Weer naar Egmond

Dit weekend moest er een lange duurloop uit. 30km minimaal. Maar, Lia en ik hadden een hotel in Limburg geboekt en zouden samen vanuit daar naar Aken gaan. Een weekend met zijn tweeën. Dat is iets waar we al heel lang niet aan toe waren gekomen. Met een dergelijk weekend leek het me niet verstandig de hardloopschoenen mee te nemen.
Geen probleem. Ik had nog snipperdagen genoeg. Die plande ik dus op vrijdag. Dan kon ik mooi die duurloop doen en daarna een weekend weg.
Oei, Antoinette meldde zich maandag ziek. De dagen erna verscheen ze niet op het werk. Geen van mijn collega's (inclusief zij) blijft zomaar, zonder reden  thuis. Die vrije vrijdag zag ik aan mijn neus voorbij gaan.
Daar werd ik toch wel wat onrustig van. Voor Spijkenisse wilde ik gewoon zeker die lange duurlopen hebben gedaan. Lia vroeg me of ik dan niet gewoon op maandag die vrije dag kon nemen. Dat was geen slecht idee.
Op vrijdagmiddag kon ik dan evengoed 's middags nog een stukje lopen.
Op zich twijfel ik nooit. Ik neem me een rondje voor en die loop ik dan. Punt uit.
Maar vrijdag twijfelde ik ineens. Het ging meteen al lekker. Moest ik het tempo opvoeren en een 'snelle' 10km pakken? Of dit vasthouden en pakweg 15km rennen?
De beslissing schoof ik nog even voor me uit.
Het bleef lekker gaan. Voortdurend flipperde ik van het ene scenario naar het andere. Op het allerlaatste moment, het was rechtdoor voor meer kilometers, of rechtsaf voor 10 á 11, koos ik voor rechtdoor.

Na het weekend dan stond er 30+ op het programma. Eindelijk. Al vroeg was ik mijn bed uit.
Zondag had het nog flink gewaaid, de lopers die de stetcross hadden gedaan, of Yvonne die op het strand had gelopen, kwamen gezandstraald thuis. Ik stapte naar buiten en er was geen wolkje aan de lucht.
Al snel had ik een tempo te pakken wat aanvoelde of ik het uren kon volhouden. "Langzaam aan" hadden René, Marek en Richard me meegegeven. Nou goed dan. Tot aan het duin liep ik net iets onder de 10km per uur. Op zich vind ik dat niet prettig lopen. Het is goed om een lange duurloop heel langzaam te pakken. Ik weet  het. Maar eenmaal in duin schakelde ik over op een iets hoger tempo. Net boven de 10km per uur. Dat voelde veel prettiger aan.
Om op maandag vrij te nemen en deze afstand gaan lopen is iets waar ik geen spijt van zou krijgen.
Nog steeds geen wolkje aan de lucht. Bijna geen wind en een voorzichtig zonnetje. Slechts een enkele keer kwam ik een wandelaar of fietser tegen. Verder was het erg stil.

Vanaf de Zeeweg in Bakkum kon ik het echt even niet laten en begon te versnellen. Zo, even een stukje 11,5km per uur lopen. Heerlijk! Dit tempo had ik ook met de drie mannen een week geleden gelopen.
Ik hield het zo aan tot ik weer in Castricum was. Ondertussen was ik ook begonnen te gaan rekenen. Als ik dit doorzette, als ik dit, als ik dat. Wat voor tijd zou ik in Schoorl kunnen neerzetten?
Na 26km werd het iets minder soepel. Op een dergelijk moment mis ik echt gezelschap. Solo rennen, prima.  Dat gaat op zich wel. Maar in een groep of met een maatje ben ik veel meer in mijn element.
Het is 31,5km geworden in net geen drie uur.