruben en Nessrine. Kanjers. Sympathiek (en snel).
De hardloopwinkel, ook al zo sympathiek, bood ons koffie aan. Terwijl ik dat ophaalde waren Gerard en Jaco ook al binnen gekomen. Leuk om met hen nu eens kennis te maken.
We mochten onze tassen daar in de winkel (boven) achter laten. Super!
Inmiddels was het wel tijd om het stadion op te gaan zoeken. Een belangrijk loper, voor mij, had ik nog niet gezien. Maar nog maar één voet in het startvak en ook Rien had ik gevonden. In no time ook Onno. Hoe is het mogelijk! Even later tikte ook nog Marcel (mijn haas op de 10km) me op de schouder.

Wat is het overigens een belevenis om in het olympisch stadion te mogen starten. Temidden van lopers uit diverse landen wachten op het startsein. Om dan eindelijk, want zo voelt het wel, eens te mogen gaan rennen. 42,195km lang. Op zich vind ik het mooi om er te lopen. Dwars door de stad, met ook het Vondelpark. Met name de route langs de Amstel vind ik prachtig. Op die momenten liep ik echt te genieten. Zoals ik me had voorgenomen.
Anita zagen we twee keer langs de kant staan. Ons flink toejuichend:
"Kom op spetters van me!"
Ronald stond bij het 11km punt. Met een megafoon schetterde hij naar me toe:
"Go Martin, Go Go Go"
Overigens is het van niet te onderschatte waarde dat er mensen die je kent, zeker bij deze afstand, langs de kant staan. Dat ondervond ik later bij Ouderkerk aan de Amstel. Mijn neef Peter (die snelle van Texel) was aanvankelijk van plan om voor de tv te gaan kijken maar besloot om toch maar naar het parcours af te reizen. Er bij aanwezig zijn is toch van meer waarde. Ik had hem niet gezien maar hoorde ineens mijn naam. En:
"sportdrank?"
Hij duwde een flesje in mijn handen. Hij weet niet half wat zoiets even doet.
En dan Ron. Zo goed ken ik hem nog niet. Hij had aangegeven met een bolletjestrui langs de kant te staan. In een flits zag ik hem ergens bij de 19km. We konden nog net even de hand naar elkaar opsteken.
Even later, juist op een wat dood punt, zowel bij mezelf als in het parcours, kwam hij naast me fietsen. Maakte een foto. Vroeg hoe het ging en bood een gel aan. Allemaal net op het juiste moment. Ook dat komt erg fijn over. Super!
Inmiddels was ik Olaf kwijt geraakt. dat was al voor dat ik Ron zag staan. Ik dreigde nog dat de eerstvolgende zoen van Anita voor mij zou zijn. Maar het hielp niet. Olaf kon me niet bijhouden. Rien was ik in het Vondelpark al kwijt geraakt. Ik stond er dus 'alleen' voor. Het is me overigens aardig meegevallen. Vorig jaar was ik kapot bij de 33km. Op. Geen snelheid meer in te krijgen. Het wandelen begon op dat moment wat vaker voor te komen. Nu kon ik door gaan. Wel in een iets lager tempo. Coach Frans had me al verteld dat ik me vanaf dat moment daar niet meer zo druk om zou moeten maken. Zeker niet wanneer ik ervoor tempo heb kunnen houden. En dat had ik. Vanaf de 35km kreeg ik het pas echt zwaar. Maar de 10km per uur wist ik vast te houden. Ondertussen liep ik uiteraard al  een beetje te rekenen. Hoe zou ik uitkomen? Dat Vondelpark krijg je ook op de terugweg voor de kiezen. Een mooi park misschien. Maar ik zag er het mooie niet meer van. Vanaf die 35km was ik alleen maar bezig met lopen. Mijn houding, mijn snelheid en het feit dat ik moest doorzetten. Het is me gelukt. Vorig jaar liep ik dezelfde marathon in 4:10:20
Dit jaar haalde ik een vette, hele vette pr. Ik liep het in 3:48:32.
Vorig jaar tranen. Peter was er getuige van maar wist toen nog niet wat daar de werkelijke reden van was.
Nu weer tranen. Niemand om me heen om mijn emotie kwijt te kunnen. Net op een moment dat ik het had weggedrongen kwam ik Ruben tegen. Ik kon het niet meer tegenhouden. Ruben was even de klos. Gelukkig alle begrip van zijn kant.
Boven de hardloopwinkel kon ik me op mijn gemak even omkleden. Wat eten en drinken. En wachten op Olaf. De arme man had het zwaar gehad. Was blij dat het achter de rug was. Iets later maakte dat plaats voor een soort van trots. Hij had het toch maar even gedaan. Dat gevoel heb ik ook!

Lopen, fietsen of toch de auto?

"42km?"
"Ja, en 195meter"
"Man ik vind het op de fiets al een end!"
Dergelijke opmerkingen hoor ik regelmatig. Eerlijk gezegd vond ik voorheen het stukje van huis naar het strand een akelig lang stuk fietsen. Nu ren ik het en heb ik er niet genoeg aan.
Wat te denken van mensen die nietszeggende afstanden toch nog maar even met de auto pakken. Haast? Gemak?
Zo herkenbaar voor mij dan de vele wachtende hardlopers die ik op twitter volg. Twee weken geleden begonnen er al enkelen af te tellen. Deze week bijna alle marathonlopers. Ik ook.
Zondag had ik als hardloopafleiding dat tempo loopje met Bart. Het bracht me op het idee het nog eens vaker te doen. Met een groepje afspreken, tempo bepalen en er voor gaan dat vast te houden over die 10km. Het geeft energie. Voldoening.
Dinsdag liep ik met Bart en Femke mee naar het parcours waar wij 's winters onze intervalletjes draaien.
Heerlijk, even een klein blokje om in deze rustweek. Onderweg gaf ik Bart nog even het programma door. Hij zou later het tempo bepalen en de training aansturen.
Bij het parcours aangekomen stond daar eindelijk Meike weer eens. Na maanden blessureleed had ze besloten met haar man mee te komen naar de training. Even rustig meelopen. Een rondje rustig aan mee rennen en dan weer terug. Al maanden keek ze hier naar uit. Terwijl wij de groep nakeken die aan de eerste 4 minuten aanzetten begon, pakten wij een rustig tempo op en liepen na twee ronden weer naar huis. Beiden voldaan. Al tevreden met deze minimale afstand.
Deze week kan ik nog een keer een kleine afstand lopen. Verder; rust. Iedereen roept het. Het hoort erbij.

Sommige collega's zetten hun auto zo dicht mogelijk bij de deur. "Anders is het zo'n end lopen"
Als ik donderdagavond ga zingen zet ik bewust mijn auto (ook als het regent) een paar straten verderop. Even een klein stukje wandelen naar de repetitie. Een frisse neus. De benen strekken.

Wanneer de (verslaafde) hardloper op vakantie gaat, dan gaan de schoenen mee. Deze zomer las ik berichten van iemand die op het strand in Normandië zijn kilometers pakte. Bart mailde me dat het te heet was om grote afstanden te pakken. Hij kon bovendien geen water meenemen. Dus ging hij vroeg zijn bed uit om 8 kilometer te rennen. In dat mailtje beschreef hij een prachtig landschap, vriendelijk groetende oudere Italianen, en diverse dieren die hij regelmatig spotte.
Edwin stuurde een sms "Martin het is berekoud hier, ik heb met jas aan en muts op hard gelopen"
Hij was in Noorwegen. Ik was een klein beetje jaloers, daar zou ik ook wel willen lopen! In Italië ook trouwens. Mooie berichten!

Een mooie sport die je bijna overal kan oppakken. In mijn enthousiasme probeer ik die autoverslaafden wel eens over te halen ook eens een blokje om te gaan. Mijn ene buurman is voetballer. Maar wanneer ik hem uitnodig eens mee te gaan om 10km te rennen dan heeft hij het ineens heel druk of is hij heel moe van zijn werkdag. De andere buurman speelt handbal. Hij gaat een keer mee, wil dat wel eens proberen. Maar, wanneer ik in sportkleding op straat kom is hij in geen velden of wegen te bekennen.

Wat ben ik blij dat ik er zelf ooit wél aan ben begonnen! Ze moesten eens weten! Ik kijk verlangend uit naar die lange tocht in Amsterdam. Meer nog dan verleden jaar. Toen wist ik niet wat me te wachten stond. Letterlijk en figuurlijk niet. Voor ons gezin hingen er een paar gitzwarte wolken boven het hoofd. Wat daar uit zou komen konden we niet vermoeden. Hoe het zou zijn een hele marathon te lopen wist ik ook niet.
Nu ligt die lange donkere en gure winter ver achter ons en kan ons gezin opgelucht adem halen. Wat het weer ook is komende zondag: voor mij is het in elk geval licht. Ik weet inmiddels ook dat ik graag lange afstanden loop. Na pakweg 33km, misschien iets later zal er heus wel een dipje komen. Toch kijk ik er naar uit. Nu even wachten en mijn gemak houden, straks genieten.

Voor nog twijfelende autoverslaafden...
Ik ken geblesseerde lopers die reikhalzend uitkijken naar het moment dat ze hun schoenen weer mogen aantrekken. Collega columnist Rob Viveen is er een groot voorbeeld van. Hij moet werkelijk alle geduld gebruiken die hij heeft. Hij blijft daarentegen optimistisch. Ik zou er bijna getuige van willen zijn wanneer hij aan zijn eerste kilometers weer mag beginnen.
Edwin, uit mijn groep, heeft behoorlijk last van de enkels. Hij heeft zelfs zijn startbewijs voor de halve marathon van Terschelling van de hand gedaan. Eerst goed herstellen. Maar, vanavond mailde hij me:

...Heb wel nieuwe hardloopschoenen gekocht, staan blinkend te popelen om ingelopen te gaan worden...

Tempoloopje

Nog een week te gaan voor ik naar Amsterdam mag om er die 42,195km te lopen. Doordat ik op een laat moment de knoop doorhakte moest ik wat rommelen met het al lopende schema wat we met de groep volgden. Het heeft als voordeeltje dat die marathon wat eerder voor de deur staat dan bij de anderen. Zij moeten nog even door trainen. Deze week keek ik even naar wat Rob Veer ons de week voor de marathon laat doen. Een 10km wedstrijd! En, niet te zuinig lopen. Gewoon even ervoor gaan.

Er was een loop rondom de Zaanse Schans en de najaarsloop in Heerhugowaard. Ik gaf er de voorkeur aan om even op eigen gelegenheid een 10km te pakken. Maar niet solo. Na een tweet meldde zich al snel Bart. Later ook Marcel en Onno. Marcel zag er toch maar vanaf vanwege een verjaardag de avond ervoor. Onno wilde zich toch sparen en voelde wat pijntjes. Deze laatste reden komt me bekend voor. Pijntjes. Zenuwen? Spanning?

Bart bleef over. En daar is nou toevallig niets mis mee. Bart beschouw ik als mijn 10km maatje. Een strakke loper. Als je een grafiek van Bart's wedstrijd zou maken kun je gewoon een rechte lijn trekken. Dat kan hij op gevoel.

Deze keer had hij weinig training achter de rug. Wel vorige week nog een 10km wedstrijd gelopen op die snikhete dag.

Maar vandaag deed hij mee. Een maatje op zo'n 10k heb ik even nodig. Als ik alleen aan een dergelijk loopje begin dan weet ik van mezelf dat ik lui kan worden. Met een loper erbij, en zeker met hem, blijf ik wakker en scherp. Dit loopje wilde ik proberen te eindigen met een gemiddelde van 12km per uur. Harder kan ik wel maar wilde ik niet. 

We liepen eerst een kleine kilometer in een tempo van 9km p/u naar de Kruisberg. Daar deden we even wat rek- en strekwerk. Van dat punt af begon het echte werk. Al snel hadden we een goed tempo te pakken. Overigens blijft het heerlijk lopen in die duinen. Wat een geluk dat we daar vlakbij wonen. De route die ik koos was op verharde wegen. Dit deed ik omdat de marathon ook op verharde wegen zal zijn. Dezelfde ondergrond. 

De duinen zijn mooi. Altijd. Zomer en winter. Deze keer zag ik dat ook wel maar ik lette nu toch iets meer op mijn snelheid, mijn houding en de klok die voort tikte. We liepen in stilte. Praten doen we in dit soort gevallen alleen tijdens het inlopen. Niet als we een snelheid willen vasthouden. Bart had vandaag ook alle concentratie nodig om strak te blijven lopen. Ergens tussen de 4 en 6 km raakte hij in een dip en hoorde ik wat woorden achter me die niet op mijn blog thuishoren. Maar, we zakten niet zo veel in!

Bij de 7km was Bart er weer helemaal bij. En eigenlijk had ik ook genoeg over om nog even wat meer gas te geven. Tussen die 4 en 6km hadden we namelijk tegen de wind in gelopen en iets snelheid verloren.

Thuis gekomen zag ik dat de gemiddelde snelheid precies 12km per uur was. Zoals ik het ook in het hoofd had. 

We hadden beiden een voldaan gevoel.

Er volgde al snel een sms:

"lekker gelopen"

#vroegevogels

Al dagen had ik er zin in. Een evenement is voor mij iets om naar uit te kijken maar een eenvoudig loopje zoals die vandaag in de agenda stond is minstens zo leuk. Ik was dan ook ruim op tijd bij de watertoren in Assendelft. Te vroeg, maar dat heb je als vroege vogel. Het was ook nog eens een uitgelezen dag. Windstil en een mooie temperatuur. 

Onderweg was ik al skaters, wielrenners en motorrijders tegengekomen. Ieder heeft zo zijn invulling van de zondagochtend. Terwijl ik op de brug bij de watertoren wat heen en weer stond te dreutelen hoorde ik de kerkklokken van Assendelft en Westzaan tegen elkaar op beieren. Ook dat hoort bij de zondagochtend. Na een paar minuutjes zag ik een hardloper op me afkomen met een Texel-halvemarathon-shirt aan. Heel herkenbaar. Ik had ook meteen een gesprek! We hadden allebei alle 5 edities meegelopen. Ook hij was laaiend enthousiast. Eindelijk was het tien uur en ja hoor daar waren ze Yvonne (met knikkende knieën) en Marcel, die ik in een flist al in Zaandam had gezien. Het was onze eerste echte ontmoeting. Yvonne ziet in ons twee snelle jongens en ze hield haar hart vast. Maar Marcel en ik zouden ons keurig gedragen en ons inhouden.

Ergens in juni meldde ik me bij @loopmaatjes aan op twitter. En een van de eerste tweets die door dit account werd doorgestuurd was die van Yvonne: "lopen in de ochtenmist: onbetaalbaar." Die Yvonne ging ik volgen. Iemand die zoiets opschrijft heeft meteen mijn aandacht. We hebben inmiddels leuk contact met elkaar. In die zelfde week twitterde Marcel dat hij een nieuwe blog had geschreven. Iets wat ik toen ben gaan lezen; voor mij dé inspiratie om ook blogs op deze manier te gaan maken.

Yvonne, Marcel en ik horen bij de club van #vroegevogels op twitter. Bij mijn ontbijt kijk ik even naar mijn TL en groet meteen de vroege vogels. Traditiegetrouw komt Yvonne al vrij snel daar achteraan. Iets later ook Marcel en Ruben. Yvonne had eens een leuke route uitgetekend en ik zag dat dat rondje mijn 30km route schampte. We doen dus redelijk dicht bij elkaar onze duurloopjes. Dit moesten we natuurlijk eens samen gaan doen. Met Marcel.  Eventueel ook met Ruben. maar die was met de familie op pad.

Vandaag stond die afspraak. Ik heb met volle teugen genoten. Het was een hartelijke kennismaking. Het klikte meteen erg goed. De route van Yvonne was erg mooi. Precies waar ik graag loop: ruimte om ons heen, tussen weilanden, langs water en boerderijen. Heerlijk! (ik moet toch echt eens in Groningen of Friesland gaan rennen) Alles lekker in tempo 1. Niets mis mee. Op een gegeven moment zag ik die watertoren al weer. Ik vond dat niet eens zo leuk. "Is het nu al voorbij?" Het floepte er zo uit. Met hen wilde ik nog veel langer doorlopen. Ik zou er wel 42km mee willen doen! 

Dit moest ook even op de foto. De fietsers die we tegen kwamen hadden allemaal haast. Maar wat honden uitlatende dames wilden ons wel even op de foto zetten.

Op een gegeven moment was het toch echt voorbij. We waren bij het huis van Yvonne terecht gekomen. Ze bood ons een kop koffie en een glas heerlijk koel helder water aan. Yvonne woont pal naast een kerk. We hoorden het koor de laatste psalm van die dag inzetten. Al met al vond ik het een bijzondere zondagochtend.

Na de koffie liep ik nog even het laatste stukje naar de watertoren. Het begon al weer warmer te worden. 

Het rennen met elkaar, de twitterende hardlopers, dat gaan we vaker doen. De volgende keer doen we dat in de duinen. Met misschien Ruben of Gerard erbij. Erg leuk om te doen!