PR! Dank zij Marcel

Mijn pr op de 10km dateerde nog van 2006. Al lang schurkte ik tegen die tijd aan maar nooit kwam ik er overheen. Via het fantastische medium Twitter, kwam ik in contact met Marcel Jaeger uit Vianen. Er klikte iets en er waren zeer weinig tweets voor nodig om hem als mijn haas naar de Kwakel te krijgen.
Ik ben nooit, echt nooit nerveus maar vandaag was ik dat toch wel. Een unheimisch gevoel in het lijf.
Hoe zou dat gaan, samen met Marcel? Hoe is het om een haas naast je te hebben, die je bovendien niet zo heel goed kent?
Mijn eigen coach Frans wil het ook graag eens doen maar hij is vaak verhinderd.
Die pr van 45:38 stond me al te lang op mijn lijstje. Ten eerste wilde ik dolgraag eens ónder die ellendige 45 minuten, ten tweede, maar dat spreekt vanzelf, zou ik dan een pr hebben en dat is uiteindelijk wel een lekker gevoel.
Marcel en ik waren ruim op tijd in de Kwakel. Allebei hadden we onze gsm mee, en dat was wel nodig om elkaar tussen al die lopers te vinden. Het waren er namelijk best veel. Wel kwam ik al snel Femke tegen, die later ook mee zou doen met het warmlopen.
Na een bakkie koffie en de eerste echte kennismaking gingen we wat warm lopen. Dat is voor zoiets echt wel nodig. We zouden namelijk inzetten op 4:15 per kilometer. Halverwege zouden we kijken hoe het dan liep.
Met een haas naast me, een coach, is het niet nodig om op je horloge te kijken. Ik kon me geheel focussen op het lopen zelf. Dat heb ik gedaan ook. Geen gepraat, niet letten op de omgeving. Het schijnt te hebben geregend. Daar had ik totaal geen erg in. Die 4:15 kon ik niet vast houden, ergens zakte ik weg naar de 4:35.
Net als Frans gaf ook Marcel precies op de juiste momenten de juiste opmerkingen. Marcel was voor mij even een schot in de roos.
"hou vast"
"niet wegzakken"
"probeer iets meer te geven"
"Pers er nú alles uit wat er in zit, kom op!"
Wat kan 10km dan toch lang duren. En dat terwijl ik er minder lang over doe...
Met de finish in zicht was ik kapot, pijn , kotsen, alles wat je je kan bedenken kwam langs.
Ik moest even stoppen en diep ademhalen om niet over mijn nek te gaan.
Daar nam Marcel geen genoegen  mee, hij porde me, duwde me en sleepte me bijna naar de finish.
Uiteindelijk ging het ook wel weer. En wat een lekker gevoel!
Eindelijk onder die 45 minuten. En geen zielige 5 seconden. Nee mijn tijd is nu 44:47.
En super, juichende collega's langs de kant. Wat doet me dat toch goed! Dank je Roeland, Antoinette en Carola!