Mijn tweede marathon

Ik hoor het te vaak. Dat mensen te jong bij ons worden weggehaald of dat mensen niet meer kunnen doen wat ze graag zouden willen doen. 
Ik denk dan altijd maar: we leven nu! 
Dat gewauwel over wat iemand wil doen als hij 65 is ( o ja 67). 
O en we moeten sparen, verzekeringen afsluiten en zorgen voor de oude dag. Maar, ik vind, we leven nu! Nu de dingen doen die je graag wil doen, voor zover dat binnen je vermogen ligt. 
Al heel lang zou ik dolgraag eens naar Zweden willen. De noordelijke landen trekken me enorm aan. Het komt er maar niet van. De kinderen hadden zo hun wensen en beslommeringen, kosten hier en kosten daar. Noem maar op. 
Om mijn kennis van de Zweedse taal bij te houden ben ik met Fredrik gaan mailen. Een Zweedse man die zo'n 250km boven Stockholm woont. Fredrik liep in juni zijn eerste marathon. In Stockholm. 
Zijn voorbereiding was belabberd. Zweden had een koude, lange en donkere winter met zo veel meer sneeuw dan ze ooit hadden gehad. Dat is voor een hardloper niet echt fijn. Toch zette hij door en liep Stockholm net even onder de vier uur. Laaiend enthousiast. 
Op de een of andere manier kwam er bij mij een vonk op een smeulend vuurtje terecht. Ja, ik ga toch ook weer een marathon doen. 
In Stockholm! 
Twee vliegen in één klap. Toch een keer naar Zweden, en toch nog weer eens een marathon! 
En, ik ga het doen ook. Niet het me alleen maar voornemen.. Maar gaan! 
We leven nu, toch? 
Nu ben ik in staat om die afstand te lopen. Op mijn 67ste moet je dat maar weer afwachten. 
Het is nog lang geen juni 2012. En zo ver vooruit plan ik nooit. Dit nu wel!! 
Fredrik heeft me inmiddels ingeschreven en mijn enthousiasme heeft zij uitwerking gehad op twee van mijn loopmaatjes!


Mijn loopgroep, door enkelen 'de marathon groep' genoemd, gaat zich vanaf 1 augustus voorbereiden op de marathon van New York.
Een doel waar ze net zo naar uitkijken als ik naar Stockholm. New York trekt mij nou totaal niet. Daaraan meedoen zou ik dan alleen doen om het te kunnen rond vertellen. Niet dus. Maar ik ga wel lekker meetrainen. Het is me namelijk erg goed bevallen om met de groep een dergelijke voorbereiding te doen. Een zoektocht naar een marathon op dezelfde datum, maar dan dichterbij, leverde weinig op.
Ja, de Berenloop. Dat leek me ook wel wat. Zodra het inschrijven mogelijk was, midden in de nacht, zat ik klaar achter de pc. 
Het lukte me ook nog. Ik sta ingeschreven voor de halve marathon op Terschelling. Mocht het trainen erg lekker gaan dan laat ik het omzetten naar een hele marathon.


Welke dus mijn tweede gaat worden, Stockholm of Terschelling is nog niet zeker.

Intervaltraining

Toen het hardlopen bij mij nog in de kinderschoenen stond, ergens in 2004, vond ik het een hele prestatie wanneer ik het rennen 5 hele minuten achter elkaar kon volhouden. Tijdens de start-to-run sessies werd dat iedere week wat langer. Direct na start-to-run stapte ik over naar de Duinloopgroep van AV DEM. Heerlijk een uurtje rennen in die prachtige duinen, elke zaterdagochtend weer. Al bij de eerste keren dat ik er mee trainde werd ik geconfronteerd met een bepaalde vorm van interval. Ik zag het nut er niet van in. Voor mij was het nog steeds een prestatie wanneer ik het hardlopen wat langer kon volhouden.
Inmiddels is me wel duidelijk geworden waarom een hardloper een intervaltraining moet doen. Het maakt je uiteindelijk sneller en sterker. En, het is ook gewoon een kick wanneer je bij een wedstrijd of trimloop weer even wat sneller over de eindstreep komt.
Zo nu en dan lees ik of hoor wel eens dat mensen een dergelijke training niet echt leuk vinden. Ook in een van onze groepen zie ik wel eens mensen niet zo heel erg blij kijken wanneer er weer aangezet moet worden. Toch ben ik het in de loop van de tijd wat leuker gaan vinden om te doen. Op een vaste avond in de week verzamelen zich een groep loopmaatjes zich bij mij voor de deur. Een paar dagen er voor heb ik dan rond geschreven wat we gaan doen. Niemand morrelt, sterker nog, ze komen er juist voor en iedereen zet zich lekker in. Of ik nu een loopspel bedenk, een eenvoudige piramide programmeer of de groep een aantal keren achter elkaar een vast aantal minuten laat lopen; iedereen gaat er voor. In de pauzes is er ruimte voor sterke verhalen, een lolletje of een nieuwtje, maar als er aangezet moet worden is iedereen stil en concentreert zich op het gekozen tempo en de loophouding.
Het lopen in een groep is in dit geval voor allen een stimulans of zelfs een must. Een interval is voor de meesten gedoemd te mislukken wanneer ze alleen gaan lopen. Dat geldt ook zeker voor mijzelf. Gelukkig hoef ik het ook nooit alleen te doen. De groep is nooit helemaal compleet, maar, zelden of nooit kleiner dan 3 á 4 personen.
Een uurtje of langer in een lekker rustig tempo lopen is ook heerlijk om te doen. Dat doen we op andere momenten in de week. Ieder zijn eigen moment. Soms alleen, soms samen.

Marquetteloop

Het lijkt op een gegeven moment steeds moeilijker worden je tijd te verbeteren. Sinds juli 2010, trainend voor mijn eerste marathon, ben ik wat meer gaan trainen maar heb ik ook wat meer structuur in mijn trainingen aangebracht. Door minder mooie familieomstandigheden kon ik niet uit die marathon halen wat ik me er van had voorgesteld. Toch is het trainen op die manier me heel goed bevallen. Begin dit jaar begonnen de tijden daarmee in de pas te lopen.
In mei liep ik in Schagen te jubelen na de finish. Na een paar jaar met ups en downs eindelijk eens een mooie verbetering in mijn eindtijd, en, niet onbelangrijk, ook genoten van het lopen.
Er was op dat moment nog een maand te gaan tot de Marquetteloop. Zou het me daar gaan lukken weer eens een pr te lopen?
Zondag 19-06 was het zover. Balend stond ik in het startvak. Niet één trouw loopmaatje om me aan op te trekken en vooral, een vervelende wind die we drie keer, twee kilometer lang tegen zouden hebben.
Het beste er van maken dan maar.
Tijdens het wachten stond ineens André naast me. Dat kwam even mooi uit! We zijn aan elkaar gewaagd in tempo. We besloten er dan ook samen voor te gaan.
Bij de eerste ronde van 7 kilometer probeerde ik goed mijn kunnen in te schatten, niet te snel. Niet te langzaam. Eenmaal op stuk parcours met die akelige wind tegen kreeg ik iets strijdbaars. Wat nou wind! Rennen! André was ik kwijt. Ik liep zo goed als alleen tegen die wind in.
Vlak na de eerste doorgang liep hij toch weer naast me en samen met twee onbekende lopers vormden we een treintje. Beurtelings liep er iemand voorop. Het tempo lag iets lager dan ik wilde, maar de beperkte luwte van de andere lopers leverde me wel wat herstel op. Bij de derde doorgang liep André nog steeds bij me. De anderen waren we kwijt. We hadden nog een ronde van 7 kilometer te gaan.
Ergens tegen de wind in kwam weer het verbetene bij me naar boven. Immers, een pr was nog mogelijk. André kon me helaas niet meer bijhouden. Ik vocht als een leeuw. Ik zou me niet op mijn kop laten zitten door die wind. Kom nou. Ik had niet voor niets zo getraind als de laatste maanden!
Met 1.45.59 kwam ik over de finish. Een pr! Toch nog!!