Weer naar Egmond

Dit weekend moest er een lange duurloop uit. 30km minimaal. Maar, Lia en ik hadden een hotel in Limburg geboekt en zouden samen vanuit daar naar Aken gaan. Een weekend met zijn tweeën. Dat is iets waar we al heel lang niet aan toe waren gekomen. Met een dergelijk weekend leek het me niet verstandig de hardloopschoenen mee te nemen.
Geen probleem. Ik had nog snipperdagen genoeg. Die plande ik dus op vrijdag. Dan kon ik mooi die duurloop doen en daarna een weekend weg.
Oei, Antoinette meldde zich maandag ziek. De dagen erna verscheen ze niet op het werk. Geen van mijn collega's (inclusief zij) blijft zomaar, zonder reden  thuis. Die vrije vrijdag zag ik aan mijn neus voorbij gaan.
Daar werd ik toch wel wat onrustig van. Voor Spijkenisse wilde ik gewoon zeker die lange duurlopen hebben gedaan. Lia vroeg me of ik dan niet gewoon op maandag die vrije dag kon nemen. Dat was geen slecht idee.
Op vrijdagmiddag kon ik dan evengoed 's middags nog een stukje lopen.
Op zich twijfel ik nooit. Ik neem me een rondje voor en die loop ik dan. Punt uit.
Maar vrijdag twijfelde ik ineens. Het ging meteen al lekker. Moest ik het tempo opvoeren en een 'snelle' 10km pakken? Of dit vasthouden en pakweg 15km rennen?
De beslissing schoof ik nog even voor me uit.
Het bleef lekker gaan. Voortdurend flipperde ik van het ene scenario naar het andere. Op het allerlaatste moment, het was rechtdoor voor meer kilometers, of rechtsaf voor 10 á 11, koos ik voor rechtdoor.

Na het weekend dan stond er 30+ op het programma. Eindelijk. Al vroeg was ik mijn bed uit.
Zondag had het nog flink gewaaid, de lopers die de stetcross hadden gedaan, of Yvonne die op het strand had gelopen, kwamen gezandstraald thuis. Ik stapte naar buiten en er was geen wolkje aan de lucht.
Al snel had ik een tempo te pakken wat aanvoelde of ik het uren kon volhouden. "Langzaam aan" hadden René, Marek en Richard me meegegeven. Nou goed dan. Tot aan het duin liep ik net iets onder de 10km per uur. Op zich vind ik dat niet prettig lopen. Het is goed om een lange duurloop heel langzaam te pakken. Ik weet  het. Maar eenmaal in duin schakelde ik over op een iets hoger tempo. Net boven de 10km per uur. Dat voelde veel prettiger aan.
Om op maandag vrij te nemen en deze afstand gaan lopen is iets waar ik geen spijt van zou krijgen.
Nog steeds geen wolkje aan de lucht. Bijna geen wind en een voorzichtig zonnetje. Slechts een enkele keer kwam ik een wandelaar of fietser tegen. Verder was het erg stil.

Vanaf de Zeeweg in Bakkum kon ik het echt even niet laten en begon te versnellen. Zo, even een stukje 11,5km per uur lopen. Heerlijk! Dit tempo had ik ook met de drie mannen een week geleden gelopen.
Ik hield het zo aan tot ik weer in Castricum was. Ondertussen was ik ook begonnen te gaan rekenen. Als ik dit doorzette, als ik dit, als ik dat. Wat voor tijd zou ik in Schoorl kunnen neerzetten?
Na 26km werd het iets minder soepel. Op een dergelijk moment mis ik echt gezelschap. Solo rennen, prima.  Dat gaat op zich wel. Maar in een groep of met een maatje ben ik veel meer in mijn element.
Het is 31,5km geworden in net geen drie uur.

Heemskerk-Egmond-Heemskerk

Donderdag liep ik belabberd en was ik wel heel erg blij dat ik weer thuis was.
Voor vandaag, zondag, had ik een afspraak staan met René. Mijn halve tl loopt vandaan in Nijmegen. Op zich zal dat wel een heel erg leuk evenement zijn. Maar ik moet kilometers maken. Het is een kwestie van prioriteiten stellen. Spijkenisse staat voor de deur!
De loop van donderdag, deed mij beslist niet de moed in de schoenen zakken. Zeker niet.
Integendeel, ik keek er naar uit om met René een flink eind te gaan rennen. Als het mogelijk was ook nog eens in een lekker tempo.
In de loop van de week had Gerard ook al laten doorschemeren de kriebels te hebben. Ook hij ging niet naar Nijmegen. Heemskerk was voor hem dan weer redelijk dichtbij. Kortom, weinig reistijd, veel looptijd!
Uiteindelijk zegde hij ook gewoon toe. Mooi, kon ik eindelijk ook echt eens met deze bikkel gaan lopen.
Zaterdag, vlak voor de duintraining, vroeg ik aan Gé of hij mee zou lopen in Spijkenisse. Hij dacht van wel maar wist het nog niet zeker. Als dat zijn antwoord is, dan weet ik al hoe de balans zal gaan uitslaan.
In elk geval hoorde hij van de duurloop van vandaag en besloot meteen om ook aan te pikken.
We gingen dus vanmorgen met 4 man op pad. Op tijd, om negen uur starten.
Ik schrijf het wel vaker, en dat doe ik nu weer. Het is gewoon lekker rustig en mooi lopen door de duinen. Het enige 'verkeer' wat we tegen kwamen waren de wielrenners of mountainbikers. Verder een enkele wandelaar of mede hardloper.

Vanaf het begin hadden we een leuk tempo te pakken, wat we gedurende de 25km die we zouden maken, redelijk konden vasthouden. Geen idee wie het tempo nou echt bepaalde. René is de snelste van ons, hij moest zich dus inhouden.
Er werd onderweg ook niet gestopt. We renden aan een stuk door, en kletsten ook aan een stuk door. Uiteraard ook met de nodige steken onder water, en de, zo nu en dan prikkelende opmerkingen van Gerard.
Op twitter las ik iets over mist. Wij hadden er weinig of geen last van. Langs de kust zag ik wel enige nevel maar op zich was dat juist een mooi gezicht.
Het werden 25 mooie en gezellige kilometers.
Wat een verschil met die donderdag. Dit is weer een loopje om te onthouden! En zeker voor herhaling vatbaar.

René

Gé

 Overigens, en we hebben goed geteld, we zijn vandaag over 7 heuveltjes heen gelopen!

'Harken'

Alle aanmoedigingen ten spijt, en al ben ik nog zo enthousiast, het wil nog niet zeggen dat het altijd maar voor de wind gaat.
Dinsdagavond ging de interval erg lekker, woensdag deed ik een rondje voor mezelf, en kon ik een leuk tempo 9km lang goed vast houden. Dat was een steun in de rug en vol goede moed begon ik aan een duurloop op de donderdagmiddag. Normaal gesproken is dat de dag dat ik het vroegst thuis kan zijn en daardoor kan ik een duurloop goed in de middag plannen.
Het was windstil maar fris toen ik om drie uur in sportkleding de deur uit ging.
De eerste drie kilometer zijn bij mij geen graadmeters; ik moet dan nog warm worden en mijn ritme zien te vinden.
Maar meteen op de Aagtendijk voelde ik van alles wat ik niet zou moeten voelen. Mijn voeten voelden ongemakkelijk, mijn knieën wilden niet, de bovenbenen stijf, en in zijn geheel waren de benen zwaar. Bah.
Ik had voor mezelf de route in het hoofd over de Dorpsstraat in Assendelft. De week ervoor had ik die ook gelopen. 21 mooie kilometers.
De gang kwam er niet in. 8,8km gaf mijn garmin als snelheid aan. Eerst maar eens tot het viaduct zien te komen en de polder in. Mischien zou het bij de Vuurlinie beter worden. Dat werd het niet. Ja, de snelheid was daar 9,6. Het moest dan maar een langzame duurloop worden. En dat zou het ook blijven. Langs het kanaal besloot ik om niet over de Dorpsstraat te gaan. Voor Assendelft zou ik via de Zeedijk terug gaan. Dan maar 16km. In gedachte zag ik Gerard al schrijven: "die staan toch maar weer op je teller." Ja ja, alles goed en wel. Het bleef een vervelende klus. De mist werd dichter en het werd ook onaangenaam kil. Aan het eind van de Zeedijk besloot ik om toch niet de Vonderweg naar huis in te slaan, eigenwijs als ik ben. Een lusje verder. Al snel had ik er spijt van. Wegwerkzaamheden. Ik moest de weg verlaten en rende de dijk op om parallel aan de Zeedijk richting de Nieuwendijk te lopen. Dan zou het toch echt afgelopen zijn. De groeten! Op die dijk was alles ongelijk, nat en glibberig. Time out. Even een gel, misschien zou dat helpen.
Het is de hele weg er niet gemakkelijker op geworden. Vechten en martelen noem ik het.
Marcel sprak deze week nog over 'harken' tijdens de training. Ik wist die middag ter plekke wat hij daarmee bedoelde.
Wat was ik blij dat ik thuis was! Douchen en aan de pasta.
Richard, Niels, Onno en Gerard haastten zich om me de moed in te spreken. Tja, zo zijn ze dan ook wel weer.

Laat ik de moed zakken? O, nee. Zaterdag ga ik het duin in om de training van de basisgroep te verzorgen.
Zondag loop ik met René(en waarschijnlijk Gerard), van Heemskerk naar Egmond en weer terug. René bood nog even aan om de bolderkar mee te nemen. De lolbroek.

Een fris loopje

"..goed aankleden want het is verraderlijk fris buiten!!!"
Dat had Richard nu net niet moeten zeggen. Ik zat op de bank een beetje moed te verzamelen om een duurloop te gaan doen. Ja, moed verzamelen. Zoveel zin als ik de hele dag al had. Eenmaal thuis op de bank was die zin verdwenen. Toch kleedde ik me maar om. Er moeten kilometers worden gemaakt; Spijkenisse dringt zich langzaam maar zeker op.
Op Terschelling liep ik nog in korte tight en korte mouwen. Nu een lange tight en lange mouwen.
Brrrr het was echt fris. Niet koud, dat kan ik niet zeggen maar gewoon net niet behaaglijk.
De eerste drie kilometer moest ik de neiging onderdrukken om te keren. En dat staat echt niet in mijn woordenboek. Bovendien had ik Richard aangegeven over zijn afstand van vandaag heen te zullen gaan.
Een man een man, een woord een woord. Zijn totaal was 17km, dus aan de bak.
Mafketel die ik ben. Na drie kilometer was de zin al weer volledig terug. De route die ik in het hoofd had ging ik dus lekker in een comfortabel tempo lopen.
Mijn lange mouw bedekte mijn horloge. Dat liet ik maar zo. Niet teveel op die snelheid letten maar vooral op mijn pas. Ondertussen wat om me heen kijkend. De route kan ik wel dromen. En toch ziet het er elke keer weer anders uit. Het is inmiddels toch echt wel november. Het is kaal geworden. Het land is leeg. Aan het begin van de vuurlinie, richting Assendelft, kon ik nog wel over de weilanden heen kijken. Maar nog voor ik Assendelft bereikt had werd de wereld door de mist steeds kleiner.
Het geluid werd er door gedempt. Toen ik eenmaal het stukje over de dorpsstraat had gelopen en de bewoonde wereld weer achter me liet, hoorde ik ook geen verkeer meer. Alleen mijn eigen voetstappen.
Ondertussen was ik wel weer op mijn klokje gaan kijken. Ik liep gemiddeld 10km per uur. Prima. Sneller hoefde niet. Wel doorzetten.
Rond vijf uur wilde ik weer thuis zijn. Er moest nog eten worden gemaakt, ik moest nog dit, ik moest nog dat.
Ik dacht aan mijn woord aan Richard en zette verbeten door. 20km moest het worden. Niet minder.
Na de tien kilometer ging ik iets sneller. Zonder daar echt op aan te sturen. Op de Zeedijk viel me op dat de mist nu wel een stuk dichter was geworden. En het werd om me heen steeds stiller, en donkerder.
November, najaar. Het is even wennen. Ook dit heeft zo zijn charme.
Achteraf ben ik blij dat ik de 21km van vandaag heb gelopen.
De macaroni smaakte erg lekker!

Terschelling

De Berenloop.
Bij de inschrijving was ik midden in de nacht mijn bed uit geslopen om er toch bij te kunnen zijn. Net als de loop op Texel is ook deze snel vol geboekt. Maar ik zat er bij en kon ook meteen Martijn inschrijven.
Later haalde ik Olaf nog over, en door het blessure-leed van Richard en later Edwin werd Bart de vierde man van onze groep die deze loop ging doen.
Bart is niet zo gek van een halve marathon. Niet voor niets is hij mijn 10km maatje. Maar 1 x per jaar ongeveer gaat hij dan toch door de knieën.
Vanmorgen vroeg ging de wekker al. Dat ben ik gewend, maar op zondag niet echt. Bart mopperde. "We lijken wel gek. Een uur rijden, twee uur varen en nog geen twee uur lopen"
Tja, als je het zo bekijkt.. De halve van Texel schoot door mijn gedachten. Terschelling zou toch van goede huize moeten komen om die sfeer te verbeteren.
De rit per auto ging vrij vlot. We waren ruim op tijd in Harlingen. Lekker op tijd om op gemak een bakkie koffie te drinken.
Die bootreis, inderdaad twee uur, had saai kunnen zijn. Maar zoekend naar Gerard kwam ik John tegen. Hem had ik al een paar jaar niet gezien en gesproken. Leuk om even bij te praten. Even later liep ik al twitterend rond op die boot om toch Gerard even te vinden. Uiteindelijk vond ik hem. Aan de zelfde tafel als onze Mo!
Zij zouden later de hele marathon lopen en ik heb hen ook niet meer gezien. Altijd leuk Gerard tegen te komen en te spreken. Maar het is hoog tijd dat we nu eens samen aan een loop gaan beginnen.
Eenmaal op Terschelling was het al snel tijd om het startvak op te zoeken. We stonden er als haringen in een ton. Een populaire loop dus. (of een populaire sport?) Ook was het niet gemakkelijk een tempo te vinden in de drukte. Dat kreeg ik pas voor elkaar toen we West-Terschelling verlieten en op een gegeven moment de weg wat breder werd.
Ik was van start gegaan met het voornemen om vooral lekker te gaan lopen. Niet jagen op een pr. Dat was in mijn ogen niet nodig. Bijna al mijn pr's waren dit jaar al gesneuveld. Genieten was mijn insteek. Lekker om me heen kijken. Terschelling zien. Een mooi streven.
Maar ja, ik liep weer erg lekker. Haalde steeds maar weer in en leek maar niet vermoeid te raken. Het werd lopen en genieten tegelijk. Op Texel hield ik me enigszins in vanwege de marathon van Amsterdam. Hier liet ik me gaan. Overigens is Terschelling een erg mooi en liefelijk eiland. Leuke dorpjes of buurtschappen. Schijnbaar veel ruimte. De Texelaars laten zich zien als een enthousiast publiek. De mensen van Terschelling doen daar zeker niet voor onder. Een leuk publiek.
Een tempo van om en nabij de 12km per uur kon ik leuk vast houden. Tot we op het strand aan kwamen.
Zoals bekend, niet mijn parcours. Ook nu niet. Mijn tempo zakte als een baksteen. Pech, maar niet erg.
Na het strand, zo was me verteld, zou een lange licht klimmende weg volgen: longway.
Voor mij was dit een cadeau. Nog lang niet moe, kon ik genieten van een prachtige weg die ik weer in een lekker tempo kon afleggen. Het tempo schroefde ik zelfs nog wat op. Misschien was dit wel het allermooiste gedeelte van het hele parcours.
Op mijn klokje stond uiteindelijk 1:45:51
Een pr? Ik wist het niet eens. Even de tijd door twitteren naar mijn loopmaatjes. En, Lia bellen.
Ze keek even op mijn lijstje. En ja, slechts enkele seconden. Maar toch...
Ook Bart en Olaf hadden goed gelopen (beiden 1:50). O ja, en Martijn, ik voorspelde het al: 1:35....Daar ben ik nog niet aan toe.
Maakt me ook niet uit. Ik gun iedereen goud, zilver en brons tegelijk. Zeker wanneer ik zo lekker kan lopen en kan genieten van een prachtige omgeving zoals vandaag!