Doorzetten

De benen wilden niet. Zware benen, alsof er gewichten aan hingen. Alsof ze niet van mij waren!
Ik was vol goede moed en zin aan mijn loopje door de polder begonnen. Toch maar weer doorzetten. Het voelde niet zo heel belabberd aan als twee weken geleden. Wel was ik het al snel met mezelf eens dat 10km ruim voldoende zou zijn.
In de verte zag ik een hardloper mij tegemoet lopen. Ik sloeg af de Nieuwendijk op, het kortste stukkie wat ik ken. Achter me voelde ik dat de hardloper mij naderde. Ongemerkt kwam ik eindelijk over de 10km per uur heen. Kwam dat door hem?
De man voor blijven was ijdele hoop. In no time liep hij naast me en keek me met een olijk gezicht aan.
"Hé Martin, jij hebt ook nooit rust!"
Het was René. Ik mopperde dat mijn benen niet wilden. Wat hij verder nog zei weet ik niet meer. Het woord "tempo" kon ik nog net opvangen. Hij zette vaart en om de hoek bij de Zeedijk zwaaide de lolbroek nog even.
Intussen was bij mij een knop om. Wat nou zware benen? Rennen met die hap! Tempo! Het lukt ook nog. De afstand tussen mij en René werd uiteraard niet kleiner. Maar mijn klokje stond nu op 12,5 km per uur. Vasthouden! Ik moest en zou tot de volgende afslag dit tempo vasthouden. Als het kon nog een afslag verder ook. Het lukte. En in plaats van direct huiswaarts pakte ik een kleine lus extra. Weer terug op de Aagtendijk besloot in nog een omweg te maken. Nu wel in een iets lager tempo, maar nog steeds boven de 11km per uur.
Het werd uiteindelijk een totaal van 13,8km. Het gaf me een zeer voldaan gevoel.
Niet opgeven. Doorzetten!