Sinds vorige week zaterdag staan er zo'n zestig hard gelopen kilometers op mijn tellertje. Dat soort weken staan me de komende maanden nog wel vaker te wachten. Donderdag waren Martijn en ik iets te lang door gegaan (maar het ging ook zo lekker) en dat merkte ik zaterdag wel een beetje met de duin training. Jan had een leuk snelheid spel bedacht op twee verschillende parcoursen. Het duin ken ik op mijn duimpje. Zet me ergens neer en ik vind vrij gemakkelijk de weg terug. Toch, het tweede parcours van Jan was voor mij een grote verrassing. De plek herkende ik van geen enkele kant. Waar we ook liepen. Het moet te maken hebben met het rigoureus kappen van de naaldbomen in het duingebied. Dat was op die plek ook gedaan. Op zich moet ik daar soms van knarsentanden. De pwn heeft er haar redenen voor, maar veel mooie plekken zien er wel erg troosteloos uit als er weer gekapt is. Op deze plek niet. Ik vond het een prachtige plek. Na de loop opdracht duurde het even voor ik de weg terug weer herkende.
Zondag deden Ineke en ik de wekelijkse lange rustige duurloop. Twee uur. We wisselen het af. De ene week pakken we de polder en draven we richting Assendelft, de andere week schieten we het duin in. Ik bedenk vooraf een route om in elk geval de opgegeven tijd vol te krijgen. Het werd een ronde, van huis uit naar het duin, langs de kruisberg richting Castricum, en via 'het hutje van oom Kees' weer terug buigend naar Beverwijk. Zouden we dan meteen door naar huis rennen, dan was de route te kort geweest. Dus, sloegen we af naar Wijk aan Zee. Een genot om twee uur zo te kunnen rennen.
Dinsdag voor de intervaltraining kwam er een sms van Edwin binnen. "Ik heb met jas aan en muts op hard gelopen" Hij is op vakantie in Noorwegen en kon het daar ook niet laten even te rennen. De interval kostte me wat moeite deze keer. Pas na drie sessies kreeg ik de slag te pakken en kon ik lekker aanzetten.
Woensdag liep ik even alleen. De bedoeling was 45 minuten te lopen in een rustig tempo.
De benen voelden als lood. Wat een klus! Thuisgekomen bleek ik sneller te hebben gelopen dan de bedoeling was. Ingehouden lopen is kunst!
Donderdag liep ik weer met Martijn. Een snelle starter en een diesel samen. Toch gaat het goed. Ik ga al iets eerder naar de afgesproken plek zodat ik wat warmgelopen ben voor Martijn de hoek om komt zeilen. Het had zijn effect, het uurtje liep ik wel aardig. Aanvankelijk wat 'zware' benen. Gaande weg was dat over.
Met al dat lopen zou je denken dat de kilo's er afvliegen bij me. Niets is minder waar. De weegschaal komt soms akelig dicht in de buurt van de 90 kilo! Onbegrijpelijk. Via hrdlpn.nl ben ik in contact gekomen met een sportvoedingsdeskundige. Hem stuurde ik mijn sportagenda en een overzicht van wat ik gedurende vier dagen had gegeten. Robert gaat hier serieus op in, en heeft het goed bestudeerd. Inmiddels heb ik een rapport terug gekregen. Na het vluchtig door te hebben gekeken vielen me een paar dingen op: de balans tussen caloriënverbruik en caloriëninname is niet goed. Ik eet te weinig. Het lijf is in de 'spaarstand' gesprongen.
Daarbij moet ik wat in de verhoudingen binnen mijn eetpatroon veranderen.
Die arme Antoinette op mijn werk. Ze is al maanden aan het lijnen. Ik respecteer haar onafgebroken inzet om die kilo's eraf te krijgen. Ze hoorde dat ik te weinig at en wat meer zou moeten eten. Het was even stil toen er bij haar een serie krachttermen uitrolden. Je zal toch maar méér mogen eten!
"Waar woont die vent? Kom op met zijn nummer!"
Eerst maar eens Roberts bevindingen bestuderen en een gesprek met hem aangaan om te weten wat er precies moet gebeuren!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten