De aftrap

Gisteren, op vrijdag, begon de 100 dagen kalender voor de marathon. Die kalender schrijft steevast rustdagen voor op de vrijdag en de maandag. Het lopen begon dus vandaag. En, vandaag had ik een afspraak met Peter Viveen. Samen een uurtje hardlopen in het Wheel of energy op Schiphol. Wat mij betreft een bijzondere ervaring. In de eerste plaats ook al omdat het mijn eerste kennismaking zou zijn met Peter. We kennen elkaar van www.hrdlpn.nl waar ik mijn bijdrage aan lever. We mailen dus ook regelmatig over bijvoorbeeld mijn bijdragen. Maar elkaar zien en spreken was nog niet voorgekomen.
In de kalender stond vandaag een uurtje lopen voorgeschreven. In een rustig tempo. Dat is dus een uurtje hardlopen in het Wheel geworden. Dit uurtje is onze bijdrage in de strijd tegen kanker. Voor mij persoonlijk dus even een must gezien de achterliggende periode.
In het Wheel loop je 10km per uur, of wanneer je het tempo wat opvoert, maximaal 14km per uur. Wij hebben, zo voelde het, ça 11km per uur gelopen. En ondertussen wat ervaringen uitgewisseld en wat nader kennis gemaakt. Ik vond het een bijzondere ervaring.

Dat was dan de aftrap voor de trainingen van de komende periode. Ik heb er zin in!
Donderdag had ik nog carte blanche; ik kon doen wat ik wilde. Alleen lopen trok me die dag niet zo.
Loop maatjes genoeg. Ik begon maar eens maatje Bart een sms te sturen. Hij reageerde vrijwel direct.
"Hoelang wil je lopen?" "En waar?"
Bart kennende ga ik het juiste antwoord: "in het duin"
Daarmee haal ik hem wel over.
Het bleef even stil. Maar toen kwam er een antwoord:
"Ik zou net een pilsje nemen maar ik ga mee hardlopen"
We hebben een leuke route gepakt door de duinen. Bart is zeer stabiel in tempo.
Hij hoorde morrelend mijn plannen aan maar ging er wel in mee:
Een half uurtje duurlooptempo, daarna in twee blokjes wat versnellen.
Bart gaf het tempo aan en ik hoefde daar niet meer op te letten. Hij remde me waar nodig af of gaf me de ruimte wat te versnellen.

Morgen staat er anderhalf uur op het programma. En, Bart heeft zich al gemeld.
Super!

Wheel of energy

Het is zeker zo dat ik op weg ben naar mijn tweede marathon, en het is ook helemaal waar dat ik dit met veel plezier doe en uitkijk naar de trainingen en het moment zelf.
Het wil nog niet zeggen dat andere zaken om mij heen mij ontgaan of koud laten.
Het afgelopen jaar ben ik geconfronteerd met de ziekte die we liever allemaal buiten de deur houden. Niet ik zelf ben getroffen maar achtereenvolgens de neef van mijn vrouw (Arjan), de man van een mede koorlid (Peter), mijn eigen vrouw (Lia) en de huisgenoot van een goede vriend van me (Taeke).
Lia heeft het nogal zwaar gehad en samen hadden we een lange, donkere en ellendige winter. Ze is er bovenop gekomen en kan opgelucht ademhalen. Helaas hebben we van de andere drie afscheid moeten nemen. Het verdriet van de achterblijvers ontgaat mij zeker niet. Integendeel. Mensen intens verdriet zien hebben, en daarbij machteloos zijn, vind ik erg moeilijk. Als ik goed zou nadenken, zouden er beslist nog wat meer namen aan toegevoegd kunnen worden.
Sinds ruim 288 dagen staat er bij Schiphol het Wheel of energy. Het wiel is er door het initiatief van Richard Bottram die middels dit Wheel aandacht wil vragen voor de strijd tegen kanker.
Zie http://www.wheelofenergy.org/
Zaterdag 30 juli zal ik in het Wheel gaan lopen met Peter Viveen (de man achter www.hrdlpn.nl ).
Het is er voor de strijd tegen kanker. Ik doe het voor Lia, en voor de achterblijvers van de hier in dit blog genoemde mensen, die de strijd niet hebben kunnen winnen.

Bosloop II

Vorige week zouden we met een tweede ploeg van onze loopgroep naar Schoorl gaan. Het regende en waaide behoorlijk en achter elkaar kwamen de afzeggingen binnen. Uiteindelijk bleven Jan (onze hoofdtrainer) en ik over. We besloten het naar deze week te verzetten.
Ik zou het stukje van de vorige keer kunnen kopiëren en hier onder kunnen plakken maar deze keer liep het toch anders. Twee weken geleden liepen er voornamelijk debutanten achter me aan. Nu liep ik achter een aantal cracks van onze vereniging aan. Mannen die zo onwijs snel gaan, normaal gesproken, dat ik niet eens de moeite nam ze bij te houden.
Weer was het zwaar. En weer dacht ik : "waarom doe ik dit in vredesnaam?"
Ik had in elk geval besloten niet zo snel te starten. Dat was me de vorige keer niet goed bevallen. Meteen na de start klimwerk, en ook al snel onverhard en zanderig. Dus, even inhouden. In het hele parcours komt een kilometer asfalt voor. Nog een vrij recht stuk ook. Ik besloot om op dit stuk niet uit te rusten maar even aan te zetten. Tijd winnen. Daarna zou ik wel weer zien. Door mensen in te halen kreeg ik een boost. En als lid van de duinloopgroep moet ik wel mijn mannetje kunnen staan. Mensen inhalen tegen de heuvel op. Ik kreeg er lol in. Zelfs bij de laatste o zo gemene heuvel, redde ik het nog mensen in te halen. Naar beneden gaf ik me over en hield me in. Griezelig stijl die afdaling. Niets voor mij.
De eerste ronde pakte ik in 21 minuten. Een minuut langzamer dan de vorige keer.
Wel verdraaid!! Aan de bak, geen gelummel!
Waar ik het vandaan heb gehaald weet ik niet meer. Maar mijn eindtijd was in elk geval beter. Zelfs de snelste tijd die ik in Schoorl daar ooit heb gelopen.
Bij de eindstreep zat ik ook nog eens op de hielen van twee doorgewinterde baan atleten.
Kijk, dit gaat goed!

Aan de vooravond van de kalender

Stockholm is nog ver weg in de agenda. Maar het trainen voor iets dergelijks is minstens zo leuk als het doel zelf.  De groep waar ik mee train werkt volgens een kalender welke de lopers in 100 dagen klaarstoomt voor het evenement. Honderd dagen voor juni, dat gaat dus ergens eind februari of begin maart van start. Voor New York cq Terschelling beginnen de trainingen eind deze maand of meteen in augustus. Voor Amsterdam zag ik een klein beetje tegen het vele trainen op. Er zou nogal wat tijd in gaan zitten en ik doe ook nog wel wat andere dingen. Maar al rennend had ik toch een bepaald gevoel te pakken. Een click? Een virus? In elk geval liep ik nooit met tegenzin, altijd met goede moed en het verveelde me geen moment. Met name de duurlopen vond ik geweldig om te doen. Twee uur, twee en een half uur, zelfs drie uur achter elkaar rennen. Geen dag spierpijn, geen dag stram.
De afgelopen dagen had ik wat last van mijn enkel of achillespees. Oef. Aan de vooravond van een marathon training zit ik daar niet op te wachten. Voorzichtig vroeg ik aan trainer Jan of hij er rek en strek oefeningen voor had. Jan keek me verbaasd aan: "waar heb je dan pijn?"
Nou ja pijn is een groot woord. Tijdens het lopen absoluut geen last. Maar daarna is wandelen toch wel wat gevoelig. De zelfde avond nog floepte er een mail van Jan in mijn scherm. Ik heb het nog niet gelezen. Maar mijn oog viel wel op "hardnekkig" en...."einde loop carrière"
*slik*  Dat is nou niet iets wat ik wil horen of lezen. Verre van dat!
De afgelopen week hield ik me toch maar een beetje koest. Dan maar even wat meer rust. Alleen op dinsdag liep ik met mijn groep de gebruikelijke interval. Schoorl bliezen we af vanwege de harde wind (niet vanwege die regen!). Dus die avond had ik ook rust. Zaterdag mocht ik de training van Janneke overnemen. Als trainer kan je dan zelf een zodanig programma samenstellen dat de groep lekker aan de bak kan en dat jezelf er bij staat of er achteraan hobbelt. Het kwam me goed uit. Bovendien werd de training, zoals ik het opving, als leuk en afwisselend ervaren.
's Avonds geen last van de enkel. De dag erna was de dag van de duurloop. Normaal pak ik dan even twee uur. Ineke meldde dat ze pas in de middag kon. Ik besloot om maar in de ochtend te gaan. Het was nog droog en de temperatuur was er goed voor. Een rondje van 14km leek me ruim voldoende en ik nam een niet al te hoog tempo. Ik heb mijn rondje naar Wijk aan Zee, door het duin richting Heemskerk en van daar uit naar huis zonder enige last kunnen pakken. Ook daarna, geen enkel probleem.
Ik blijf wel voorzichtig. Op maandag wandel ik altijd een uurtje met de buurman. Dat doen we nu niet.
We gaan, lach niet, zwemmen......fietsen (na goed overleg)

Regen

Het mooie van hardlopen is dat je het altijd kan doen, ieder moment van de dag en overal. Zo is het me ooit voorgespiegeld. In feite werkt het ook zo. Het liefst train ik ook van huis uit. Schoenen aan, hardloopkleding aan en..gaan! Op vakantie gaan de schoenen mee. In Frankrijk liep ik rennend de camping af de wijde wereld in. Maar in de Ardennen liet ik de schoenen stilzwijgend in de koffer. Niets was er recht, het lopen alleen al richting een dorpje  was een crime.  Nu ben ik een gezelschapsmens en dat uit zich ook  in mijn hardloopgewoontes. In een groep, of met een maatje loop ik het lekkerst.  Ik loop dus mee in een loopgroep. Een afsplitsing ervan, de  gevorderden, verzamelt zich op dinsdagavond bij mij voor de deur en gezamenlijk werken we een door mij uitgeschreven intervaltraining af. Weer of geen weer. Koud of warm. Het gaat altijd door. We zijn geen watjes, we laten ons niet binnen houden door een spatje regen of een graadje vorst.  Doordat bij mijn voordeur een gedeelte van de groep zich verzamelt kom ik er bij voorbaat al nooit meer onderuit. Om acht uur moet ik gewoon klaarstaan.  Klokslag acht uur gaan we dan inlopen. Afspraak is afspraak. Een lekker zonnetje, of een fikse bui. Tijd is tijd.  Afgelopen dinsdag zag ik op twitter diverse berichtjes binnen stromen van lopers in het land die er van afzagen een rondje te gaan doen of naar de training te gaan. Het regende immers. Dan maar niet lopen, was de conclusie.  Hier in Beverwijk was het op dat moment nog droog.  Desondanks liepen we met een kleinere groep dan normaal naar een tweede ophaalpunt. Om daarna onze route te vervolgen. Nog steeds droog. Ik had voor deze avond 7 x 3 minuten geprogrammeerd. Drie minuutjes lekker pittig aanzetten, gevolgd door twee minuutjes herstel.  De eerste twee sets bleef het droog. Daarna wat spatjes, en uiteindelijk flinke hoosbuien. Maar, niemand was chagrijnig. We lachten, renden en voelden ons top.  Een rondje wat we normaal, inclusief het in- en uitlopen, en wat rekken en strekken, in een uur en een kwartier lopen,  liepen we nu in een uur.  Hoe kwam dat? Gedreven door de regen? Opgejaagd door de wind? Of wilden we ons bewijzen tegenover die ene enthousiaste vrouw die voor het eerst meeliep?  We hadden in elk geval geen droge draad meer aan het lijf. We zaten vol energie en positiviteit. Van diverse kanten klonk: “bedankt, tot de volgende keer!”

Zo is het. Lopen kan altijd, en overal. En wat is die warme douche heerlijk na afloop!!

Duurloopje

Er zijn lopers die er niet over willen horen in een groep te lopen. Daar hoor ik niet bij. Het lopen in een groep of met een maatje ervaar ik meestal als een stimulans of een aanvulling. Doordat ik bij de duinloopgroep zit en in de loop van de tijd een leuke groep lopers ben gaan kennen, komt het weinig voor dat ik alleen aan de bak moet.
De langere duurloopjes doe ik het liefst met een groepje of met een maatje. Sommigen kan ik als perfecte  loopmaatjes beschouwen. Met Bart of Bert-Jan kan het gebeuren dat we misschien wel een half uur zwijgend naast elkaar lopen, zonder dat iemand zich daar ongemakkelijk bij gaat voelen. Ieder bezig met het lopen of de eigen gedachten. Geen enkel probleem! Of de een voor de ander gooit er al lopend even uit wat hij kwijt wil. Ook geen probleem. Met de dames is het veelal lopen en praten tegelijk. Al pratend, lachend of luisterend tikken ze zo de kilometers weg.
Vandaag kon Ineke niet. Mijn trouwe duurloopmaatje. Doordat ik gisteren een verjaardag had en dus laat in bed lag en vanmorgen veel moest opruimen, besloot ik mijn duurloop naar de avond te verplaatsen.
Alleen dus. Ik besloot richting Castricum te lopen en ergens halverwege het duin in te gaan.
Het was er inmiddels stil geworden. Wat een genot. Mij schoot te binnen dat ik de vorige dag ergens een veldje bloemen had gezien. Op een plek waar ik vlakbij was. Even omlopen dus. En een foto maken. De kleur paars drong al snel aan me op.
Daar waar ik een foto had willen maken lag een stelletje wat geen oog voor de bloemen had. Zij waren duidelijk met wat anders bezig. Doorlopen dan maar. Ik riep maar nog even "sorry"! Een paar passen verder maakte ik toch de foto..
Verder was en bleef ik alleen. Ruim anderhalf uur.
Een mooi end van het weekend!

Bosloop

Je kan altijd je zelfde rondje lopen, dezelfde route nemen. En binnen je bekende polder, park of het duingebied wat variëren. Maar, het leuke van loopjes elders in de provincie is dat je een totaal andere omgeving ziet. In Schoorl wordt er naast de bekende halve marathon door de duinen ook in de zomer een bosloop georganiseerd. Een ronde van 4 kilometer die 1 of 2 keer gelopen kan worden. Als liefhebber van het hardlopen door de duinen vind ik dat ik dit loopje, per seizoen, minstens 1 keer moet hebben gelopen. Liever nog twee keer. De duinen zijn er anders. Het parcours is ongekend zwaar.
Ik had de leden van onze loopgroep aangespoord toch vooral eens mee te gaan. Zie het als een mooie en nuttige extra training. Maar, ik waarschuwde hen, het is wel erg zwaar om te doen. Met behoorlijk veel klimwerk.
Meteen na de start begint die ellende al. Meteen klimmen, licht nog, maar toch. Even krijg je een stukje wat misschien wel eens waterpas zou kunnen zijn, over een afstand van pakweg een kilometer. Maar daarna kan je weer aan de bak. Bijna aan het eind kom je onder aan een heuvel te staan die hier in Noord-Holland niet thuis hoort. Zoiets verwacht je in de Ardennen, niet hier! Tijdens het lopen bedacht ik me dat ik tegenover de debutanten die ik had meegelokt toch eigenlijk niet had overdreven. Het is echt een grote klus.
Drie van ons hielden het na de eerste ronde voor gezien. De anderen pakten toch nog maar die tweede ronde.
Petje af!
Allen waren zeer voldaan na afloop. Zwaar, maar mooi. Verfrissend om eens ergens anders te lopen.

Een andere pet op

Een keer gaf ik de hoofdtrainer aan dat wanneer er een tekort aan trainers zou zijn, ik wel zou willen bijspringen.
Een training moet gewoon altijd doorgaan, was mijn idee daarachter. Hij knoopte het in zijn oren en sindsdien ben ik zo nu en dan de klos. Ik loop dan niet mee maar heb dan even een andere pet op. Die van een trainer. Vorige week kreeg ik de groep gevorderden mee. Door de regen hebben we een mooie route gelopen met de nodige opbouwende versnellingen. Met die groep gaat een dergelijke training goed. We kunnen goed met elkaar lopen en zijn aardig aan elkaar gewaagd in snelheid en uithoudingsvermogen.
Vandaag zou ik de basisgroep krijgen en de helft van de middengroep. De andere helft zou dan meegaan met de gevorderden. Er waren namelijk maar twee van de drie nodige trainers aanwezig.
Uiteraard had ik me er op voorbereid. Jan had me aangeraden twee verschillende trainingen achter de hand te houden. Het kon een kleine groep worden maar ook een behoorlijk grote.
Jan vertrok als eerste met de gevorderden en...bijna geen, of geen persoon uit de middengroep. Ik zou dus twee groepen achter me aan krijgen. Tijdens het inlopen keek ik een paar keer achterom; de groep  was echt groot. De trainingen die ik in mijn hoofd had kon ik wel vergeten. De verschillen in niveau waren behoorlijk  uiteenlopend. Mijn kop draaide op volle toeren. Aanpassen. Iets anders bedenken.
Nog tijdens het inlopen, de warming up en de loopscholing veranderde ik van gedachten. Het zou een fartlek worden. Lekker lopen en op een speelse wijze wat snelheid er in brengen.
Ik begon met twee treintjes te vormen. Ik deelde de groep in twee kleinere groepen. Twee lange rijen liet ik in een rustig tempo lopen. De achterste moest de hele trein in een lekker tempo inhalen en voor aansluiten.
De bedoeling was dat de lopers dan in 'de trein ' konden herstellen. Een enkeling gaf aan niet echt te kunnen aanzetten. Die bleven dan ook in 'de trein'. Ze hadden er lol in. Ik liet het ze een kleine twee kilometer zo doorgaan. Na een wandel pauze van ongeveer vijf minuten begonnen we aan het volgende onderdeel.
Vijf maal een minuut flink aanzetten, met twee minuten (dribbel)pauze er tussen. Beide onderdelen overigens over een route door die prachtige duinen van Heemskerk. Na het tweede onderdeel liet ik de echte basisgroep met een ervaren loopster richting het beginpunt uitlopen. De middengroep wilde ik nog even laten zweten. We liepen in een groepje in een iets hoger tempo dan de anderen. Ik liet om beurten een persoon aanzetten en op een gegeven moment zijn of haar hand opsteken. Dat was het moment waarop de hele groep dat persoon moest inhalen. Dit deden we ongeveer drie kilometer lang. Het was uiteindelijk voor deze groep het meest vermoeiende onderdeel. Weinig rust. Nou ja, rusten doen we thuis toch!