Vorige week zouden we met een tweede ploeg van onze loopgroep naar Schoorl gaan. Het regende en waaide behoorlijk en achter elkaar kwamen de afzeggingen binnen. Uiteindelijk bleven Jan (onze hoofdtrainer) en ik over. We besloten het naar deze week te verzetten.
Ik zou het stukje van de vorige keer kunnen kopiëren en hier onder kunnen plakken maar deze keer liep het toch anders. Twee weken geleden liepen er voornamelijk debutanten achter me aan. Nu liep ik achter een aantal cracks van onze vereniging aan. Mannen die zo onwijs snel gaan, normaal gesproken, dat ik niet eens de moeite nam ze bij te houden.
Weer was het zwaar. En weer dacht ik : "waarom doe ik dit in vredesnaam?"
Ik had in elk geval besloten niet zo snel te starten. Dat was me de vorige keer niet goed bevallen. Meteen na de start klimwerk, en ook al snel onverhard en zanderig. Dus, even inhouden. In het hele parcours komt een kilometer asfalt voor. Nog een vrij recht stuk ook. Ik besloot om op dit stuk niet uit te rusten maar even aan te zetten. Tijd winnen. Daarna zou ik wel weer zien. Door mensen in te halen kreeg ik een boost. En als lid van de duinloopgroep moet ik wel mijn mannetje kunnen staan. Mensen inhalen tegen de heuvel op. Ik kreeg er lol in. Zelfs bij de laatste o zo gemene heuvel, redde ik het nog mensen in te halen. Naar beneden gaf ik me over en hield me in. Griezelig stijl die afdaling. Niets voor mij.
De eerste ronde pakte ik in 21 minuten. Een minuut langzamer dan de vorige keer.
Wel verdraaid!! Aan de bak, geen gelummel!
Waar ik het vandaan heb gehaald weet ik niet meer. Maar mijn eindtijd was in elk geval beter. Zelfs de snelste tijd die ik in Schoorl daar ooit heb gelopen.
Bij de eindstreep zat ik ook nog eens op de hielen van twee doorgewinterde baan atleten.
Kijk, dit gaat goed!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten