De hardlopende lezers weten het wel. Een marathon lopen zonder een goed schema is vragen om ellende.
Voor de vorige marathon volgde ik nauwgezet de 100 dagen kalender van Rob Veer. Het beviel de hele groep goed, zodat het voorlopig onze leidraad zal blijven.
Maar, ik met mijn spontane actie..van de 100 dagen tot Amsterdam waren er ineens maar weinig dagen over. Bovendien is de opbouw ook weg. Wat te doen?
De groep traint gewoon door voor New York (hele marathon) en Terschelling (halve) en ik moet het schema gaan aanpassen. Voor de Marquette loop, eind mij, had ik goed getraind. Daarna ben ik eigenlijk gewoon doorgegaan met het plannen van een interval op de dinsdag, en liep ik op zondag steevast een lange duurloop.
De dinsdagen pas ik niet aan. Ik doe mee aan de intervallen. De overige dagen zijn vaak herstelloopjes of kortere duurloopjes met lichte versnellingen. Die doe ik ook mee.
De opbouw in de duurlopen op zondag moet ik nu zelf gaan veranderen.
In de kalender komt drie keer een loop van drie uur voor. Verder voornamelijk twee uur. Een enkele keer tien engelse mijlen.
Vorige week liep ik met Hanneke en Ineke 28,5km. Dat was dus alvast mijn eerste lange duurloop.
Afgelopen zondag liep ik met coach Frans 25km in 2u11. Dat is een tikkeltje snel voor een duurloop. Daar staat tegenover dat het wel vrij lekker en makkelijk ging.
Frans en ik startten in Castricum bij Johanneshof en liepen door de duinen naar Egmond aan Zee. Van daar uit, achter Egmond aan den Hoef langs renden we richting Bergen aan Zee. Ik heb vooral genoten van de mooie omgeving. Een stukje van de duinen waar ik zelden kom, en na Egmond een fiks gedeelte waar ik nog nooit was geweest. Pakweg twee kilometer lang liep de route door een bos met een hobbelig en smal paadje.
Daar gunde ik mezelf niet de gelegenheid om van de omgeving te genieten. Het was opletten geblazen. Het was er ongelijk, kuilen, boomwortels, noem maar op. Even languit op de plaat gaan wilde ik voorkomen. Zeker nu! Die 2uur 11m was overigens een netto tijd. We gunden ons ieder half uur even een moment om water te drinken of een sis-gel te nemen. Mijn conditie bleek goed. Dat merkte Frans ook wel. Hij moest me vaker tot een lager tempo dwingen dan me aansporen sneller te gaan.
Deze week is een wat zwaardere week binnen het programma. Er moeten meters worden gemaakt.
Gisteren 12km, waarin 5 x 5 minuten op 10km tempo. Vanavond een uurtje als herstel loopje. Morgen ook weer een uur, met lichte versnellingen.
Het komende weekend moet er weer een wat grotere afstand gelopen worden. Ik heb Frans een route voorgesteld door de polder naar Assendelft, verder door naar Nauerna, en weer kriskras door de polder terug. Ruim 30km.
Deze maand staan ook de Damloop en de halve van Texel op het programma. Die lange duurlopen moet ik dus al snel er tussen proppen. Na Texel begint de afbouw al weer. Het is zó 16 oktober!!
woensdag 31 augustus 2011
donderdag 25 augustus 2011
Amsterdam, here I come!
Op zich ben ik niet zo'n twijfelaar. En iets wat ik in het hoofd heb probeer ik na te streven. Op de een of andere manier zinde het me niet dat ik lekker aan het trainen was voor een marathon, maar er geen op de agenda had staan. Het doel was Stockholm. Dat is het nog steeds. Maar Stockholm ligt ver weg (juni 2012). De Berenloop op Terschelling was geen optie. We gaan er met vier mannen op af en lopen er alle vier de halve marathon. Dat laat ik zo. Ondertussen gaat het trainen erg lekker; ik schrijf er regelmatig over in mijn blogs. De duurloop van zondag die uitliep naar bijna drie uur, en me geen enkele moeite kostte, was de druppel die de emmer deed overlopen. Ik ga Amsterdam doen! Het duwtje in de rug van onder andere Ineke, André en Bert-Jan was voldoende. Gewoon inschrijven!
Het schema wat ik volgde liep van 1 augustus tot 6 november. Ik start dus een maand later dan de bedoeling is. Daar staat tegenover dat ik toch al elke zondag een duurloop pakte. Die moet ik nu meteen al gaan opvoeren. Ook zal ik er een wekelijkse lange duurloop bij doen. Coach Frans zal ik vanavond even om een advies vragen. Maar, ik ga vooral lekker lopen en straks genieten van het lopen door Mokum en het lopen langs de Amstel!
Het schema wat ik volgde liep van 1 augustus tot 6 november. Ik start dus een maand later dan de bedoeling is. Daar staat tegenover dat ik toch al elke zondag een duurloop pakte. Die moet ik nu meteen al gaan opvoeren. Ook zal ik er een wekelijkse lange duurloop bij doen. Coach Frans zal ik vanavond even om een advies vragen. Maar, ik ga vooral lekker lopen en straks genieten van het lopen door Mokum en het lopen langs de Amstel!
zondag 21 augustus 2011
Een kilometertje meer
'In onze haast iets aan onze conditie te doen, parkeren we zo dicht mogelijk bij de deur van de sporthal'
Bovenstaande spreuk las ik ergens. Het is maar al te waar. En mensen die niet aan sport doen zouden het zichzelf eens moeten afvragen. Moet die auto nu echt zo dicht bij de deur staan? Of, die paar luttele kilometers..moet dat met de auto?
Een belangrijk onderdeel van het marathon schema is de lange duurloop. Meteen al bij het begin van het schema krijg je dat, op zondag, voor de kiezen. Het begint met anderhalf uur lopen, daarna is dat veelal twee uur. Verderop in de tijd komt er drie keer drie uur voor. Vandaag was het twee en een half uur. Het lijkt wel of er een knop in mijn hoofd omgaat, meteen bij de aanvang van het schema. Een duurloop is dan iets waar ik naar uitkijk. Een cadeau!
Frans zou aanvankelijk misschien ook meelopen maar die kwam toch niet opdagen. Hanneke stond om negen uur voor de deur, Ineke pikten we onderweg naar het duin ergens op. Thuis had ik een route bedacht van pakweg 24km. Dat moest voldoende zijn voor de tijd die ons opgedragen was. Het tempo was een 'praat tempo'. Met twee dames naast me mocht dat ook geen probleem gaan worden.
Al pratend en al rennend waren we ook redelijk snel al in Castricum terecht gekomen. Binnen de helft van de tijd. Liepen we dan te snel? Nee, we konden met gemak praten. Dus de route voorlopig maar vasthouden.
Bij de kruisberg keek ik weer op mijn horloge en bedacht dat wanneer we nu linea recta naar huis zouden lopen, de route te kort zou zijn. Twee en een half uur. Niet korter. Dat vonden we alle drie. Op een driesprong leegden we ons laatste flesjes water (ik had er vier bij me). We besloten om via Wijk aan Zee terug te gaan. Via het omhoog lopende oude fietspad, wat elke keer weer een bijzonder stukje vind in dit gebied renden we naar Wijk aan Zee.
Tijdens het lopen schoot me het aanbod van twitteraar John me te binnen. Wanneer we vers water nodig zouden hebben waren we welkom. En, de flesjes waren leeg.
Het huis van John wist ik ongeveer te staan. We klopten aan en zijn charmante vrouw verbaasd open.
John keek ook wel wat verrast. Dat we daadwerkelijk zouden aankloppen had hij niet verwacht. Maar, hij nodigde ons zeer gastvrij uit om naar de keuken te komen om er onze flesjes te vullen. Ondertussen zette Saskia drie glazen koel helder water neer. Een traktatie!
Overigens rook het er onbarmhartig lekker naar vers gebakken croissants en andere broodjes. We bleven er maar niet te lang staan.
Na Wijk aan Zee waren we niet ingezakt maar liepen redelijk vlot weer door naar huis.
28,5km op de teller. Het was klam en warm geworden en het werd tijd wat te gaan eten. Moe was ik nog niet. Er had nog wel wat bij gekund.
Bovenstaande spreuk las ik ergens. Het is maar al te waar. En mensen die niet aan sport doen zouden het zichzelf eens moeten afvragen. Moet die auto nu echt zo dicht bij de deur staan? Of, die paar luttele kilometers..moet dat met de auto?
Een belangrijk onderdeel van het marathon schema is de lange duurloop. Meteen al bij het begin van het schema krijg je dat, op zondag, voor de kiezen. Het begint met anderhalf uur lopen, daarna is dat veelal twee uur. Verderop in de tijd komt er drie keer drie uur voor. Vandaag was het twee en een half uur. Het lijkt wel of er een knop in mijn hoofd omgaat, meteen bij de aanvang van het schema. Een duurloop is dan iets waar ik naar uitkijk. Een cadeau!
Frans zou aanvankelijk misschien ook meelopen maar die kwam toch niet opdagen. Hanneke stond om negen uur voor de deur, Ineke pikten we onderweg naar het duin ergens op. Thuis had ik een route bedacht van pakweg 24km. Dat moest voldoende zijn voor de tijd die ons opgedragen was. Het tempo was een 'praat tempo'. Met twee dames naast me mocht dat ook geen probleem gaan worden.
Al pratend en al rennend waren we ook redelijk snel al in Castricum terecht gekomen. Binnen de helft van de tijd. Liepen we dan te snel? Nee, we konden met gemak praten. Dus de route voorlopig maar vasthouden.
Bij de kruisberg keek ik weer op mijn horloge en bedacht dat wanneer we nu linea recta naar huis zouden lopen, de route te kort zou zijn. Twee en een half uur. Niet korter. Dat vonden we alle drie. Op een driesprong leegden we ons laatste flesjes water (ik had er vier bij me). We besloten om via Wijk aan Zee terug te gaan. Via het omhoog lopende oude fietspad, wat elke keer weer een bijzonder stukje vind in dit gebied renden we naar Wijk aan Zee.
Tijdens het lopen schoot me het aanbod van twitteraar John me te binnen. Wanneer we vers water nodig zouden hebben waren we welkom. En, de flesjes waren leeg.
Het huis van John wist ik ongeveer te staan. We klopten aan en zijn charmante vrouw verbaasd open.
John keek ook wel wat verrast. Dat we daadwerkelijk zouden aankloppen had hij niet verwacht. Maar, hij nodigde ons zeer gastvrij uit om naar de keuken te komen om er onze flesjes te vullen. Ondertussen zette Saskia drie glazen koel helder water neer. Een traktatie!
Overigens rook het er onbarmhartig lekker naar vers gebakken croissants en andere broodjes. We bleven er maar niet te lang staan.
Na Wijk aan Zee waren we niet ingezakt maar liepen redelijk vlot weer door naar huis.
28,5km op de teller. Het was klam en warm geworden en het werd tijd wat te gaan eten. Moe was ik nog niet. Er had nog wel wat bij gekund.
vrijdag 19 augustus 2011
Zestig kilometer
Sinds vorige week zaterdag staan er zo'n zestig hard gelopen kilometers op mijn tellertje. Dat soort weken staan me de komende maanden nog wel vaker te wachten. Donderdag waren Martijn en ik iets te lang door gegaan (maar het ging ook zo lekker) en dat merkte ik zaterdag wel een beetje met de duin training. Jan had een leuk snelheid spel bedacht op twee verschillende parcoursen. Het duin ken ik op mijn duimpje. Zet me ergens neer en ik vind vrij gemakkelijk de weg terug. Toch, het tweede parcours van Jan was voor mij een grote verrassing. De plek herkende ik van geen enkele kant. Waar we ook liepen. Het moet te maken hebben met het rigoureus kappen van de naaldbomen in het duingebied. Dat was op die plek ook gedaan. Op zich moet ik daar soms van knarsentanden. De pwn heeft er haar redenen voor, maar veel mooie plekken zien er wel erg troosteloos uit als er weer gekapt is. Op deze plek niet. Ik vond het een prachtige plek. Na de loop opdracht duurde het even voor ik de weg terug weer herkende.
Zondag deden Ineke en ik de wekelijkse lange rustige duurloop. Twee uur. We wisselen het af. De ene week pakken we de polder en draven we richting Assendelft, de andere week schieten we het duin in. Ik bedenk vooraf een route om in elk geval de opgegeven tijd vol te krijgen. Het werd een ronde, van huis uit naar het duin, langs de kruisberg richting Castricum, en via 'het hutje van oom Kees' weer terug buigend naar Beverwijk. Zouden we dan meteen door naar huis rennen, dan was de route te kort geweest. Dus, sloegen we af naar Wijk aan Zee. Een genot om twee uur zo te kunnen rennen.
Dinsdag voor de intervaltraining kwam er een sms van Edwin binnen. "Ik heb met jas aan en muts op hard gelopen" Hij is op vakantie in Noorwegen en kon het daar ook niet laten even te rennen. De interval kostte me wat moeite deze keer. Pas na drie sessies kreeg ik de slag te pakken en kon ik lekker aanzetten.
Woensdag liep ik even alleen. De bedoeling was 45 minuten te lopen in een rustig tempo.
De benen voelden als lood. Wat een klus! Thuisgekomen bleek ik sneller te hebben gelopen dan de bedoeling was. Ingehouden lopen is kunst!
Donderdag liep ik weer met Martijn. Een snelle starter en een diesel samen. Toch gaat het goed. Ik ga al iets eerder naar de afgesproken plek zodat ik wat warmgelopen ben voor Martijn de hoek om komt zeilen. Het had zijn effect, het uurtje liep ik wel aardig. Aanvankelijk wat 'zware' benen. Gaande weg was dat over.
Met al dat lopen zou je denken dat de kilo's er afvliegen bij me. Niets is minder waar. De weegschaal komt soms akelig dicht in de buurt van de 90 kilo! Onbegrijpelijk. Via hrdlpn.nl ben ik in contact gekomen met een sportvoedingsdeskundige. Hem stuurde ik mijn sportagenda en een overzicht van wat ik gedurende vier dagen had gegeten. Robert gaat hier serieus op in, en heeft het goed bestudeerd. Inmiddels heb ik een rapport terug gekregen. Na het vluchtig door te hebben gekeken vielen me een paar dingen op: de balans tussen caloriënverbruik en caloriëninname is niet goed. Ik eet te weinig. Het lijf is in de 'spaarstand' gesprongen.
Daarbij moet ik wat in de verhoudingen binnen mijn eetpatroon veranderen.
Die arme Antoinette op mijn werk. Ze is al maanden aan het lijnen. Ik respecteer haar onafgebroken inzet om die kilo's eraf te krijgen. Ze hoorde dat ik te weinig at en wat meer zou moeten eten. Het was even stil toen er bij haar een serie krachttermen uitrolden. Je zal toch maar méér mogen eten!
"Waar woont die vent? Kom op met zijn nummer!"
Eerst maar eens Roberts bevindingen bestuderen en een gesprek met hem aangaan om te weten wat er precies moet gebeuren!
Zondag deden Ineke en ik de wekelijkse lange rustige duurloop. Twee uur. We wisselen het af. De ene week pakken we de polder en draven we richting Assendelft, de andere week schieten we het duin in. Ik bedenk vooraf een route om in elk geval de opgegeven tijd vol te krijgen. Het werd een ronde, van huis uit naar het duin, langs de kruisberg richting Castricum, en via 'het hutje van oom Kees' weer terug buigend naar Beverwijk. Zouden we dan meteen door naar huis rennen, dan was de route te kort geweest. Dus, sloegen we af naar Wijk aan Zee. Een genot om twee uur zo te kunnen rennen.
Dinsdag voor de intervaltraining kwam er een sms van Edwin binnen. "Ik heb met jas aan en muts op hard gelopen" Hij is op vakantie in Noorwegen en kon het daar ook niet laten even te rennen. De interval kostte me wat moeite deze keer. Pas na drie sessies kreeg ik de slag te pakken en kon ik lekker aanzetten.
Woensdag liep ik even alleen. De bedoeling was 45 minuten te lopen in een rustig tempo.
De benen voelden als lood. Wat een klus! Thuisgekomen bleek ik sneller te hebben gelopen dan de bedoeling was. Ingehouden lopen is kunst!
Donderdag liep ik weer met Martijn. Een snelle starter en een diesel samen. Toch gaat het goed. Ik ga al iets eerder naar de afgesproken plek zodat ik wat warmgelopen ben voor Martijn de hoek om komt zeilen. Het had zijn effect, het uurtje liep ik wel aardig. Aanvankelijk wat 'zware' benen. Gaande weg was dat over.
Met al dat lopen zou je denken dat de kilo's er afvliegen bij me. Niets is minder waar. De weegschaal komt soms akelig dicht in de buurt van de 90 kilo! Onbegrijpelijk. Via hrdlpn.nl ben ik in contact gekomen met een sportvoedingsdeskundige. Hem stuurde ik mijn sportagenda en een overzicht van wat ik gedurende vier dagen had gegeten. Robert gaat hier serieus op in, en heeft het goed bestudeerd. Inmiddels heb ik een rapport terug gekregen. Na het vluchtig door te hebben gekeken vielen me een paar dingen op: de balans tussen caloriënverbruik en caloriëninname is niet goed. Ik eet te weinig. Het lijf is in de 'spaarstand' gesprongen.
Daarbij moet ik wat in de verhoudingen binnen mijn eetpatroon veranderen.
Die arme Antoinette op mijn werk. Ze is al maanden aan het lijnen. Ik respecteer haar onafgebroken inzet om die kilo's eraf te krijgen. Ze hoorde dat ik te weinig at en wat meer zou moeten eten. Het was even stil toen er bij haar een serie krachttermen uitrolden. Je zal toch maar méér mogen eten!
"Waar woont die vent? Kom op met zijn nummer!"
Eerst maar eens Roberts bevindingen bestuderen en een gesprek met hem aangaan om te weten wat er precies moet gebeuren!
donderdag 11 augustus 2011
Gedrevenheid
Dinsdag stond er geen interval op het programma. Wel een uur lopen in zone 2. Dat betekent zo hard lopen dat praten nog maar net kan. Voor ons werd dat 11km per uur. We waren zowaar met vier lopers. Iets wat ik niet had verwacht. Er zijn er veel op vakantie en een paar geblesseerd. Deze loopopdracht viel goed bij ons allen. Lekker tempo, geen andere versnellingen. Edwin riep het nog maar even "kunnen we dit niet vaker doen?"
Woensdag hadden we een verjaardag. Marjon, de vriendin van Lia, was jarig. De zus van Marjon loopt ook hard. Heel hard. Marjon ken ik nu al zo'n 20 jaar maar haar jongere zusje had ik nog nooit ontmoet. Die was meestal of al geweest. of verhinderd, of zou later komen. Deze avond zat ze er, toen ik binnenstapte zag ik haar zitten. Ik zocht uiteraard een plaats uit vlakbij haar. Er waren wat gesprekken gaande; we volgenden dat maar keken zo nu en dan in elkaars richting. Tot Astrid een gaatje zag en de gelegenheid meteen aanpakte. Ze keek me vragend aan:
"Ben jij degene die vorig jaar Amsterdam heeft gelopen?"
Dat het om de marathon ging hoefde ze er niet bij te zeggen. We begrepen elkaar meteen. Het werd een gesprek zoals lopers onderling dat kunnen hebben. Een zeer gemakkelijk gesprek. Ze heeft enkele malen de marathon van Amsterdam gelopen en kent de route uit haar hoofd. Een feest der herkenning. De Berenloop, die ik ga doen, kende ze ook heel goed. Wat een gedreven vrouw. Trainen? Ze deed het tussen haar dagelijkse beslommeringen door. Voor haar werk, na haar werk; moe of niet. Ze rende eens van Amsterdam Noord naar een vriendin in Castricum om er een bakje koffie te drinken. Rugtasje mee. En weer terug met de trein.
Tijdens het gesprek kreeg ik spijt. Spijt dat ik me niet heb ingeschreven voor Amsterdam.. Haar gedrevenheid maakte me enthousiast.
Misschien door dit enthousiasme had ik vanavond ook behoorlijk de slag te pakken.
Het regende behoorlijk tot ongeveer kwart voor acht. Maar, ik had mijn hardloop kleding al aan. Lopen zou ik! Bert-Jan en Ineke hadden 's middags al gelopen. Good old Bart zit ergens in zijn zwembroekje in een warm land. Dan maar alleen, door de plensbuien.
Even voor acht uur kwam er een sms binnen. Martijn ging mee. Dus, niet alleen. En, niet door de regen want inmiddels was het droog geworden. Wel een heerlijke frisse lucht. Als een jonge hond die eindelijk naar buiten mag schoot ik de weg op. Rennen!
Martijn is wat langer dan ik, en een kleine 20 kilo lichter dan ik. Een makkelijke loper die vaak in het begin al een hoog tempo oppakt. Dat was niet de bedoeling vanavond.
Eerst 30 minuten zone 1 (praat tempo), dan 20 minuten zone 2 (net niet meer willen of kunnen praten) en op het laatst 10 minuten aanzetten en de monden houden. Ik probeerde Martijn het eerste halve uur zo veel mogelijk te laten praten. Het tempo zakt dan vanzelf wel. Het kwam goed uit want hij had even het een en ander te vertellen. Het tempo viel dus goed uit. Tijdens het tweede blok merkte ik het rondje wat ik had bedacht te klein zou worden. Martijn stelde een lus voor die bij zijn huis zou eindigen. Het zou dus een wat langere loop gaan worden.
Die laatste 10 minuten liepen we pal tegen de wind in. Uiteraard zwijgend.
Vechten tegen de wind, en ook nog eens proberen het tempo erop te houden. Kicken!
Thuisgekomen had ik 17km in de benen.
Woensdag hadden we een verjaardag. Marjon, de vriendin van Lia, was jarig. De zus van Marjon loopt ook hard. Heel hard. Marjon ken ik nu al zo'n 20 jaar maar haar jongere zusje had ik nog nooit ontmoet. Die was meestal of al geweest. of verhinderd, of zou later komen. Deze avond zat ze er, toen ik binnenstapte zag ik haar zitten. Ik zocht uiteraard een plaats uit vlakbij haar. Er waren wat gesprekken gaande; we volgenden dat maar keken zo nu en dan in elkaars richting. Tot Astrid een gaatje zag en de gelegenheid meteen aanpakte. Ze keek me vragend aan:
"Ben jij degene die vorig jaar Amsterdam heeft gelopen?"
Dat het om de marathon ging hoefde ze er niet bij te zeggen. We begrepen elkaar meteen. Het werd een gesprek zoals lopers onderling dat kunnen hebben. Een zeer gemakkelijk gesprek. Ze heeft enkele malen de marathon van Amsterdam gelopen en kent de route uit haar hoofd. Een feest der herkenning. De Berenloop, die ik ga doen, kende ze ook heel goed. Wat een gedreven vrouw. Trainen? Ze deed het tussen haar dagelijkse beslommeringen door. Voor haar werk, na haar werk; moe of niet. Ze rende eens van Amsterdam Noord naar een vriendin in Castricum om er een bakje koffie te drinken. Rugtasje mee. En weer terug met de trein.
Tijdens het gesprek kreeg ik spijt. Spijt dat ik me niet heb ingeschreven voor Amsterdam.. Haar gedrevenheid maakte me enthousiast.
Misschien door dit enthousiasme had ik vanavond ook behoorlijk de slag te pakken.
Het regende behoorlijk tot ongeveer kwart voor acht. Maar, ik had mijn hardloop kleding al aan. Lopen zou ik! Bert-Jan en Ineke hadden 's middags al gelopen. Good old Bart zit ergens in zijn zwembroekje in een warm land. Dan maar alleen, door de plensbuien.
Even voor acht uur kwam er een sms binnen. Martijn ging mee. Dus, niet alleen. En, niet door de regen want inmiddels was het droog geworden. Wel een heerlijke frisse lucht. Als een jonge hond die eindelijk naar buiten mag schoot ik de weg op. Rennen!
Martijn is wat langer dan ik, en een kleine 20 kilo lichter dan ik. Een makkelijke loper die vaak in het begin al een hoog tempo oppakt. Dat was niet de bedoeling vanavond.
Eerst 30 minuten zone 1 (praat tempo), dan 20 minuten zone 2 (net niet meer willen of kunnen praten) en op het laatst 10 minuten aanzetten en de monden houden. Ik probeerde Martijn het eerste halve uur zo veel mogelijk te laten praten. Het tempo zakt dan vanzelf wel. Het kwam goed uit want hij had even het een en ander te vertellen. Het tempo viel dus goed uit. Tijdens het tweede blok merkte ik het rondje wat ik had bedacht te klein zou worden. Martijn stelde een lus voor die bij zijn huis zou eindigen. Het zou dus een wat langere loop gaan worden.
Die laatste 10 minuten liepen we pal tegen de wind in. Uiteraard zwijgend.
Vechten tegen de wind, en ook nog eens proberen het tempo erop te houden. Kicken!
Thuisgekomen had ik 17km in de benen.
donderdag 4 augustus 2011
PR! Dank zij Marcel
Mijn pr op de 10km dateerde nog van 2006. Al lang schurkte ik tegen die tijd aan maar nooit kwam ik er overheen. Via het fantastische medium Twitter, kwam ik in contact met Marcel Jaeger uit Vianen. Er klikte iets en er waren zeer weinig tweets voor nodig om hem als mijn haas naar de Kwakel te krijgen.
Ik ben nooit, echt nooit nerveus maar vandaag was ik dat toch wel. Een unheimisch gevoel in het lijf.
Hoe zou dat gaan, samen met Marcel? Hoe is het om een haas naast je te hebben, die je bovendien niet zo heel goed kent?
Mijn eigen coach Frans wil het ook graag eens doen maar hij is vaak verhinderd.
Die pr van 45:38 stond me al te lang op mijn lijstje. Ten eerste wilde ik dolgraag eens ónder die ellendige 45 minuten, ten tweede, maar dat spreekt vanzelf, zou ik dan een pr hebben en dat is uiteindelijk wel een lekker gevoel.
Marcel en ik waren ruim op tijd in de Kwakel. Allebei hadden we onze gsm mee, en dat was wel nodig om elkaar tussen al die lopers te vinden. Het waren er namelijk best veel. Wel kwam ik al snel Femke tegen, die later ook mee zou doen met het warmlopen.
Na een bakkie koffie en de eerste echte kennismaking gingen we wat warm lopen. Dat is voor zoiets echt wel nodig. We zouden namelijk inzetten op 4:15 per kilometer. Halverwege zouden we kijken hoe het dan liep.
Met een haas naast me, een coach, is het niet nodig om op je horloge te kijken. Ik kon me geheel focussen op het lopen zelf. Dat heb ik gedaan ook. Geen gepraat, niet letten op de omgeving. Het schijnt te hebben geregend. Daar had ik totaal geen erg in. Die 4:15 kon ik niet vast houden, ergens zakte ik weg naar de 4:35.
Net als Frans gaf ook Marcel precies op de juiste momenten de juiste opmerkingen. Marcel was voor mij even een schot in de roos.
"hou vast"
"niet wegzakken"
"probeer iets meer te geven"
"Pers er nú alles uit wat er in zit, kom op!"
Wat kan 10km dan toch lang duren. En dat terwijl ik er minder lang over doe...
Met de finish in zicht was ik kapot, pijn , kotsen, alles wat je je kan bedenken kwam langs.
Ik moest even stoppen en diep ademhalen om niet over mijn nek te gaan.
Daar nam Marcel geen genoegen mee, hij porde me, duwde me en sleepte me bijna naar de finish.
Uiteindelijk ging het ook wel weer. En wat een lekker gevoel!
Eindelijk onder die 45 minuten. En geen zielige 5 seconden. Nee mijn tijd is nu 44:47.
En super, juichende collega's langs de kant. Wat doet me dat toch goed! Dank je Roeland, Antoinette en Carola!
Ik ben nooit, echt nooit nerveus maar vandaag was ik dat toch wel. Een unheimisch gevoel in het lijf.
Hoe zou dat gaan, samen met Marcel? Hoe is het om een haas naast je te hebben, die je bovendien niet zo heel goed kent?
Mijn eigen coach Frans wil het ook graag eens doen maar hij is vaak verhinderd.
Die pr van 45:38 stond me al te lang op mijn lijstje. Ten eerste wilde ik dolgraag eens ónder die ellendige 45 minuten, ten tweede, maar dat spreekt vanzelf, zou ik dan een pr hebben en dat is uiteindelijk wel een lekker gevoel.
Marcel en ik waren ruim op tijd in de Kwakel. Allebei hadden we onze gsm mee, en dat was wel nodig om elkaar tussen al die lopers te vinden. Het waren er namelijk best veel. Wel kwam ik al snel Femke tegen, die later ook mee zou doen met het warmlopen.
Na een bakkie koffie en de eerste echte kennismaking gingen we wat warm lopen. Dat is voor zoiets echt wel nodig. We zouden namelijk inzetten op 4:15 per kilometer. Halverwege zouden we kijken hoe het dan liep.
Met een haas naast me, een coach, is het niet nodig om op je horloge te kijken. Ik kon me geheel focussen op het lopen zelf. Dat heb ik gedaan ook. Geen gepraat, niet letten op de omgeving. Het schijnt te hebben geregend. Daar had ik totaal geen erg in. Die 4:15 kon ik niet vast houden, ergens zakte ik weg naar de 4:35.
Net als Frans gaf ook Marcel precies op de juiste momenten de juiste opmerkingen. Marcel was voor mij even een schot in de roos.
"hou vast"
"niet wegzakken"
"probeer iets meer te geven"
"Pers er nú alles uit wat er in zit, kom op!"
Wat kan 10km dan toch lang duren. En dat terwijl ik er minder lang over doe...
Met de finish in zicht was ik kapot, pijn , kotsen, alles wat je je kan bedenken kwam langs.
Ik moest even stoppen en diep ademhalen om niet over mijn nek te gaan.
Daar nam Marcel geen genoegen mee, hij porde me, duwde me en sleepte me bijna naar de finish.
Uiteindelijk ging het ook wel weer. En wat een lekker gevoel!
Eindelijk onder die 45 minuten. En geen zielige 5 seconden. Nee mijn tijd is nu 44:47.
En super, juichende collega's langs de kant. Wat doet me dat toch goed! Dank je Roeland, Antoinette en Carola!
dinsdag 2 augustus 2011
Lopen zonder horloge
Vanavond stond Frans op de stoep. Vorig jaar was hij mijn coach toen ik trainde voor Amsterdam. Normaal traint hij op de atletiekbaan. Maar hij was aan de late kant. Wij starten met onze dinsdagavond groep een uurtje later. Dus, pikt Frans in dat soort gevallen wel eens bij ons aan.
Toen het eerste gedeelte van de groep zich bij mij had verzameld liepen we zoals gebruikelijk naar het volgende ophaal punt. Ik keek naar mijn pols en.., horloge vergeten. Gelukkig had Bert-jan het programma in zijn draagbare computer klaargezet. En, met Frans in de groep besloot ik om wijselijk mijn mond te houden deze avond. Het programma was een uurtje lopen met daarin 6 x 4 minuten in 10km tempo, afgewisseld met 2 minuten pauze. Iedereen zoekt dan bij die 4 minuten een eigen tempo. Frans begon me als vanzelf te coachen. We pakten die 4 minuten voortdurend in 13,5km per uur. "Houd je in Martin" of "Hou vast".
Best lekker zonder klok. Alle concentratie gaat naar het lopen zelf. Niet naar die tijd.
Water was ik niet vergeten. En dat was maar goed ook. Het was bloedheet!
Toen het eerste gedeelte van de groep zich bij mij had verzameld liepen we zoals gebruikelijk naar het volgende ophaal punt. Ik keek naar mijn pols en.., horloge vergeten. Gelukkig had Bert-jan het programma in zijn draagbare computer klaargezet. En, met Frans in de groep besloot ik om wijselijk mijn mond te houden deze avond. Het programma was een uurtje lopen met daarin 6 x 4 minuten in 10km tempo, afgewisseld met 2 minuten pauze. Iedereen zoekt dan bij die 4 minuten een eigen tempo. Frans begon me als vanzelf te coachen. We pakten die 4 minuten voortdurend in 13,5km per uur. "Houd je in Martin" of "Hou vast".
Best lekker zonder klok. Alle concentratie gaat naar het lopen zelf. Niet naar die tijd.
Water was ik niet vergeten. En dat was maar goed ook. Het was bloedheet!
Abonneren op:
Posts (Atom)