Spijkenisse

Of all places. Wie gaat daar nou een marathon lopen? Het is dan ook een wat kleinschaliger marathon voor wat betreft het deelnemersveld dan bijvoorbeeld Rotterdam of Amsterdam. In de uitslagenlijst telde ik 196 deelnemers op de hele marathon.

In het kort de voorgeschiedenis. Ruben's vader zou debuteren in Amsterdam maar was geblesseerd. Ruben zocht voor zijn pa een passend alternatief, om toch de afstand een keer te kunnen lopen. Gerard kwam met Spijkenisse aanzetten. Richttijd voor Rubens vader was 3:45. De vraag was op een gegeven moment of ik mee wilde ter ondersteuning. Leuk, maar dit speelde zich af nog geen week na Amsterdam. Ik zegde toe, schreef in en kon weer aan de bak.

Deze week keek ik toch wel een beetje met argusogen naar de weersverwachting. Regen, kou, wind. Op zich laat ik me niet zo snel tegenhouden. Maar de combinatie van deze drie elementen vond ik nou niet bepaald aantrekkelijk. Mijn coach stelde voorzichtig voor om in overweging te nemen eventueel de 21km te gaan doen.
No way! De afstand zat al tussen mijn oren en ik had er voor getraind.

Vanmorgen stond ik al om half zeven naast mijn bed. Op tijd naar beneden voor een goed ontbijt. Om acht uur zouden we (Gé, Mo, Yvonne en ik) vertrekken vanaf het DEM terrein. Mo zou als pacer aan het werk gaan en moest zich op tijd melden. Geen probleem. Vroeg wakker ben ik toch wel. En ik ben er liever ruim op tijd dan net aan op tijd. Ik kon dan bovendien even kennis maken met Marek, Cindy, Jos, Richard en Rina.

Het was fris aan de start, maar niet zo koud dat ik mijn meegenomen petje op deed. Die bleef in de tas. Het was droog en er was geen wolkje aan de lucht. Daar kreeg ik spijt van. Op welke afstand weet ik niet meer maar op een gegeven moment kwamen we in een enorme hagelbui terecht. Zo had ik het tijdens het lopen nog maar één keer eerder meegemaakt. Gerard kon een opmerking niet onderdrukken. Het was op dat moment inderdaad niet handig van me. Ik ben nu eenmaal geen liefhebber van petjes of mutsen. Het benauwt me.

Het was overigens prima lopen achter de pacers Mo Indrissi (van mijn eigen vereniging) en Richard van der Klis. Een lekker tempo. Maar ik voelde me als een hond in een roedel. Links een loper, rechts, voor, achter; dat was niks voor mij. Intussen was Gé stilletjes er tussen uitgeknepen en liep voor de pacers uit. Zodra het mogelijk was ging ik ook uit dat peleton en ging naast Gé lopen. Ik kan niet anders zeggen dan dat ik lekker en stevig met Gé heb gelopen. Op zich wel gaaf, beiden al enige tijd bij DEM, beiden afkomstig uit het Heemskerker duin, en beiden in dezelfde sector werkzaam geweest. En dan nu samen een marathon lopen.

Gé en ik, twee Heemskerkers aan de slag

De pacers en de volgende groep lopers zagen we al lang niet meer achter ons. We waren harder gaan lopen.
De 21km pakte ik in 1:47, de 25km in 2:08 en de 35km in 3:02. Dat ging dus niet verkeerd.
Het parcours beviel me heel goed. Lekker de ruimte. Mooie uitzichten. Prachtig om te doen!
Na die 35km merkte ik dat ik waarschijnlijk iets te veel gas had gegeven. Langzaam aan zakte mijn tempo.
Volgens mij merkte ik bij de 37km dat de groep die voor 3:45 was weg gegaan mij toch weer op de hielen zat. Dat zou toch niet gaan gebeuren?! Ik probeerde mezelf weer bij elkaar te rapen en kon er nog wel iets uit persen. Gé was in middels vooruitgesneld.

Ik kon nog lachen, dus dit moet voor de 37km zijn.

Mo liep bij de 38km toch wel achter me en siste dat ik gas moest houden.
"Kom op Martin, doorzetten, gas houden"
Tja, het hielp iets en ik zette inderdaad door. Maar mensenlief wat zijn die laatste kilometers dan toch weer zwaar. Gerard was me ook voorbij gegaan. Het boeide me niet. Voor mij was het zaak om toch binnen de mezelf opgelegde tijd over die finish te gaan. Wat een ander deed moest een ander weten.

Wat is op zo'n moment nou mijn drijfveer? Waarom geef ik niet op?
Ten eerste heb ik er veel voor getraind en zoiets moet dan toch uitbetaald gaan worden. De vriendelijke maar doordringende stem van Mo deed ook wat olie op het vuurtje. En, ik wist en hoopte dat er wat mensen op mij zouden wachten bij de finish. Ik wilde ze niet teleurstellen. Ook een groep mij volgende twitteraars zou uitkijken naar mijn tijd. Ik wilde, moest en zou kunnen twitteren dat ik het had gehaald.
Bij de 40km, nog slechts 2,195 te gaan, deed alles zeer. Mijn kuiten, mijn tenen, mijn boven benen.
Hoe moest ik dit voor elkaar krijgen? Weer was het Mo die me aanspoorde toch nog even alle zeilen bij te zetten. Die laatste meters op die verrekte atletiekbaan zal ik niet zo snel vergeten. Wat duurt dat lang!
Bij de finish stonden inderdaad de eerder genoemde mannen en vrouwen mij toe te juichen. Een lach van mij kon er niet meer af. Maar ik waardeerde het zeker!

Bij de finish

Het is op mijn klokje 3:44:50 geworden.
Ik was helemaal op. Leeg. Alles gegeven. Diep gegaan. Ik weet nu wat dat werkelijk betekent.
Alle energie was weg. Ik had niet eens meer fut om mijn schoen los te maken vanwege de chip die ingeleverd moest worden. Ik schoot meteen vol.
Marek legde me eens uit dat alle leegte op dat moment ruimte geeft aan je emotie. Dat kon wel eens kloppen. Richard ving me op.
Later, aan het water en bij een broodje kreeg ik het weer te kwaad. Ik zat te rillen in mijn tuig. Yvonne, Jos en Cindy stonden me bij.
Gelukkig is mijn conditie zodanig dat ik na het omkleden weer vrij snel mijzelf was. De rit huiswaarts was een gezellige rit.
Een mooie marathon. Een mooie afsluiting van mijn hardloopjaar!

Nog even tempo maken

Op de agenda kijken was niet nodig. De week voor de marathon laat Rob Veer ons een 10km wedstrijd lopen. Gewoon lekker op tempo. Niet te zuinig.
Een wedstrijd doe ik niet, maar 10km op tempo wel. Niet alleen, een maatje wil ik dan wel even bij me hebben.
Waarom? Om wat afgeremd te worden, maar ook om het tempo er op te houden.
Dus gooide ik er een tweet tegenaan, en meldde ik het in mijn weekmail naar de loopgroep.
Niemand minder dan mijn trouwe maatje Bart reageerde meteen met een kort en bondig "ik ga mee".
Het is ongeveer de beste optie. 10km op tempo lopen met Bart.
Tijdens het inlopen praten we dan nog wat maar na het indraaien en het rekken en strekken beginnen we dan meteen met de route en is het werken geblazen.
Er stond weinig wind, het was 5 graden. Heerlijk weer om even flink aan te zetten.
Stilzwijgend. We kunnen kletsen, maar ook de monden houden en doen wat we moeten doen.
Goed dat ik Bart bij me heb. Iemand meenemen doe ik uit zelfbescherming. Bart siste me een enkele keer terug. Ik zou anders te veel geven en dat wil ik niet. Coach Frans zei ooit  "je moet in deze periode niet aan je reserves komen"
Na een kilometer of zes moest Bart iets gas terug nemen. Ik zette door en hield mijn tempo goed in de gaten.
Wat een genot om te lopen in dat autovrije gebied! En wat is dit even een heerlijke opdracht!
Bart had zich even later al weer bij elkaar geraapt en kwam niet zo gek veel later op het eindpunt aangezeild.
Beiden gingen we met een goed voldaan gevoel huiswaarts.
Mij geeft het even een boost. De komende week nog wat korte stukjes lopen om lekker fris aan de start van mijn tweede marathon van dit jaar te staan!

10km
12,7km p/u

Corrigeren en sturen

Heeft een hardloper een coach nodig, of een trainer?
Heb ik dat nodig?

Er zijn aan de top werkende zangers die nog steeds naar een mentor of zangpedagoog gaan. Al zingen ze nog zo goed, een ander ziet en hoort hen op een andere manier, corrigeert en stuurt.

In die zin is het goed om als loper een trainer of coach te hebben die je ziet lopen, je programma kent en weet wat je zou willen. Een coach kan bovendien stimulerend werken.

Een stimulans heb ik zelden nodig. Eerder een rem. Toch was na zondag nog steeds mijn batterij leeg.
Dinsdag liet ik de training voor wat het was. Woensdag kreeg ik bezoek en dat kwam mooi uit.
Vandaag moest het er toch wel weer even van komen. Ik keek vanaf de bank naar buiten en alle moed ontbrak me om me om te kleden, laat staan om te gaan rennen. Op een zwoele zomeravond, geen probleem, ik ga wel.
De damloop was van start to finish een loop door de stromende regen. So what? Ik ga wel.
Maar nu, die combinatie: donker, storm, regen.

Van wie moest ik eigenlijk? Uiteraard van mezelf. En vanwege Spijkenisse. Als ik niet zou gaan zou niemand het merken. Alhoewel, ik heb sinds nog niet zo lang een coach, die me beslist zal gaan vragen hoe of ik heb gelopen. Niet dwingend, niet vervelend, nee precies op de juiste toon. Een manier die me nu toch maar van de bank deed opveren. Eruit! Dan had ik in elk geval het antwoord paraat dat ik had gelopen...
Daarbij weet ik van te voren dat wanneer ik eenmaal ga rennen er ook meestal niets aan de hand is.
Ik kleedde me om en stapte naar buiten. De temperatuur viel mee. En binnen 100 meter kon ik mezelf weer een sukkel noemen. Niets aan de hand. Een kwestie van opstaan en gaan!

Er is een korte ronde van 5 kilometer, achter mijn huis, tegen de polder aan, en door een andere wijk. Net genoeg. Eenmaal in de wijk besloot ik een klein stukje om te lopen.

Zeer voldaan kwam ik thuis. Ik ben er weer!!

Vermoeidheid

Maandag had ik al 31,5km gelopen. Gedurende de week, tot gisteren aan toe was ik blijven trainen.
Eerlijk gezegd zat ik met een dubbel gevoel op de bank vanmorgen. Naar Egmond lopen is een mooie opgave maar..wel een end.
Ik was ook maar wat blij dat Gé had aangegeven mee te willen lopen. Hij zou bij de parkeerplaats staan aan de Oudendijk in Heemskerk. Voor mij is het dan ça 4 kilometer lopen naar dat punt. Die  eerste kilometers moesten er echt uit worden geperst. Die gingen niet vanzelf. Dat beloofde wat! Maar, eenmaal met Gé op weg ging het wel erg lekker en pakten we een tempo op waartegen mijn nieuwe Coach wellicht  wel wat bezwaren zal hebben. Gé en ik waren niet de enigen. Ans, Mieke, Ruud allen lekker aan het hardlopen. Geen druppel regen trouwens.
We waren niet te houden. Gé zal mij ongetwijfeld de schuld geven. Toch moest ik hem zo nu en dan terugfluiten, hoe meer Heemskerk in de buurt kwam, hoe vaker hij over de 12km per uur heen dook.
Weer terug in Heemskerk, aan de Oudendijk, had ik er 27km op zitten. Nog 4 te gaan naar huis toe. De bedoeling was eigenlijk 33km te lopen maar mijn batterij was duidelijk op. De vermoeidheid komt nu om de hoek kijken. Op 30km zette ik mijn klokje stil en ging wandelen. Ik was er klaar mee. Inmiddels was ik wel al weer in Beverwijk. De huizen boden me beschutting tegen de wind.
Die wind zal overigens een grote oorzaak zijn van mijn vermoeidheid. Maar het kilometer totaal (95)van deze week werkt er ook zeker aan mee.
Hoog tijd, en dat voel ik echt, om de komende twee weken rust te nemen en niet te overdrijven met hardlopen.
Ik wil fit naar Spijkenisse. De zin is er nog steeds. Leuk om daar een aantal mensen (eindelijk) eens te ontmoeten en met hen te gaan lopen.

Doorzetten

De benen wilden niet. Zware benen, alsof er gewichten aan hingen. Alsof ze niet van mij waren!
Ik was vol goede moed en zin aan mijn loopje door de polder begonnen. Toch maar weer doorzetten. Het voelde niet zo heel belabberd aan als twee weken geleden. Wel was ik het al snel met mezelf eens dat 10km ruim voldoende zou zijn.
In de verte zag ik een hardloper mij tegemoet lopen. Ik sloeg af de Nieuwendijk op, het kortste stukkie wat ik ken. Achter me voelde ik dat de hardloper mij naderde. Ongemerkt kwam ik eindelijk over de 10km per uur heen. Kwam dat door hem?
De man voor blijven was ijdele hoop. In no time liep hij naast me en keek me met een olijk gezicht aan.
"Hé Martin, jij hebt ook nooit rust!"
Het was René. Ik mopperde dat mijn benen niet wilden. Wat hij verder nog zei weet ik niet meer. Het woord "tempo" kon ik nog net opvangen. Hij zette vaart en om de hoek bij de Zeedijk zwaaide de lolbroek nog even.
Intussen was bij mij een knop om. Wat nou zware benen? Rennen met die hap! Tempo! Het lukt ook nog. De afstand tussen mij en René werd uiteraard niet kleiner. Maar mijn klokje stond nu op 12,5 km per uur. Vasthouden! Ik moest en zou tot de volgende afslag dit tempo vasthouden. Als het kon nog een afslag verder ook. Het lukte. En in plaats van direct huiswaarts pakte ik een kleine lus extra. Weer terug op de Aagtendijk besloot in nog een omweg te maken. Nu wel in een iets lager tempo, maar nog steeds boven de 11km per uur.
Het werd uiteindelijk een totaal van 13,8km. Het gaf me een zeer voldaan gevoel.
Niet opgeven. Doorzetten!

Weer naar Egmond

Dit weekend moest er een lange duurloop uit. 30km minimaal. Maar, Lia en ik hadden een hotel in Limburg geboekt en zouden samen vanuit daar naar Aken gaan. Een weekend met zijn tweeën. Dat is iets waar we al heel lang niet aan toe waren gekomen. Met een dergelijk weekend leek het me niet verstandig de hardloopschoenen mee te nemen.
Geen probleem. Ik had nog snipperdagen genoeg. Die plande ik dus op vrijdag. Dan kon ik mooi die duurloop doen en daarna een weekend weg.
Oei, Antoinette meldde zich maandag ziek. De dagen erna verscheen ze niet op het werk. Geen van mijn collega's (inclusief zij) blijft zomaar, zonder reden  thuis. Die vrije vrijdag zag ik aan mijn neus voorbij gaan.
Daar werd ik toch wel wat onrustig van. Voor Spijkenisse wilde ik gewoon zeker die lange duurlopen hebben gedaan. Lia vroeg me of ik dan niet gewoon op maandag die vrije dag kon nemen. Dat was geen slecht idee.
Op vrijdagmiddag kon ik dan evengoed 's middags nog een stukje lopen.
Op zich twijfel ik nooit. Ik neem me een rondje voor en die loop ik dan. Punt uit.
Maar vrijdag twijfelde ik ineens. Het ging meteen al lekker. Moest ik het tempo opvoeren en een 'snelle' 10km pakken? Of dit vasthouden en pakweg 15km rennen?
De beslissing schoof ik nog even voor me uit.
Het bleef lekker gaan. Voortdurend flipperde ik van het ene scenario naar het andere. Op het allerlaatste moment, het was rechtdoor voor meer kilometers, of rechtsaf voor 10 á 11, koos ik voor rechtdoor.

Na het weekend dan stond er 30+ op het programma. Eindelijk. Al vroeg was ik mijn bed uit.
Zondag had het nog flink gewaaid, de lopers die de stetcross hadden gedaan, of Yvonne die op het strand had gelopen, kwamen gezandstraald thuis. Ik stapte naar buiten en er was geen wolkje aan de lucht.
Al snel had ik een tempo te pakken wat aanvoelde of ik het uren kon volhouden. "Langzaam aan" hadden René, Marek en Richard me meegegeven. Nou goed dan. Tot aan het duin liep ik net iets onder de 10km per uur. Op zich vind ik dat niet prettig lopen. Het is goed om een lange duurloop heel langzaam te pakken. Ik weet  het. Maar eenmaal in duin schakelde ik over op een iets hoger tempo. Net boven de 10km per uur. Dat voelde veel prettiger aan.
Om op maandag vrij te nemen en deze afstand gaan lopen is iets waar ik geen spijt van zou krijgen.
Nog steeds geen wolkje aan de lucht. Bijna geen wind en een voorzichtig zonnetje. Slechts een enkele keer kwam ik een wandelaar of fietser tegen. Verder was het erg stil.

Vanaf de Zeeweg in Bakkum kon ik het echt even niet laten en begon te versnellen. Zo, even een stukje 11,5km per uur lopen. Heerlijk! Dit tempo had ik ook met de drie mannen een week geleden gelopen.
Ik hield het zo aan tot ik weer in Castricum was. Ondertussen was ik ook begonnen te gaan rekenen. Als ik dit doorzette, als ik dit, als ik dat. Wat voor tijd zou ik in Schoorl kunnen neerzetten?
Na 26km werd het iets minder soepel. Op een dergelijk moment mis ik echt gezelschap. Solo rennen, prima.  Dat gaat op zich wel. Maar in een groep of met een maatje ben ik veel meer in mijn element.
Het is 31,5km geworden in net geen drie uur.

Heemskerk-Egmond-Heemskerk

Donderdag liep ik belabberd en was ik wel heel erg blij dat ik weer thuis was.
Voor vandaag, zondag, had ik een afspraak staan met René. Mijn halve tl loopt vandaan in Nijmegen. Op zich zal dat wel een heel erg leuk evenement zijn. Maar ik moet kilometers maken. Het is een kwestie van prioriteiten stellen. Spijkenisse staat voor de deur!
De loop van donderdag, deed mij beslist niet de moed in de schoenen zakken. Zeker niet.
Integendeel, ik keek er naar uit om met René een flink eind te gaan rennen. Als het mogelijk was ook nog eens in een lekker tempo.
In de loop van de week had Gerard ook al laten doorschemeren de kriebels te hebben. Ook hij ging niet naar Nijmegen. Heemskerk was voor hem dan weer redelijk dichtbij. Kortom, weinig reistijd, veel looptijd!
Uiteindelijk zegde hij ook gewoon toe. Mooi, kon ik eindelijk ook echt eens met deze bikkel gaan lopen.
Zaterdag, vlak voor de duintraining, vroeg ik aan Gé of hij mee zou lopen in Spijkenisse. Hij dacht van wel maar wist het nog niet zeker. Als dat zijn antwoord is, dan weet ik al hoe de balans zal gaan uitslaan.
In elk geval hoorde hij van de duurloop van vandaag en besloot meteen om ook aan te pikken.
We gingen dus vanmorgen met 4 man op pad. Op tijd, om negen uur starten.
Ik schrijf het wel vaker, en dat doe ik nu weer. Het is gewoon lekker rustig en mooi lopen door de duinen. Het enige 'verkeer' wat we tegen kwamen waren de wielrenners of mountainbikers. Verder een enkele wandelaar of mede hardloper.

Vanaf het begin hadden we een leuk tempo te pakken, wat we gedurende de 25km die we zouden maken, redelijk konden vasthouden. Geen idee wie het tempo nou echt bepaalde. René is de snelste van ons, hij moest zich dus inhouden.
Er werd onderweg ook niet gestopt. We renden aan een stuk door, en kletsten ook aan een stuk door. Uiteraard ook met de nodige steken onder water, en de, zo nu en dan prikkelende opmerkingen van Gerard.
Op twitter las ik iets over mist. Wij hadden er weinig of geen last van. Langs de kust zag ik wel enige nevel maar op zich was dat juist een mooi gezicht.
Het werden 25 mooie en gezellige kilometers.
Wat een verschil met die donderdag. Dit is weer een loopje om te onthouden! En zeker voor herhaling vatbaar.

René

Gé

 Overigens, en we hebben goed geteld, we zijn vandaag over 7 heuveltjes heen gelopen!

'Harken'

Alle aanmoedigingen ten spijt, en al ben ik nog zo enthousiast, het wil nog niet zeggen dat het altijd maar voor de wind gaat.
Dinsdagavond ging de interval erg lekker, woensdag deed ik een rondje voor mezelf, en kon ik een leuk tempo 9km lang goed vast houden. Dat was een steun in de rug en vol goede moed begon ik aan een duurloop op de donderdagmiddag. Normaal gesproken is dat de dag dat ik het vroegst thuis kan zijn en daardoor kan ik een duurloop goed in de middag plannen.
Het was windstil maar fris toen ik om drie uur in sportkleding de deur uit ging.
De eerste drie kilometer zijn bij mij geen graadmeters; ik moet dan nog warm worden en mijn ritme zien te vinden.
Maar meteen op de Aagtendijk voelde ik van alles wat ik niet zou moeten voelen. Mijn voeten voelden ongemakkelijk, mijn knieën wilden niet, de bovenbenen stijf, en in zijn geheel waren de benen zwaar. Bah.
Ik had voor mezelf de route in het hoofd over de Dorpsstraat in Assendelft. De week ervoor had ik die ook gelopen. 21 mooie kilometers.
De gang kwam er niet in. 8,8km gaf mijn garmin als snelheid aan. Eerst maar eens tot het viaduct zien te komen en de polder in. Mischien zou het bij de Vuurlinie beter worden. Dat werd het niet. Ja, de snelheid was daar 9,6. Het moest dan maar een langzame duurloop worden. En dat zou het ook blijven. Langs het kanaal besloot ik om niet over de Dorpsstraat te gaan. Voor Assendelft zou ik via de Zeedijk terug gaan. Dan maar 16km. In gedachte zag ik Gerard al schrijven: "die staan toch maar weer op je teller." Ja ja, alles goed en wel. Het bleef een vervelende klus. De mist werd dichter en het werd ook onaangenaam kil. Aan het eind van de Zeedijk besloot ik om toch niet de Vonderweg naar huis in te slaan, eigenwijs als ik ben. Een lusje verder. Al snel had ik er spijt van. Wegwerkzaamheden. Ik moest de weg verlaten en rende de dijk op om parallel aan de Zeedijk richting de Nieuwendijk te lopen. Dan zou het toch echt afgelopen zijn. De groeten! Op die dijk was alles ongelijk, nat en glibberig. Time out. Even een gel, misschien zou dat helpen.
Het is de hele weg er niet gemakkelijker op geworden. Vechten en martelen noem ik het.
Marcel sprak deze week nog over 'harken' tijdens de training. Ik wist die middag ter plekke wat hij daarmee bedoelde.
Wat was ik blij dat ik thuis was! Douchen en aan de pasta.
Richard, Niels, Onno en Gerard haastten zich om me de moed in te spreken. Tja, zo zijn ze dan ook wel weer.

Laat ik de moed zakken? O, nee. Zaterdag ga ik het duin in om de training van de basisgroep te verzorgen.
Zondag loop ik met René(en waarschijnlijk Gerard), van Heemskerk naar Egmond en weer terug. René bood nog even aan om de bolderkar mee te nemen. De lolbroek.

Een fris loopje

"..goed aankleden want het is verraderlijk fris buiten!!!"
Dat had Richard nu net niet moeten zeggen. Ik zat op de bank een beetje moed te verzamelen om een duurloop te gaan doen. Ja, moed verzamelen. Zoveel zin als ik de hele dag al had. Eenmaal thuis op de bank was die zin verdwenen. Toch kleedde ik me maar om. Er moeten kilometers worden gemaakt; Spijkenisse dringt zich langzaam maar zeker op.
Op Terschelling liep ik nog in korte tight en korte mouwen. Nu een lange tight en lange mouwen.
Brrrr het was echt fris. Niet koud, dat kan ik niet zeggen maar gewoon net niet behaaglijk.
De eerste drie kilometer moest ik de neiging onderdrukken om te keren. En dat staat echt niet in mijn woordenboek. Bovendien had ik Richard aangegeven over zijn afstand van vandaag heen te zullen gaan.
Een man een man, een woord een woord. Zijn totaal was 17km, dus aan de bak.
Mafketel die ik ben. Na drie kilometer was de zin al weer volledig terug. De route die ik in het hoofd had ging ik dus lekker in een comfortabel tempo lopen.
Mijn lange mouw bedekte mijn horloge. Dat liet ik maar zo. Niet teveel op die snelheid letten maar vooral op mijn pas. Ondertussen wat om me heen kijkend. De route kan ik wel dromen. En toch ziet het er elke keer weer anders uit. Het is inmiddels toch echt wel november. Het is kaal geworden. Het land is leeg. Aan het begin van de vuurlinie, richting Assendelft, kon ik nog wel over de weilanden heen kijken. Maar nog voor ik Assendelft bereikt had werd de wereld door de mist steeds kleiner.
Het geluid werd er door gedempt. Toen ik eenmaal het stukje over de dorpsstraat had gelopen en de bewoonde wereld weer achter me liet, hoorde ik ook geen verkeer meer. Alleen mijn eigen voetstappen.
Ondertussen was ik wel weer op mijn klokje gaan kijken. Ik liep gemiddeld 10km per uur. Prima. Sneller hoefde niet. Wel doorzetten.
Rond vijf uur wilde ik weer thuis zijn. Er moest nog eten worden gemaakt, ik moest nog dit, ik moest nog dat.
Ik dacht aan mijn woord aan Richard en zette verbeten door. 20km moest het worden. Niet minder.
Na de tien kilometer ging ik iets sneller. Zonder daar echt op aan te sturen. Op de Zeedijk viel me op dat de mist nu wel een stuk dichter was geworden. En het werd om me heen steeds stiller, en donkerder.
November, najaar. Het is even wennen. Ook dit heeft zo zijn charme.
Achteraf ben ik blij dat ik de 21km van vandaag heb gelopen.
De macaroni smaakte erg lekker!

Terschelling

De Berenloop.
Bij de inschrijving was ik midden in de nacht mijn bed uit geslopen om er toch bij te kunnen zijn. Net als de loop op Texel is ook deze snel vol geboekt. Maar ik zat er bij en kon ook meteen Martijn inschrijven.
Later haalde ik Olaf nog over, en door het blessure-leed van Richard en later Edwin werd Bart de vierde man van onze groep die deze loop ging doen.
Bart is niet zo gek van een halve marathon. Niet voor niets is hij mijn 10km maatje. Maar 1 x per jaar ongeveer gaat hij dan toch door de knieën.
Vanmorgen vroeg ging de wekker al. Dat ben ik gewend, maar op zondag niet echt. Bart mopperde. "We lijken wel gek. Een uur rijden, twee uur varen en nog geen twee uur lopen"
Tja, als je het zo bekijkt.. De halve van Texel schoot door mijn gedachten. Terschelling zou toch van goede huize moeten komen om die sfeer te verbeteren.
De rit per auto ging vrij vlot. We waren ruim op tijd in Harlingen. Lekker op tijd om op gemak een bakkie koffie te drinken.
Die bootreis, inderdaad twee uur, had saai kunnen zijn. Maar zoekend naar Gerard kwam ik John tegen. Hem had ik al een paar jaar niet gezien en gesproken. Leuk om even bij te praten. Even later liep ik al twitterend rond op die boot om toch Gerard even te vinden. Uiteindelijk vond ik hem. Aan de zelfde tafel als onze Mo!
Zij zouden later de hele marathon lopen en ik heb hen ook niet meer gezien. Altijd leuk Gerard tegen te komen en te spreken. Maar het is hoog tijd dat we nu eens samen aan een loop gaan beginnen.
Eenmaal op Terschelling was het al snel tijd om het startvak op te zoeken. We stonden er als haringen in een ton. Een populaire loop dus. (of een populaire sport?) Ook was het niet gemakkelijk een tempo te vinden in de drukte. Dat kreeg ik pas voor elkaar toen we West-Terschelling verlieten en op een gegeven moment de weg wat breder werd.
Ik was van start gegaan met het voornemen om vooral lekker te gaan lopen. Niet jagen op een pr. Dat was in mijn ogen niet nodig. Bijna al mijn pr's waren dit jaar al gesneuveld. Genieten was mijn insteek. Lekker om me heen kijken. Terschelling zien. Een mooi streven.
Maar ja, ik liep weer erg lekker. Haalde steeds maar weer in en leek maar niet vermoeid te raken. Het werd lopen en genieten tegelijk. Op Texel hield ik me enigszins in vanwege de marathon van Amsterdam. Hier liet ik me gaan. Overigens is Terschelling een erg mooi en liefelijk eiland. Leuke dorpjes of buurtschappen. Schijnbaar veel ruimte. De Texelaars laten zich zien als een enthousiast publiek. De mensen van Terschelling doen daar zeker niet voor onder. Een leuk publiek.
Een tempo van om en nabij de 12km per uur kon ik leuk vast houden. Tot we op het strand aan kwamen.
Zoals bekend, niet mijn parcours. Ook nu niet. Mijn tempo zakte als een baksteen. Pech, maar niet erg.
Na het strand, zo was me verteld, zou een lange licht klimmende weg volgen: longway.
Voor mij was dit een cadeau. Nog lang niet moe, kon ik genieten van een prachtige weg die ik weer in een lekker tempo kon afleggen. Het tempo schroefde ik zelfs nog wat op. Misschien was dit wel het allermooiste gedeelte van het hele parcours.
Op mijn klokje stond uiteindelijk 1:45:51
Een pr? Ik wist het niet eens. Even de tijd door twitteren naar mijn loopmaatjes. En, Lia bellen.
Ze keek even op mijn lijstje. En ja, slechts enkele seconden. Maar toch...
Ook Bart en Olaf hadden goed gelopen (beiden 1:50). O ja, en Martijn, ik voorspelde het al: 1:35....Daar ben ik nog niet aan toe.
Maakt me ook niet uit. Ik gun iedereen goud, zilver en brons tegelijk. Zeker wanneer ik zo lekker kan lopen en kan genieten van een prachtige omgeving zoals vandaag!

Twitterrun II

De vorige keer, door de zaanstreek, was het al een succes. De bescheiden opgezette twitterrun. Dat er een herhaling zou volgen was vanzelfsprekend. Die tweede run stond aanvankelijk op de laatste zondag van januari in de agenda. Eerder leek niet mogelijk. Op mijn vraag of er iemand zin had om deze zondag met me mee het duin in te gaan werd meteen positief gereageerd door Marcel. Hij had met Ruben voor die dag afgesproken. Geen probleem, Ruben wilde ook de duinen wel in. Uiteindelijk hadden we een aardig groepje lopers. Met slechts één vrouw. Dat moest anders. Ik mailde een aantal dames van de loopgroep en warempel, Anja kwam vanmorgen ook opdraven. Voor haar was het een uitdaging om eens twee uur achter elkaar te rennen.

We hadden er allemaal heel veel zin in. Tegenvallen kon het gewoon niet meer. Het was prachtig stil weer. Lopen door de regen kan ook, maar zoals het vanmorgen was gaf het ook alle gelegenheid om eens te kijken naar de natuur om ons heen.
Het duingebied ken ik heel goed. Ik kan er bijna niet verdwalen. Mijn opa woonde tegenover een duiningang. Als kind kwam ik er dus al veel. En sinds 2004 loop ik mee met de DEM Duinloopgroep. Zonde om mensen overal vandaan te laten komen en dan alleen maar over verharde wegen te laten lopen. Lekker de bospaden kiezen, en de mooie gedeelten van het duin laten zien. Dat was mijn insteek.
Helaas kwam de ondergrond bij Yvonne niet goed aan. Ze kreeg last van haar enkels. Daarbij was het tempo iets te hoog voor haar. Hier moest ik dus even wat op verzinnen. Ook nu kwam de kennis van dit gebied me goed van pas. Ik besloot om Yvonne over de verharde wegen door te laten lopen. En bij bepaalde punten te laten stoppen totdat de groep zich bij haar zou voegen. Dit lukte. Na een uurtje namen we een korte pauze voor de gels en wat drinkwerk.

Daarna volgenden we hetzelfde principe. Yvonne, nu vergezeld door Onno die even een wat lager tempo wilde pakken, bleven op de verharde weg. De groep ging weer het bos in.Overigens merkte ik dat het tempo na deze beslissing een tikkeltje werd opgevoerd. De comfortzone is voor de lopers onderling zeker verschillend. Overigens, Anja, nieuwsgierig naar haar eigen kunnen..petje af!!!
Tijdens het lopen, en ook in de loop van de afgelopen week al, drong tot me door dat de heren eigenlijk ook best wel graag het strand op wilden. Niet mijn ding. Absoluut niet. Maar ook wel goed voor mij, met het oog op de berenloop volgende week. Dus, de groep ging het strand op, Yonne en Onno liepen parallel met ons op de verharde weg richting Castricum.

Ach laat ik maar even eerlijk zijn, het was ook best lekker om over dat strand te lopen. Frisse lucht, ruimte en vrijheid. Heerlijk. De strand afgang is lastig voor een hardloper. Dat deed ik maar even wandelend. Ik keek voor me en zag Ruben en Marten als twee jonge gazellen de zanderige heuvel op draven. Waar halen ze die behendigheid vandaan??
Na het strand liep het even mis. Kennelijk waren Yvonne en Onno wat sneller dan de groep. Die waren ondertussen in Castricum beland. Wij renden inmiddels weer naar Heemskerk maar kwamen het duo niet tegen. Dus we keerden om en gingen weer naar het noorden. Gelukkig, bij een t splitsing zaten ze te wachten. Inmiddels hadden we er bijna twee uur op zitten. Hoog tijd om de auto's op te zoeken.
Na een kwartiertje dacht ik een stukje af te snijden. Moest ook lukken. Ware het niet dat ik ineens de weg niet herkende. Oeps. Mijn gevoel gaf aan rechts af te moeten slaan. Maar ik herkende daar niets. Toch maar even mijn gevoel gevolgd en ja, gelukkig, even later herkende ik de weg weer.

We hebben twee en een half uur gelopen. Er is geen stilte gevallen. Er is onder het lopen heel wat afgekletst en door gesproken. Het klikte tussen iedereen. Het is zeker weer voor herhaling vatbaar. Dat komt goed uit want Twitterrun III staat al in de agenda. Op de laatste zondag van januari doen we het nog een keer. De kans is groot dat er dan een paar lopers bij komen. Zij waren nu verhinderd en vonden het jammer niet mee te kunnen.

Na afloop dronken we bij mij thuis samen nog een bak koffie. Dat hoort erbij. Nog even wat napraten. Door mijn dochter die bij een banketbakker (met ster) werkt hadden we er ook nog een heerlijke warme appelkanjer bij. Na een dergelijke loop smaakt dat verukkelijk!

Anja, Yvonne, Marten, Onno, Marcel en Ruben: bedankt!

Rustweek, nou ja, rust..

"Rust is ook trainen" lees ik wel eens. Heel leuk. Toch, voor mij geldt meer dat ik me niet prettig voel tijdens de rustdagen. Het maakt me onrustig en onzeker.
Zaterdag ging de duintraining lekker. Het voelde aan alsof ik geen marathon had meegelopen.
Zondag doe ik normaal gesproken een lange duurloop. Heerlijk om te doen en het was afgelopen zondag ook nog eens stralend weer. Er stond echter wat anders in de agenda. Een ontmoeting met Jan Verwoert uit Midwolda. Hij en ik doen op dit moment het grootste gedeelte in de organisatie van de afsluitdijkrun. We hadden elkaar al een paar keer gebeld maar nog niet ontmoet. We begonnen met een kort bezoekje aan de startplaats in Den Oever, daarna reden we over de afsluitdijk naar Zurich. De loop zal daar (op 26 februari) uitkomen op 30kilometer. In Zurich namen we een uitsmijtertje en namen we nog wat punten door die geregeld moeten gaan worden. Het prikkelde wel moet ik zeggen. Het zag er Zondag aanlokkelijk uit. Je zou toch die hele dijk mogen af rennen! Zo ver is het nog niet. In februari kan het ijzig koud zijn, hard waaien, miezeren of zelfs sneeuwen. Geen parcours voor suikerklontjes. Toch melden zich uit diverse hoeken van het land lopers aan die er aan mee willen doen. En dan te bedenken dat Karel uit Heemstede en ik er ooit eens over begonnen dat een dergelijke loop ons een uitdaging zou lijken.
Het was een leuke ontmoeting met Jan en zijn vrouw.  Maar al met al had ik nog geen meter gelopen. Maandag had ik al een paar keer uit het raam naar buiten gekeken. De vlag hing stil, de lucht was blauw. Het werk was vroeg klaar. Zal je net zien: maandag is mijn vaste rustdag. Er waren dan ook maar een paar steekwoorden van Gerard voor nodig of ik had mijn schema een zwieper gegeven. Lópen! Het werd 15km genieten. Wel stond er inmiddels een windje die ik de eerste 4 kilometer tegen had. Het mocht de pret niet drukken.
Dinsdag veel gekletter op de ramen. Bart stuurde me een sms om aan te geven dat hij van huis uit meteen naar ons parcours zou gaan. Half acht regende het nog steeds. Ik begon te vermoeden dat Bart en ik wel eens de enige lopers zouden kunnen zijn. Maar nee. Een sms van Martijn. Hij ging ook weer meedoen. Toen ik om acht uur naar buiten ging stonden daar ook nog drie anderen. Uiteindelijk liepen we met een groepje van acht onze intervallen te doen. De tijd vloog om. Regende het eigenlijk?
Volgende week doe ik voor het eerst de Berenloop. Vlak na Amsterdam zag ik even niet hoe ik dat voor elkaar zou moeten gaan krijgen in die paar weken. Nu heb ik er al alle vertrouwen in. En, reuze zin!
Eerst zondag twitterrun II
Er zou een vervolg op de eerste komen. Dat kon niet anders. Nr II was inmiddels gepland in Januari. Maar heel spontaan ontstond deze vervroegde versie. Bijna iedereen die wilde meedoen kon, en had er ook erg veel zin in. Komende zondag gaan we een kleine twee uur in de duinen lopen. De route zal ik plannen.

Nieuwe titel, nieuwe plannen

Mijn blog noemde ik aanvankelijk 'op weg naar mijn tweede marathon' daarna heel even 'mijn tweede marathon'.  Inmiddels is mijn tweede marathon verleden tijd. Nog steeds kijk ik er met voldoening op terug.  Er zat dan ook een behoorlijk verschil tussen de editie van 2011 en deze. Vooral in de beleving ervan. Het weer was nagenoeg hetzelfde. De trainingen maar ook de bijbehorende voeding had ik deze keer beter in de hand. De naderende ellende, nog onduidelijk in 2011 had ik niet aan de start van deze marathon.
Het had een positief effect. Mijn gevoel tijdens het afleggen van deze afstand benaderde die van mijn duurlopen waar ik met plezier over heb geschreven. Het plaatje klopte.

Als nieuwe titel staat er nu 'Onderweg' boven mijn blogs. Ik ben namelijk altijd onderweg. Niet te ver kijkend naar mijn doel, wel bewust bezig met de reis ernaar toe. En doelen heb ik altijd. Of dit nu een mooie strakke 10EM in Krommenie is, een  halve marathon op Texel of gewoon een tempoloopje in onze duinen. Het zijn altijd mooie omgevingen om in rond te lopen.

Mijn schoonvader noemt geiten ondankbare beesten: "een bek vol vreten, en toch mekkeren"
Die vergelijking maak ik wel eens wanneer mensen al veel hebben en toch meer wensen. Er staat al een auto voor de deur, maar er moet een tweede komen. Men heeft de nieuwste telefoon maar die andere is toch beter. Vul maar in..
Zo zit ik nu niet in elkaar. Deze marathon was voor mij om in te lijsten. Nog steeds heb ik er plezier in. En wat leuk de support tijdens, en de reacties na het lopen. Een volgende marathon had ik al geboekt (Stockholm) en wat mij betreft zou dat de derde worden. Alle tijd om me voor te bereiden naar deze loop toe. Toch is er inmiddels een datum tussen gekomen.

Gelijktijdig met Ruben uit Purmerend zou ook diens vader in Amsterdam een marathon lopen. Helaas, hij raakte geblesseerd en moest afhaken. Heel vervelend want zijn batterij was goed opgeladen. Hij had hier voor getraind. Ruben zou voor hem en zichzelf op korte termijn een nieuwe marathon opzoeken. Niet te snel na Amsterdam. Het was voor Ruben deze keer een debuut. Ook hij moet zichzelf in acht nemen. Hij zocht met zorg een geschikt moment. Gerard, ook uit Purmerend opperde Spijkenisse. Daar is deze afstand te lopen op 18 december. Op twitter ontstond wat gestang en gepor, allemaal sportief en met een knipoog. Gevolg: de verwachting dat ik daar mee ga lopen.
Weer een marathon.

Oef. Dat is wel erg snel. Mijn hoofd zegt: doen! Mijn conditie laat het toe. Maar is het verstandig?
Het leek me een goede zaak om wat ruggespraak te houden. Eerst was collega Bert de klos. Bert is geen hardloper. Wel een sporter. Schaatsen. Fanatiek. Hij heeft twee keer aan de Elfstedentocht meegedaan.
Zijn mening komt er op neer dat ik dit moet gaan doen. De trainingen zitten in mijn benen. Een kwestie van zorgvuldig door trainen.
De tweede was Frans. "Mijn" coach is op vakantie maar leest wel mail. Dus, even de zaak voorgelegd, en verslag gedaan van Amsterdam. Mijn verslag over Amsterdam leerde hem twee dingen:
1. Had sneller gekund
2. Duurvermogen is goed te noemen
In zijn ogen kan ik best een marathon op 18-12 lopen. Maar ik moet wel duidelijk zijn in mijn doel.
Wanneer ik het in dezelfde tijd ga doen of iets langzamer is er wat hem betreft geen enkel probleem.
Als ik sneller wil moet ik daar goed over nadenken en zeer beslist de komende trainingen daar in laten meewegen. Alleen dat mag de doorslag geven.

Eerst de Berenloop! Nog niet te ver kijken. En uiteindelijk...eerst morgen even 5km om te beginnen. Het eerste loopje na Amsterdam.

De marathon van Amsterdam.

Waar moet ik beginnen? Allereerst bij Anita en Olaf. Olaf had zich eerder voor deze marathon opgegeven dan ik. Mijn spontane actie, later, is bekend. Gisteren kreeg ik een sms van hem waarin hij aangaf dat hij wel blij was dat ik ook zou lopen. Ik was blij met hen. Anita pikte me vanmorgen op en zette ons in de buurt van het stadion af. Met Olaf heb ik al diverse malen naar beider tevredenheid een 10em  gelopen. De afstand van vandaag is toch wel even wat anders.
In en rond het stadion had ik met diverse bekenden afgesproken Eigenlijk was ik er van uit gegaan dat ik die nooit in die mensenmassa terug zou vinden. Maar eenmaal in de hardloopwinkel stond ik al meteen oog in oog met Ruben en Nessrine. Kanjers. Sympathiek (en snel).
De hardloopwinkel, ook al zo sympathiek, bood ons koffie aan. Terwijl ik dat ophaalde waren Gerard en Jaco ook al binnen gekomen. Leuk om met hen nu eens kennis te maken.
We mochten onze tassen daar in de winkel (boven) achter laten. Super!
Inmiddels was het wel tijd om het stadion op te gaan zoeken. Een belangrijk loper, voor mij, had ik nog niet gezien. Maar nog maar één voet in het startvak en ook Rien had ik gevonden. In no time ook Onno. Hoe is het mogelijk! Even later tikte ook nog Marcel (mijn haas op de 10km) me op de schouder.

Wat is het overigens een belevenis om in het olympisch stadion te mogen starten. Temidden van lopers uit diverse landen wachten op het startsein. Om dan eindelijk, want zo voelt het wel, eens te mogen gaan rennen. 42,195km lang. Op zich vind ik het mooi om er te lopen. Dwars door de stad, met ook het Vondelpark. Met name de route langs de Amstel vind ik prachtig. Op die momenten liep ik echt te genieten. Zoals ik me had voorgenomen.
Anita zagen we twee keer langs de kant staan. Ons flink toejuichend:
"Kom op spetters van me!"
Ronald stond bij het 11km punt. Met een megafoon schetterde hij naar me toe:
"Go Martin, Go Go Go"
Overigens is het van niet te onderschatte waarde dat er mensen die je kent, zeker bij deze afstand, langs de kant staan. Dat ondervond ik later bij Ouderkerk aan de Amstel. Mijn neef Peter (die snelle van Texel) was aanvankelijk van plan om voor de tv te gaan kijken maar besloot om toch maar naar het parcours af te reizen. Er bij aanwezig zijn is toch van meer waarde. Ik had hem niet gezien maar hoorde ineens mijn naam. En:
"sportdrank?"
Hij duwde een flesje in mijn handen. Hij weet niet half wat zoiets even doet.
En dan Ron. Zo goed ken ik hem nog niet. Hij had aangegeven met een bolletjestrui langs de kant te staan. In een flits zag ik hem ergens bij de 19km. We konden nog net even de hand naar elkaar opsteken.
Even later, juist op een wat dood punt, zowel bij mezelf als in het parcours, kwam hij naast me fietsen. Maakte een foto. Vroeg hoe het ging en bood een gel aan. Allemaal net op het juiste moment. Ook dat komt erg fijn over. Super!
Inmiddels was ik Olaf kwijt geraakt. dat was al voor dat ik Ron zag staan. Ik dreigde nog dat de eerstvolgende zoen van Anita voor mij zou zijn. Maar het hielp niet. Olaf kon me niet bijhouden. Rien was ik in het Vondelpark al kwijt geraakt. Ik stond er dus 'alleen' voor. Het is me overigens aardig meegevallen. Vorig jaar was ik kapot bij de 33km. Op. Geen snelheid meer in te krijgen. Het wandelen begon op dat moment wat vaker voor te komen. Nu kon ik door gaan. Wel in een iets lager tempo. Coach Frans had me al verteld dat ik me vanaf dat moment daar niet meer zo druk om zou moeten maken. Zeker niet wanneer ik ervoor tempo heb kunnen houden. En dat had ik. Vanaf de 35km kreeg ik het pas echt zwaar. Maar de 10km per uur wist ik vast te houden. Ondertussen liep ik uiteraard al  een beetje te rekenen. Hoe zou ik uitkomen? Dat Vondelpark krijg je ook op de terugweg voor de kiezen. Een mooi park misschien. Maar ik zag er het mooie niet meer van. Vanaf die 35km was ik alleen maar bezig met lopen. Mijn houding, mijn snelheid en het feit dat ik moest doorzetten. Het is me gelukt. Vorig jaar liep ik dezelfde marathon in 4:10:20
Dit jaar haalde ik een vette, hele vette pr. Ik liep het in 3:48:32.
Vorig jaar tranen. Peter was er getuige van maar wist toen nog niet wat daar de werkelijke reden van was.
Nu weer tranen. Niemand om me heen om mijn emotie kwijt te kunnen. Net op een moment dat ik het had weggedrongen kwam ik Ruben tegen. Ik kon het niet meer tegenhouden. Ruben was even de klos. Gelukkig alle begrip van zijn kant.
Boven de hardloopwinkel kon ik me op mijn gemak even omkleden. Wat eten en drinken. En wachten op Olaf. De arme man had het zwaar gehad. Was blij dat het achter de rug was. Iets later maakte dat plaats voor een soort van trots. Hij had het toch maar even gedaan. Dat gevoel heb ik ook!

Lopen, fietsen of toch de auto?

"42km?"
"Ja, en 195meter"
"Man ik vind het op de fiets al een end!"
Dergelijke opmerkingen hoor ik regelmatig. Eerlijk gezegd vond ik voorheen het stukje van huis naar het strand een akelig lang stuk fietsen. Nu ren ik het en heb ik er niet genoeg aan.
Wat te denken van mensen die nietszeggende afstanden toch nog maar even met de auto pakken. Haast? Gemak?
Zo herkenbaar voor mij dan de vele wachtende hardlopers die ik op twitter volg. Twee weken geleden begonnen er al enkelen af te tellen. Deze week bijna alle marathonlopers. Ik ook.
Zondag had ik als hardloopafleiding dat tempo loopje met Bart. Het bracht me op het idee het nog eens vaker te doen. Met een groepje afspreken, tempo bepalen en er voor gaan dat vast te houden over die 10km. Het geeft energie. Voldoening.
Dinsdag liep ik met Bart en Femke mee naar het parcours waar wij 's winters onze intervalletjes draaien.
Heerlijk, even een klein blokje om in deze rustweek. Onderweg gaf ik Bart nog even het programma door. Hij zou later het tempo bepalen en de training aansturen.
Bij het parcours aangekomen stond daar eindelijk Meike weer eens. Na maanden blessureleed had ze besloten met haar man mee te komen naar de training. Even rustig meelopen. Een rondje rustig aan mee rennen en dan weer terug. Al maanden keek ze hier naar uit. Terwijl wij de groep nakeken die aan de eerste 4 minuten aanzetten begon, pakten wij een rustig tempo op en liepen na twee ronden weer naar huis. Beiden voldaan. Al tevreden met deze minimale afstand.
Deze week kan ik nog een keer een kleine afstand lopen. Verder; rust. Iedereen roept het. Het hoort erbij.

Sommige collega's zetten hun auto zo dicht mogelijk bij de deur. "Anders is het zo'n end lopen"
Als ik donderdagavond ga zingen zet ik bewust mijn auto (ook als het regent) een paar straten verderop. Even een klein stukje wandelen naar de repetitie. Een frisse neus. De benen strekken.

Wanneer de (verslaafde) hardloper op vakantie gaat, dan gaan de schoenen mee. Deze zomer las ik berichten van iemand die op het strand in Normandië zijn kilometers pakte. Bart mailde me dat het te heet was om grote afstanden te pakken. Hij kon bovendien geen water meenemen. Dus ging hij vroeg zijn bed uit om 8 kilometer te rennen. In dat mailtje beschreef hij een prachtig landschap, vriendelijk groetende oudere Italianen, en diverse dieren die hij regelmatig spotte.
Edwin stuurde een sms "Martin het is berekoud hier, ik heb met jas aan en muts op hard gelopen"
Hij was in Noorwegen. Ik was een klein beetje jaloers, daar zou ik ook wel willen lopen! In Italië ook trouwens. Mooie berichten!

Een mooie sport die je bijna overal kan oppakken. In mijn enthousiasme probeer ik die autoverslaafden wel eens over te halen ook eens een blokje om te gaan. Mijn ene buurman is voetballer. Maar wanneer ik hem uitnodig eens mee te gaan om 10km te rennen dan heeft hij het ineens heel druk of is hij heel moe van zijn werkdag. De andere buurman speelt handbal. Hij gaat een keer mee, wil dat wel eens proberen. Maar, wanneer ik in sportkleding op straat kom is hij in geen velden of wegen te bekennen.

Wat ben ik blij dat ik er zelf ooit wél aan ben begonnen! Ze moesten eens weten! Ik kijk verlangend uit naar die lange tocht in Amsterdam. Meer nog dan verleden jaar. Toen wist ik niet wat me te wachten stond. Letterlijk en figuurlijk niet. Voor ons gezin hingen er een paar gitzwarte wolken boven het hoofd. Wat daar uit zou komen konden we niet vermoeden. Hoe het zou zijn een hele marathon te lopen wist ik ook niet.
Nu ligt die lange donkere en gure winter ver achter ons en kan ons gezin opgelucht adem halen. Wat het weer ook is komende zondag: voor mij is het in elk geval licht. Ik weet inmiddels ook dat ik graag lange afstanden loop. Na pakweg 33km, misschien iets later zal er heus wel een dipje komen. Toch kijk ik er naar uit. Nu even wachten en mijn gemak houden, straks genieten.

Voor nog twijfelende autoverslaafden...
Ik ken geblesseerde lopers die reikhalzend uitkijken naar het moment dat ze hun schoenen weer mogen aantrekken. Collega columnist Rob Viveen is er een groot voorbeeld van. Hij moet werkelijk alle geduld gebruiken die hij heeft. Hij blijft daarentegen optimistisch. Ik zou er bijna getuige van willen zijn wanneer hij aan zijn eerste kilometers weer mag beginnen.
Edwin, uit mijn groep, heeft behoorlijk last van de enkels. Hij heeft zelfs zijn startbewijs voor de halve marathon van Terschelling van de hand gedaan. Eerst goed herstellen. Maar, vanavond mailde hij me:

...Heb wel nieuwe hardloopschoenen gekocht, staan blinkend te popelen om ingelopen te gaan worden...

Tempoloopje

Nog een week te gaan voor ik naar Amsterdam mag om er die 42,195km te lopen. Doordat ik op een laat moment de knoop doorhakte moest ik wat rommelen met het al lopende schema wat we met de groep volgden. Het heeft als voordeeltje dat die marathon wat eerder voor de deur staat dan bij de anderen. Zij moeten nog even door trainen. Deze week keek ik even naar wat Rob Veer ons de week voor de marathon laat doen. Een 10km wedstrijd! En, niet te zuinig lopen. Gewoon even ervoor gaan.

Er was een loop rondom de Zaanse Schans en de najaarsloop in Heerhugowaard. Ik gaf er de voorkeur aan om even op eigen gelegenheid een 10km te pakken. Maar niet solo. Na een tweet meldde zich al snel Bart. Later ook Marcel en Onno. Marcel zag er toch maar vanaf vanwege een verjaardag de avond ervoor. Onno wilde zich toch sparen en voelde wat pijntjes. Deze laatste reden komt me bekend voor. Pijntjes. Zenuwen? Spanning?

Bart bleef over. En daar is nou toevallig niets mis mee. Bart beschouw ik als mijn 10km maatje. Een strakke loper. Als je een grafiek van Bart's wedstrijd zou maken kun je gewoon een rechte lijn trekken. Dat kan hij op gevoel.

Deze keer had hij weinig training achter de rug. Wel vorige week nog een 10km wedstrijd gelopen op die snikhete dag.

Maar vandaag deed hij mee. Een maatje op zo'n 10k heb ik even nodig. Als ik alleen aan een dergelijk loopje begin dan weet ik van mezelf dat ik lui kan worden. Met een loper erbij, en zeker met hem, blijf ik wakker en scherp. Dit loopje wilde ik proberen te eindigen met een gemiddelde van 12km per uur. Harder kan ik wel maar wilde ik niet. 

We liepen eerst een kleine kilometer in een tempo van 9km p/u naar de Kruisberg. Daar deden we even wat rek- en strekwerk. Van dat punt af begon het echte werk. Al snel hadden we een goed tempo te pakken. Overigens blijft het heerlijk lopen in die duinen. Wat een geluk dat we daar vlakbij wonen. De route die ik koos was op verharde wegen. Dit deed ik omdat de marathon ook op verharde wegen zal zijn. Dezelfde ondergrond. 

De duinen zijn mooi. Altijd. Zomer en winter. Deze keer zag ik dat ook wel maar ik lette nu toch iets meer op mijn snelheid, mijn houding en de klok die voort tikte. We liepen in stilte. Praten doen we in dit soort gevallen alleen tijdens het inlopen. Niet als we een snelheid willen vasthouden. Bart had vandaag ook alle concentratie nodig om strak te blijven lopen. Ergens tussen de 4 en 6 km raakte hij in een dip en hoorde ik wat woorden achter me die niet op mijn blog thuishoren. Maar, we zakten niet zo veel in!

Bij de 7km was Bart er weer helemaal bij. En eigenlijk had ik ook genoeg over om nog even wat meer gas te geven. Tussen die 4 en 6km hadden we namelijk tegen de wind in gelopen en iets snelheid verloren.

Thuis gekomen zag ik dat de gemiddelde snelheid precies 12km per uur was. Zoals ik het ook in het hoofd had. 

We hadden beiden een voldaan gevoel.

Er volgde al snel een sms:

"lekker gelopen"

#vroegevogels

Al dagen had ik er zin in. Een evenement is voor mij iets om naar uit te kijken maar een eenvoudig loopje zoals die vandaag in de agenda stond is minstens zo leuk. Ik was dan ook ruim op tijd bij de watertoren in Assendelft. Te vroeg, maar dat heb je als vroege vogel. Het was ook nog eens een uitgelezen dag. Windstil en een mooie temperatuur. 

Onderweg was ik al skaters, wielrenners en motorrijders tegengekomen. Ieder heeft zo zijn invulling van de zondagochtend. Terwijl ik op de brug bij de watertoren wat heen en weer stond te dreutelen hoorde ik de kerkklokken van Assendelft en Westzaan tegen elkaar op beieren. Ook dat hoort bij de zondagochtend. Na een paar minuutjes zag ik een hardloper op me afkomen met een Texel-halvemarathon-shirt aan. Heel herkenbaar. Ik had ook meteen een gesprek! We hadden allebei alle 5 edities meegelopen. Ook hij was laaiend enthousiast. Eindelijk was het tien uur en ja hoor daar waren ze Yvonne (met knikkende knieën) en Marcel, die ik in een flist al in Zaandam had gezien. Het was onze eerste echte ontmoeting. Yvonne ziet in ons twee snelle jongens en ze hield haar hart vast. Maar Marcel en ik zouden ons keurig gedragen en ons inhouden.

Ergens in juni meldde ik me bij @loopmaatjes aan op twitter. En een van de eerste tweets die door dit account werd doorgestuurd was die van Yvonne: "lopen in de ochtenmist: onbetaalbaar." Die Yvonne ging ik volgen. Iemand die zoiets opschrijft heeft meteen mijn aandacht. We hebben inmiddels leuk contact met elkaar. In die zelfde week twitterde Marcel dat hij een nieuwe blog had geschreven. Iets wat ik toen ben gaan lezen; voor mij dé inspiratie om ook blogs op deze manier te gaan maken.

Yvonne, Marcel en ik horen bij de club van #vroegevogels op twitter. Bij mijn ontbijt kijk ik even naar mijn TL en groet meteen de vroege vogels. Traditiegetrouw komt Yvonne al vrij snel daar achteraan. Iets later ook Marcel en Ruben. Yvonne had eens een leuke route uitgetekend en ik zag dat dat rondje mijn 30km route schampte. We doen dus redelijk dicht bij elkaar onze duurloopjes. Dit moesten we natuurlijk eens samen gaan doen. Met Marcel.  Eventueel ook met Ruben. maar die was met de familie op pad.

Vandaag stond die afspraak. Ik heb met volle teugen genoten. Het was een hartelijke kennismaking. Het klikte meteen erg goed. De route van Yvonne was erg mooi. Precies waar ik graag loop: ruimte om ons heen, tussen weilanden, langs water en boerderijen. Heerlijk! (ik moet toch echt eens in Groningen of Friesland gaan rennen) Alles lekker in tempo 1. Niets mis mee. Op een gegeven moment zag ik die watertoren al weer. Ik vond dat niet eens zo leuk. "Is het nu al voorbij?" Het floepte er zo uit. Met hen wilde ik nog veel langer doorlopen. Ik zou er wel 42km mee willen doen! 

Dit moest ook even op de foto. De fietsers die we tegen kwamen hadden allemaal haast. Maar wat honden uitlatende dames wilden ons wel even op de foto zetten.

Op een gegeven moment was het toch echt voorbij. We waren bij het huis van Yvonne terecht gekomen. Ze bood ons een kop koffie en een glas heerlijk koel helder water aan. Yvonne woont pal naast een kerk. We hoorden het koor de laatste psalm van die dag inzetten. Al met al vond ik het een bijzondere zondagochtend.

Na de koffie liep ik nog even het laatste stukje naar de watertoren. Het begon al weer warmer te worden. 

Het rennen met elkaar, de twitterende hardlopers, dat gaan we vaker doen. De volgende keer doen we dat in de duinen. Met misschien Ruben of Gerard erbij. Erg leuk om te doen!

Texel halve marathon 2011

Als ik niet meer aan loopjes zou mogen meedoen, dan ging ik op mijn knieën voor de Texel halve marathon.
Daarmee geef ik aardig aan hoe ik over deze prachtige loop denk.
Vanmorgen, nog niet eens zo heel vroeg, reden Joost, Edwin en ik naar Den Helder. Lekker op tijd. Geen gehaast. Voor Edwin zou het een debuut worden op deze afstand. Joost is weer goed hersteld van een hardnekkige blessure en ging ook handenwrijvend op dit evenement af.
Na de druk bezochte Damloop met wel heel erg veel hardlopers viel het Edwin op hoe rustig het er hier aan toegaat. In Den Helder al voelt dit aan als een verademing. Heel relaxed is iedereen zich aan het voorbereiden op de loop. Op gemak de kleding en tassen in orde maken, rustig nog een bakje koffie drinken en dan ontspannen lopen naar de boot.

De tocht met de boot geeft mij meer een vakantiegevoel dan een aanloop tot een halve marathon. Maar zo begint deze loop toch echt. Voor deze halve marathon is een deelnemers limiet van 1700 personen. Daarmee beschouwt men de boot als vol. Bij de opening van de inschrijving was ik ook midden in de nacht mijn bed uit gegaan. Het is me elke keer nog gelukt en daarmee was dit voor mij de 5e editie.

In Den Helder liep ik, traditiegetrouw, nog mijn hardlopende neef Peter tegen het lijf. Hij had niet echt getraind maar liet zich dit niet ontzeggen. Hij zou wel zien hoe het zou gaan.

In de boot is er nog gelegenheid voor de laatste plas (voor Edwin zelfs twee) En eenmaal op Texel gaat de klep open, laat de stuurman een flinke toeter horen en dat is dan de start. Eigenlijk een spectaculaire start die menigeen kippenvel doet krijgen.
Waarom vind ik deze loop zo mooi? Het is gewoon Nederland op zijn mooist. Langs weilanden, door een dorpje, met fanfare, de duinen in, het strand op. Na het strand weer de duinen in met opvallend veel klim en daal werk. Verharde wegen, onverharde paden. En een finish in Den Burg waar het erg gezellig is.
Voor mij persoonlijk komt er nog bij dat ik wat familie op Texel heb wonen. In Den Hoorn reken ik eigenlijk al op ze. En ja hoor! Ik was zoekende maar hoorde ineens Margrethe joelen "Doe je de groeten aan tante Geertje?" (mijn Schoonmoeder) Haar kwam ik later nog eens tegen. Ook Jillert en Jolanda en heel veel andere enthousiaste Texelaars. Een leuk publiek!

Menigeen had me op het hart gedrukt om niet te snel te gaan. Om geen pr na te jagen. Immers, de marathon van Amsterdam staat op de agenda. Daar moet ik niet bekaf aan de start staan maar goed voorbereid.
Die aanwijzing van Joost, Frans, Rien, Ron en nog vele anderen spookten goed door mijn hoofd.
Voortdurend hield ik me bezig met het tempo. Kon ik de snelheid die ik had ook pakken op een 30km?
En, voelde het comfortabel aan? Ja de snelheid die ik pakte voelde heel goed. De hele loop kon ik dat vasthouden en ik kwam absoluut niet buiten adem aan in Den Burg. Er had inderdaad nog makkelijk 10km achteraan gekund.  Het gaf me alle gelegenheid om volop te genieten van het mooie Texel!

In Den Burg, na de finish zag ik meteen neef Peter zitten. Alsof hij met de auto was gebracht. Niets te zien aan hem. Hij had het voor elkaar gekregen, ongetraind, om het in 1:44 te doen.
Voor mij is het 1:49:22 geworden. Geen pr, wel mijn snelste Texel tijd.
Joost, na zijn hielspoor van de afgelopen maanden, kwam binnen in 1:52:36.
Edwin, de debutant, in 1:55:16

Voor ons alledrie een geweldige hardloopdag!

De van Dam tot Damloop 2011

Ieder zichzelf respecterend hardloper doet gewoon een keer mee aan die van Dam tot Damloop. En na 1 deelname ga je nog eens. Het is een hardloopfeest en een gezellig evenement. Zelfs wanneer het regent.

Na jaren met het Zaans Medisch Centrum te hebben mogen meelopen moest ik dit jaar op zoek naar een andere ingang. Die had ik snel gevonden ik kon zowel met het werk van Bart mee als met het werk van Martijn. Uiteindelijk ben ik met Martijn meegegaan en mijn startnummer van Bart ging naar een ander uit onze loopgroep.

Vanmorgen haalde ik eerst Aad op en daarna Martijn. We reden naar Zaandam, parkeerde achter het station en  konden meteen in de pendelbus stappen. In Amsterdam had Kempen en Co een cafe afgehuurd. We konden er een kop koffie drinken, ons eventueel omkleden en twee dames reikten een tasje uit met een banaan, sportdrank en een energyreep. Een leuk, sympathiek gebaar. Goed geregeld door Kempen & Co!

We gingen redelijk op tijd, door de regen, naar de startvakken. Op tijd, maar toch.. ter plekke moest ik op zoek naar een tas en door de regen wilde mijn sticker niet plakken. Dat is nou weer iets waar mijn hartslag van omhoog schiet. Het werkte behoorlijk op mijn zenuwen. Ik rende terug naar een kraam waar zo goed en kwaad als het kon mijn nummer op de tas werd geniet. Als een speer weer terug naar de juiste vrachtwagen om mijn tas in te leveren. Op dat moment had ik nog maar 8 minuten over voor de start. Die regen, nou ja, maar dat gehannes is niet goed voor mijn zenuwen....
Toch  nog even snel een plas gedaan, die natuurlijk langer duurde dan normaal. Ik sjeesde weer verder naar mijn startvak en... kon meteen door.

Mijn snelste tijd op dit parcours was 1:21 en een beetje. Ik had mezelf de opdracht gegeven daar 1:15 van te maken. Dat is een behoorlijke sprong maar met mijn trainingen van de afgelopen tijd zeker niet een onmogelijke sprong.
In de tunnel liet mijn belt los. Ik kon hem nog net opvangen en nam niet de moeite die weer om te doen. Ik nam hem in mijn hand en rende door. Om 1:15 te halen moest ik meteen aan de bak. Geen tijd de verliezen. Rennen!
Na de tunnel werden we getrakteerd op een enorme hoosbui. In de verte hoorde ik het donderen. Normaal voor mij één van de weinige redenen om niet te gaan lopen. Nu was ik al onderweg en niet meer te stoppen.
Er zaten wat tussentijden in mijn hoofd geprent en die kon ik bijna overal halen. Het gaf me elke keer weer een boost als ik binnen die tijden op bijvoorbeeld de 4km, 10km of waar dan ook was. Nergens zakte ik in. Ik kon lekker het tempo er in houden en bleef me sterk en goed voelen. En dat is me liever dan een enorme toptijd. Vlak lopen en niet 'naar de kloten'  over de finish. Heerlijk!
Het is uiteindelijk 1:15:34 geworden.(Een pr!!) En daar ben ik heel erg blij mee!

Er was ondanks de regen toch redelijk wat publiek op de been. Heel geinig wanneer iemand die je nog niet zo goed kent (Marcel en Saskia!!), je wel herkent tussen de lopers en van de kant af naar je roept. Ook dat geeft je het nodige zetje!

Kempen & Co had ook nog eens op het vip terrein een tent neergezet en daar waren heerlijke belegde broodjes, koffie, thee, allerlei andere lekkernijen en bier.

10 Engelse mijlen

Cijfers heb ik er niet van maar als mijn gevoel me niet bedriegt zien veel hardlopers de Dam tot Damloop als hét doel of hét hardloopevenement. Hier is men voor aan het trainen. Hier gaat men de deur 's avonds voor uit om toch nog even een rondje te maken.
Het is een erg leuk evenement. Ik zie mezelf niet echt als een kuddedier. Maar ondanks dat iedereen het een geweldige loop vind, zeg ik dat ook. Het is een groot hardloopfeest. Nou moet ik er wel bij zeggen dat in de jaren dat ik hem heb mogen meelopen, met het personeel van het ZMC, het zonnige weer daar aardig aan meewerkte. Prachtig open en zonnig weer. En daardoor, veel publiek en levende muziek langs het parcours.
Zondag loop ik voor het eerst met een ander bedrijf mee. De werkgever van Martijn. Het weer? Maakt me niet uit. Zoals altijd, gewoon gaan lopen!

Maandag en dinsdag al hoorde of las ik van hardlopers dat zij tot de start in Amsterdam hun laatste rondje hadden gelopen en rust zouden nemen. Rust? Daar kom ik dus niet aan toe. Hoe leuk ik die damloop ook vind; ik kijk er overheen. Dus, ook donderdag nog liep ik 15 kilometer. En er volgt een week later nog een halve marathon op dat mooie Texel. De marathon van Amsterdam zit daar weer redelijk snel achteraan. Rust nemen moet ik dus doen op andere momenten. Gericht op die marathon. Veel deelnemers van de damloop houden het na zondag even voor gezien en. Bij mij staat er dan weer een wat zwaardere week op de agenda.

Zo ver kijk ik nog niet. Eerst die o-zo-leuke damloop!
Donderdagavond, ik moest in Castricum zijn, bracht ik de forerunner terug naar Frans. In zijn straatje reden we elkaar net tegemoet en via de open autoramen gaf ik zijn horloge terug.
'Heel veel succes zondag in Amsterdam Martin'
'Ja dank je, ik heb er zin in'
'Wat ga je doen?'
'Ik ga mijn best doen om met 1:15 binnen te komen'
Frans trok een bedenkelijk gezicht en zijn vrouw schoot al in de lach.
'Dat moet jij toch sneller kunnen man...'
Hij blijft coachen. Die lat moet ergens liggen.

Onverwacht, maar welkom gezelschap!

Gisteravond, na een feestje, leek het me verstandig om de wekker maar te gaan zetten. Om acht uur vanmorgen stond er weer een lange duurloop op de agenda. Drie uur was de insteek. Ik gooide mijn plan nog even op twitter en kreeg van Rob Viveen al de reactie: "Dat gaat wellicht weer leesvoer opleveren ;-)"

Leuk zo'n opmerking dacht ik onderweg. Nu moet ik wel weer aan de bak als ik thuis ben. En dat gaat niet meevallen want veel is hetzelfde. Wat ik vorige keer niet had geschreven doe ik dan bij deze nog even. Mijn route gaat twee keer over een stukje van de Assendelftse dorpsstraat. Een mooi stukje met een paar mooi in het Zaans  groen geschilderde houten huisjes. Maar verder; dezelfde route, weer vroeg van start, weer lekker koel in het begin en weer coach Frans aan mijn zij. En, niet te geloven, na tien kilometer gaf hij weer de pijp aan Maarten. Hij durfde nog 20km niet aan. Zijn marathon in Keulen gaat niet door. Dat liet hij wel doorschemeren. Hij gaf me weer zij forerunner. En ik kon weer alleen verder. Ik moet zeggen dat het me iets meer moeite kostte om het tempo er in te houden dan vorige week. Drie weken op een rij met op zaterdag of zondag een dergelijke loop ga ik dan toch in de benen voelen. Frans hamert er voortdurend op dat ik iedere 5km even de tijd moet nemen om wat te drinken. Dat gehaast drinken is flauwekul. De helft valt ernaast en dat water heb je echt wel nodig. Eigenwijs als ik ben (de kat was nu toch van huis) liep ik bij de 15km door. Dat drinken deed ik rennend. Pas bij de 21km zou ik mijn gel nemen en inderdaad even stoppen. Bij de 25km zou ik dan eens kijken of het echt niets uitmaakt. Nee het maakte niets uit. Ik kan net zo goed even stoppen en water drinken. 

Bij de 25km liep ik me te bedenken dat ik toch echt een loper ben die graag gezelschap heeft. Al loopt er maar één persoon naast me. En net op dat moment zag ik André op me afkomen. Die kwam dus als geroepen. Hij kwam uit Krommenie vandaan gelopen en zou richting Beverwijk gaan. Ik draaide me resoluut om. Vanaf dat punt maakte het toch geen moer meer uit welke richting ik zou pakken. En als ik met André zou oplopen had ik in elk geval 6km lang hem als gezelschap. Aangenaam gezelschap!

Het is vandaag, uiteindelijk 33km geworden in 3uur en 1 minuutje. 

Die laatste 3km waren niet zo heel erg makkelijk. Daarmee ben ik dus meteen maar weer gewaarschuwd. Het zal straks ik Amsterdam op dat punt ook echt niet vanzelf gaan!

Afscheid van ons zomerparcours

Mijn voornemen was om even niet te schrijven. Maar, ik kan het toch niet laten. Vanavond regende het pijpenstelen, kwam het met bakken uit de lucht. Verzin maar andere benamingen voor hevige regenval; wij hadden het. En wind. Veel wind. Ik was benieuwd hoeveel lopers zich zouden afmelden. Drie meldden zich af, veel kwamen niet opdagen. Maar bikkeltje Bart stond voor de deur. En op weg naar het tweede ontmoetingspunt kwamen we Femke en Edwin al tegen. Het werd een groepje van vier. Op het programma stond een uurtje in rustig tempo, met aan het eind drie korte versnellingen. Een herstel loopje.
De eerste 5 kilometer hadden we de wind tegen. De vakantie-verhalen van Femke (Denemarken) en Edwin (Noorwegen) gingen als een kaarsje uit. We hadden alle vier even de adem nodig om hier tegenop te werken.
Na een kleine vijf kilometer hadden we de wind in de rug. We bleken dat eerste stuk iets boven de 11km per uur te hebben gerend. Die versnellingen zouden we dan ook niet meer doen. Het zware werk hadden we al gehad. De rest gewoon lekker uitlopen. Maar, de wind kwamen we nog wel een paar keer tegen. Alsof die zich gewoon tegen ons draaide.
Volgens mij vond niemand van ons het echt erg. Lekker vechten tegen de elementen.
Nog net voor het donker werd waren we de polder uit. Volgende week kunnen we daar niet meer lopen. Jammer. Dit was dus ons afscheid van het zomer-parcours. We gaan over naar ons circuit wat we in de winter altijd pakken. Keurig verlicht en ook redelijk verkeersluw.
Afscheid van de zomer ook?

Lange duurloop

Dit weekend, en wellicht ook het volgende weekend, moet er een 30km uit. Drie uur lopen kan ook. Maar ik had een route van 30km uitgestippeld. Normaal gesproken ga ik op zaterdag naar de duinloopgroep. Maar zaterdagmiddag hebben we een familie reünie, zaterdagavond de verjaardagen van twee loopmaatjes die 50 zijn geworden. Op zondag dan een lange duurloop doen leek me niet zo'n aantrekkelijk vooruitzicht.
Frans moest ook een dergelijke afstand doen vanwege zijn marathon in Keulen. Om acht uur stond hij voor de deur. Meteen al op de Aagtendijk liep hij me af te remmen. Die 30km zouden we in drie uur moeten doen. Een langzame duurloop. Aan het begin van de polder deden we nog even wat rek en strek oefeningen en daarna zouden wel lekker verder gaan. Een tempo van 10km per uur is voor mij niet te doen, zo bleek al snel. Ik schiet constant door naar minstens 11km. Op zich loop ik dan ook gewoon erg lekker.
Die route beschouw ik als een onbetaalbaar kado. Lopen in de ochtendnevel. Een heerlijke temperatuur.
Door de weilanden.
Frans was niet echt in zijn element. Eenmaal in Assendelft aangekomen spoorde hij me aan om maar even alleen door te gaan. Hij moest wandelen en bijkomen. Ik liep een stukje alleen verder, keerde weer om en hij kon weer aanpikken. Bijna op de tien kilometer gaf hij de pijp aan Maarten. Hij zag het niet meer zitten.
Hij gaf mij zijn forerunner en wenste me veel succes. Hij sloeg linksaf richting Beverwijk en ik Rechtsaf richting de watertoren. Voor mij toen nog 20km te gaan.

20km, in mijn eentje. Nou ja, ik suste me met de gedachten dat de route mooi was en mooi zou blijven. Eenmaal in Nauerna zou ik op de helft zijn en beloofde ik mezelf mijn sis-gel. Op die forerunner kon ik mooi mijn snelheid bij houden. Die wist ik vrij makkelijk op 11km per uur te houden. Een tempo waar ik me erg prettig bij voel. Te snel voor een langzame duurloop. Ik weet het. Maar me lekker voelen bij dergelijke afstanden lijkt me niet onbelangrijk.
Voor mijn gevoel was ik in mum van tijd in Nauerna. Ik wilde stoppen om een foto te maken van de enige echte plee die ik hier in de omtrek weet te vinden. Maar ik stond het me niet toe. Pas op de 15km zou ik stoppen. Geen smoesjes; doorlopen. Nauerna met zijn haventje is maar een heel klein gehuchtje. Voor je het doorhebt sta je er al weer buiten.
De nevel was er inmiddels niet meer. De zon was er voor in de plaats gekomen. Het werd dus ook warmer.
Net even buiten Nauerna was ik op het 15km punt aangekomen. Tijd voor mijn gel en een paar slokken water.

Dus, nog 15km te gaan. Na dit punt zou ik al weer snel in Assendelft zijn. Of het komt doordat de route me vanaf dat moment zeer bekend is weet ik niet, maar ik bleef de snelheid met gemak erin houden. Ook na de 20km en de 25km, er kwam geen dip. Als ik zo zou doorgaan zou ik in een, voor mij, recordtijd die 30km lopen. Zou ik de route langer maken?  Nou nee, maar niet overmoedig worden. Ik hield vast aan mijn route. Volgende week dan maar een paar km erbij!
Ik kwam thuis, na 30km in 2 uur en 36 minuten.
Mijn pr, in Spaarnwoude gelopen, is 2uur 47.
Het liep heerlijk! Dit geeft zelfvertrouwen!

Schema

De hardlopende lezers weten het wel. Een marathon lopen zonder een goed schema is vragen om ellende.
Voor de vorige marathon volgde ik nauwgezet de 100 dagen kalender van Rob Veer. Het beviel de hele groep goed, zodat het voorlopig onze leidraad zal blijven.
Maar, ik met mijn spontane actie..van de 100 dagen tot Amsterdam waren er ineens maar weinig dagen over. Bovendien is de opbouw ook weg. Wat te doen?
De groep traint gewoon door voor New York (hele marathon) en Terschelling (halve) en ik moet het schema gaan aanpassen. Voor de Marquette loop, eind mij, had ik goed getraind. Daarna ben ik eigenlijk gewoon doorgegaan met het plannen van een interval op de dinsdag, en liep ik op zondag steevast een lange duurloop.
De dinsdagen pas ik niet aan. Ik doe mee aan de intervallen. De overige dagen zijn vaak herstelloopjes of kortere duurloopjes met lichte versnellingen. Die doe ik ook mee.
De opbouw in de duurlopen op zondag moet ik nu zelf gaan veranderen.
In de kalender komt drie keer een loop van drie uur voor. Verder voornamelijk twee uur. Een enkele keer tien engelse mijlen.
Vorige week liep ik met Hanneke en Ineke 28,5km. Dat was dus alvast mijn eerste lange duurloop.
Afgelopen zondag liep ik met coach Frans 25km in 2u11. Dat is een tikkeltje snel voor een duurloop. Daar staat tegenover dat het wel vrij lekker en makkelijk ging.
Frans en ik startten in Castricum bij Johanneshof en liepen door de duinen naar Egmond aan Zee. Van daar uit, achter Egmond aan den Hoef langs renden we richting Bergen aan Zee. Ik heb vooral genoten van de mooie omgeving. Een stukje van de duinen waar ik zelden kom, en na Egmond een fiks gedeelte waar ik nog nooit was geweest. Pakweg twee kilometer lang liep de route door een bos met een hobbelig en smal paadje.
Daar gunde ik mezelf niet de gelegenheid om van de omgeving te genieten. Het was opletten geblazen. Het was er ongelijk, kuilen, boomwortels, noem maar op. Even languit op de plaat gaan wilde ik voorkomen. Zeker nu!  Die 2uur 11m was overigens een netto tijd. We gunden ons ieder half uur even een moment om water te drinken of een sis-gel te nemen. Mijn conditie bleek goed. Dat merkte Frans ook wel. Hij moest me vaker tot een lager tempo dwingen dan me aansporen sneller te gaan.

Deze week is een wat zwaardere week binnen het programma. Er moeten meters worden gemaakt.
Gisteren 12km, waarin 5 x 5 minuten op 10km tempo. Vanavond een uurtje als herstel loopje. Morgen ook weer een uur, met lichte versnellingen.

Het komende weekend moet er weer een wat grotere afstand gelopen worden. Ik heb Frans een route voorgesteld door de polder naar Assendelft, verder door naar Nauerna, en weer kriskras door de polder terug. Ruim 30km.

Deze maand staan ook de Damloop en de halve van Texel op het programma. Die lange duurlopen moet ik dus al snel er tussen proppen. Na Texel begint de afbouw al weer. Het is zó 16 oktober!!

Amsterdam, here I come!

Op zich ben ik niet zo'n twijfelaar. En iets wat ik in het hoofd heb probeer ik na te streven. Op de een of andere manier zinde het me niet dat ik lekker aan het trainen was voor een marathon, maar er geen op de agenda had staan. Het doel was Stockholm. Dat is het nog steeds. Maar Stockholm ligt ver weg (juni 2012). De Berenloop op Terschelling was geen optie. We gaan er met vier mannen op af en lopen er alle vier de halve marathon. Dat laat ik zo. Ondertussen gaat het trainen erg lekker; ik schrijf er regelmatig over in mijn blogs. De duurloop van zondag die uitliep naar bijna drie uur, en me geen enkele moeite kostte, was de druppel die de emmer deed overlopen. Ik ga Amsterdam doen! Het duwtje in de rug van onder andere Ineke, André en Bert-Jan was voldoende. Gewoon inschrijven!
Het schema wat ik volgde liep van 1 augustus tot 6 november. Ik start dus een maand later dan de bedoeling is. Daar staat tegenover dat ik toch al elke zondag een duurloop pakte. Die moet ik nu meteen al gaan opvoeren. Ook zal ik er een wekelijkse lange duurloop bij doen. Coach Frans zal ik vanavond even om een advies vragen. Maar, ik ga vooral lekker lopen en straks genieten van het lopen door Mokum en het lopen langs de Amstel!

Een kilometertje meer

'In onze haast iets aan onze conditie te doen, parkeren we zo dicht mogelijk bij de deur van de sporthal'

Bovenstaande spreuk las ik ergens. Het is maar al te waar. En mensen die niet aan sport doen zouden het zichzelf eens moeten afvragen. Moet die auto nu echt zo dicht bij de deur staan? Of, die paar luttele kilometers..moet dat met de auto?

Een belangrijk onderdeel van het marathon schema is de lange duurloop. Meteen al bij het begin van het schema krijg je dat, op zondag, voor de kiezen. Het begint met anderhalf uur lopen, daarna is dat veelal twee uur. Verderop in de tijd komt er drie keer drie uur voor. Vandaag was het twee en een half uur. Het lijkt wel of er een knop in mijn hoofd omgaat, meteen bij de aanvang van het schema. Een duurloop is dan iets waar ik naar uitkijk. Een cadeau!
Frans zou aanvankelijk misschien ook meelopen maar die kwam toch niet opdagen. Hanneke stond om negen uur voor de deur, Ineke pikten we onderweg naar het duin ergens op. Thuis had ik een route bedacht van pakweg 24km. Dat moest voldoende zijn voor de tijd die ons opgedragen was. Het tempo was een 'praat tempo'. Met twee dames naast me mocht dat ook geen probleem gaan worden.
Al pratend en al rennend waren we ook redelijk snel al in Castricum terecht gekomen. Binnen de helft van de tijd. Liepen we dan te snel? Nee, we konden met gemak praten. Dus de route voorlopig maar vasthouden.
Bij de kruisberg keek ik weer op mijn horloge en bedacht dat wanneer we nu linea recta naar huis zouden lopen, de route te kort zou zijn. Twee en een half uur. Niet korter. Dat vonden we alle drie. Op een driesprong leegden we ons laatste flesjes water (ik had er vier bij me). We besloten om via Wijk aan Zee terug te gaan. Via het omhoog lopende oude fietspad, wat elke keer weer een bijzonder stukje vind in dit gebied renden we naar Wijk aan Zee.
Tijdens het lopen schoot me het aanbod van twitteraar John me te binnen. Wanneer we vers water nodig zouden hebben waren we welkom. En, de flesjes waren leeg.
Het huis van John wist ik ongeveer te staan. We klopten aan en zijn charmante vrouw verbaasd open.
John keek ook wel wat verrast. Dat we daadwerkelijk zouden aankloppen had hij niet verwacht. Maar, hij nodigde ons zeer gastvrij uit om naar de keuken te komen om er onze flesjes te vullen. Ondertussen zette Saskia drie glazen koel helder water neer. Een traktatie!
Overigens rook het er onbarmhartig lekker naar vers gebakken croissants en andere broodjes. We bleven er maar niet te lang staan.
Na Wijk aan Zee waren we niet ingezakt maar liepen redelijk vlot weer door naar huis.
28,5km op de teller. Het was klam en warm geworden en het werd tijd wat te gaan eten. Moe was ik nog niet. Er had nog wel wat bij gekund.