Cijfers heb ik er niet van maar als mijn gevoel me niet bedriegt zien veel hardlopers de Dam tot Damloop als hét doel of hét hardloopevenement. Hier is men voor aan het trainen. Hier gaat men de deur 's avonds voor uit om toch nog even een rondje te maken.
Het is een erg leuk evenement. Ik zie mezelf niet echt als een kuddedier. Maar ondanks dat iedereen het een geweldige loop vind, zeg ik dat ook. Het is een groot hardloopfeest. Nou moet ik er wel bij zeggen dat in de jaren dat ik hem heb mogen meelopen, met het personeel van het ZMC, het zonnige weer daar aardig aan meewerkte. Prachtig open en zonnig weer. En daardoor, veel publiek en levende muziek langs het parcours.
Zondag loop ik voor het eerst met een ander bedrijf mee. De werkgever van Martijn. Het weer? Maakt me niet uit. Zoals altijd, gewoon gaan lopen!
Maandag en dinsdag al hoorde of las ik van hardlopers dat zij tot de start in Amsterdam hun laatste rondje hadden gelopen en rust zouden nemen. Rust? Daar kom ik dus niet aan toe. Hoe leuk ik die damloop ook vind; ik kijk er overheen. Dus, ook donderdag nog liep ik 15 kilometer. En er volgt een week later nog een halve marathon op dat mooie Texel. De marathon van Amsterdam zit daar weer redelijk snel achteraan. Rust nemen moet ik dus doen op andere momenten. Gericht op die marathon. Veel deelnemers van de damloop houden het na zondag even voor gezien en. Bij mij staat er dan weer een wat zwaardere week op de agenda.
Zo ver kijk ik nog niet. Eerst die o-zo-leuke damloop!
Donderdagavond, ik moest in Castricum zijn, bracht ik de forerunner terug naar Frans. In zijn straatje reden we elkaar net tegemoet en via de open autoramen gaf ik zijn horloge terug.
'Heel veel succes zondag in Amsterdam Martin'
'Ja dank je, ik heb er zin in'
'Wat ga je doen?'
'Ik ga mijn best doen om met 1:15 binnen te komen'
Frans trok een bedenkelijk gezicht en zijn vrouw schoot al in de lach.
'Dat moet jij toch sneller kunnen man...'
Hij blijft coachen. Die lat moet ergens liggen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten