Lopen, fietsen of toch de auto?

"42km?"
"Ja, en 195meter"
"Man ik vind het op de fiets al een end!"
Dergelijke opmerkingen hoor ik regelmatig. Eerlijk gezegd vond ik voorheen het stukje van huis naar het strand een akelig lang stuk fietsen. Nu ren ik het en heb ik er niet genoeg aan.
Wat te denken van mensen die nietszeggende afstanden toch nog maar even met de auto pakken. Haast? Gemak?
Zo herkenbaar voor mij dan de vele wachtende hardlopers die ik op twitter volg. Twee weken geleden begonnen er al enkelen af te tellen. Deze week bijna alle marathonlopers. Ik ook.
Zondag had ik als hardloopafleiding dat tempo loopje met Bart. Het bracht me op het idee het nog eens vaker te doen. Met een groepje afspreken, tempo bepalen en er voor gaan dat vast te houden over die 10km. Het geeft energie. Voldoening.
Dinsdag liep ik met Bart en Femke mee naar het parcours waar wij 's winters onze intervalletjes draaien.
Heerlijk, even een klein blokje om in deze rustweek. Onderweg gaf ik Bart nog even het programma door. Hij zou later het tempo bepalen en de training aansturen.
Bij het parcours aangekomen stond daar eindelijk Meike weer eens. Na maanden blessureleed had ze besloten met haar man mee te komen naar de training. Even rustig meelopen. Een rondje rustig aan mee rennen en dan weer terug. Al maanden keek ze hier naar uit. Terwijl wij de groep nakeken die aan de eerste 4 minuten aanzetten begon, pakten wij een rustig tempo op en liepen na twee ronden weer naar huis. Beiden voldaan. Al tevreden met deze minimale afstand.
Deze week kan ik nog een keer een kleine afstand lopen. Verder; rust. Iedereen roept het. Het hoort erbij.

Sommige collega's zetten hun auto zo dicht mogelijk bij de deur. "Anders is het zo'n end lopen"
Als ik donderdagavond ga zingen zet ik bewust mijn auto (ook als het regent) een paar straten verderop. Even een klein stukje wandelen naar de repetitie. Een frisse neus. De benen strekken.

Wanneer de (verslaafde) hardloper op vakantie gaat, dan gaan de schoenen mee. Deze zomer las ik berichten van iemand die op het strand in Normandië zijn kilometers pakte. Bart mailde me dat het te heet was om grote afstanden te pakken. Hij kon bovendien geen water meenemen. Dus ging hij vroeg zijn bed uit om 8 kilometer te rennen. In dat mailtje beschreef hij een prachtig landschap, vriendelijk groetende oudere Italianen, en diverse dieren die hij regelmatig spotte.
Edwin stuurde een sms "Martin het is berekoud hier, ik heb met jas aan en muts op hard gelopen"
Hij was in Noorwegen. Ik was een klein beetje jaloers, daar zou ik ook wel willen lopen! In Italië ook trouwens. Mooie berichten!

Een mooie sport die je bijna overal kan oppakken. In mijn enthousiasme probeer ik die autoverslaafden wel eens over te halen ook eens een blokje om te gaan. Mijn ene buurman is voetballer. Maar wanneer ik hem uitnodig eens mee te gaan om 10km te rennen dan heeft hij het ineens heel druk of is hij heel moe van zijn werkdag. De andere buurman speelt handbal. Hij gaat een keer mee, wil dat wel eens proberen. Maar, wanneer ik in sportkleding op straat kom is hij in geen velden of wegen te bekennen.

Wat ben ik blij dat ik er zelf ooit wél aan ben begonnen! Ze moesten eens weten! Ik kijk verlangend uit naar die lange tocht in Amsterdam. Meer nog dan verleden jaar. Toen wist ik niet wat me te wachten stond. Letterlijk en figuurlijk niet. Voor ons gezin hingen er een paar gitzwarte wolken boven het hoofd. Wat daar uit zou komen konden we niet vermoeden. Hoe het zou zijn een hele marathon te lopen wist ik ook niet.
Nu ligt die lange donkere en gure winter ver achter ons en kan ons gezin opgelucht adem halen. Wat het weer ook is komende zondag: voor mij is het in elk geval licht. Ik weet inmiddels ook dat ik graag lange afstanden loop. Na pakweg 33km, misschien iets later zal er heus wel een dipje komen. Toch kijk ik er naar uit. Nu even wachten en mijn gemak houden, straks genieten.

Voor nog twijfelende autoverslaafden...
Ik ken geblesseerde lopers die reikhalzend uitkijken naar het moment dat ze hun schoenen weer mogen aantrekken. Collega columnist Rob Viveen is er een groot voorbeeld van. Hij moet werkelijk alle geduld gebruiken die hij heeft. Hij blijft daarentegen optimistisch. Ik zou er bijna getuige van willen zijn wanneer hij aan zijn eerste kilometers weer mag beginnen.
Edwin, uit mijn groep, heeft behoorlijk last van de enkels. Hij heeft zelfs zijn startbewijs voor de halve marathon van Terschelling van de hand gedaan. Eerst goed herstellen. Maar, vanavond mailde hij me:

...Heb wel nieuwe hardloopschoenen gekocht, staan blinkend te popelen om ingelopen te gaan worden...